« ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ…»

Μητέρα μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα
Κι’ αν στο κρυφό μυστήριο ζούν πάντα τα παιδιά σου
Με λογισμό και μ’ όνειρο τι χαρ’ έχουν τα μάτια…

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι’ η μάνα το ζηλεύει…
από τον Ύμνο στην Ελευθερία και από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Εθνικού μας ποιητή Δ. Σολωμού.

Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά
Μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…
από τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου

Μέριασε βράχε να διαβώ το κύμα αγριεμένο….
λέει σε ποίημα του ο Βαλαωρίτης.

Πέρα όμως από τους γνωστούς ποιητές, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την πληθώρα των ανώνυμων ποιητών που έχουν γράψει ποιήματα που μερικά από αυτά έγιναν τραγούδια που ξεσήκωναν το σκλαβωμένο έθνος.
Φέτος γιορτάζοντας τα 200 χρόνια από την επανάσταση του Έθνους κατά του τουρκικού ζυγού 400 χρόνων σκλαβιάς, έρχονται στην μνήμη μας τα τόσα και τόσα ποιήματα που έχουν γραφτεί από τους ποιητές της Ρωμιοσύνης, με προεξάρχοντα τον Εθνικό μας ποιητή Δ. Σολωμό.
Μπορεί να φανταστεί κανείς την Ελληνική συνείδηση και την ελληνικότητα χωρίς αυτά τα ποιήματα του Σολωμού για την Ελευθερία να είναι κτήμα όλων των Ελλήνων εδώ και τόσες γενιές. ΟΧΙ.
Ο Σολωμός και ο Μάντζαρος έβαλαν τη μεγάλη τους σφραγίδα στην έννοια και τη συνείδηση της ελληνικότητας.
Η ποίηση και η μουσική χέρι – χέρι στην πιο μεγάλη ώρα, ενέπνευσαν γενιές Ελλήνων να αγωνιστούν, τους έδειξαν και τους άνοιξαν το δρόμο προς την Ελευθερία, όπως πάντοτε συμβαίνει. Και όπως, ασφαλώς, θα τον ανοίξουν και πάλι όταν θα χρειαστεί και θα βρεθεί σε κίνδυνο η Πατρίδα.
Ο ποιητής νομίζω είναι για μας ένας μικρός Θεός. Όπως ο Θεός ονομάζεται και ποιητής γιατί δημιούργησε τον κόσμο, έτσι και ο άνθρωπος αυτός λέγεται ποιητής, γιατί δημιουργεί ένα εξαιρετικό έργο, το ποίημά του.
Ο ποιητής είναι άνθρωπος που χαίρεται και λυπάται εύκολα, γιατί είναι ευγενικός, ρομαντικός και άκρα συναισθηματικός.
Η ευαισθησία του είναι υπέρμετρη γι’ αυτό νιώθει κατάβαθα τον ξένο πόνο.
Συχνά τον κάνει δικό του και τον ζει έντονα.
Πολλές φορές δε ο πόνος του γίνεται το υφάδι και το στημόνι με το οποίο υφαίνει τους στίχους του.
Γράφοντας, με «λογισμό και μ’ όνειρο», τους Ελεύθερους Πολιορκημένους κι ακούγοντας από το νησί του τη Ζάκυνθο τον βομβαρδισμό του Μεσολογγίου, φώναξε: «Βάστα καημένο Μεσολόγγι…». Και μέσα από τον πόνο που βιώνει βρίσκει έτσι τον τρόπο να μας δονήσει και να μας κάνει να κλάψουμε μαζί του.
Αυτοί είναι οι ποιητές. Ποιός, αλήθεια δεν συγκινείται και δεν δακρύζει, διαβάζοντας τους στίχους του Παλαμά για το χαμό του νεαρού βλαστού του Άλκη στο ποίημά του: «Ο Τάφος».
« Άφκιαστο κι αστόλιστο του χάρου δεν σε δίνω
στάσου με τ’ ανθόνερο την όψη σου να πλύνω.
Μήπως και του χάροντα καθώς θα σε κοιτάζει,
του φανείς αχάιδευτο και σε παραπετάξει…
Πολλοί ποιητές ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, φανταστικό, έναν κόσμο που εμείς δεν μπορούμε να τον φανταστούμε, μέσα από ένα εντελώς δικό τους πρίσμα βλέπουν τα πράγματα, πλην όμως έχουν την επαφή με την πεζή πραγματικότητα.
Πολλές φορές ο ποιητής γίνεται ο προφήτης του λαού του. Σ’ αυτό τον οδηγεί η διαίσθησή του, η ενόρασή του, το θείο φώς που καίει μέσα του.
Συχνά οι μεγάλοι ποιητές γίνονται και μεγάλοι οραματιστές του λαού τους, η τιμή και η δόξα τους.
Στον πόλεμο του Σαράντα ζήτησαν από τον Παλαμά να πει κάτι για τον αγώνα, λέγοντας το :
«Ένα λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα,
μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα»
Όσες φορές η Ελλάδα διακρίθηκε στο χώρο της λογοτεχνίας, το οφείλει στους μεγάλους ποιητές της. Τα δύο βραβεία ΝΟΜΠΕΛ που έχει πάρει τα χρωστά σε αυτούς.
Έτσι ο ποιητής είναι μία ιδιαίτερη πνευματική προσωπικότητα που αξίζει να τιμάται και να αναγνωρίζεται.
Οι ποιητές είναι οι λίγοι, οι καλοί, και οι εκλεκτοί, «οι διερμηνείς του Θεού» όπως έλεγε ο Λασκαράτος.
Όλοι οι Έλληνες συγκινούμαστε στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου, που είναι ολόκληρος αφιερωμένος στην ελευθερία και γι’ αυτήν μιλάει. Είναι αφιερωμένος στην Ελλάδα και στα ιδανικά της, στην αποτίναξη κάθε ξένης επιβουλής, εξάρτησης, παρέμβασης και δουλείας, που ήταν πηγή καταστροφών γι’ αυτό τον τόπο και για το λαό του.
Πιστεύω ότι οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι ιστορικοί και οι λόγιοι του τόπου, τη χρονιά αυτή, με ομιλίες και διαλέξεις, θα αναφερθούν πιο εκτενέστερα για την επανάσταση του ’21.
Εγώ απλώς ήθελα να εξάρω και να υμνήσω την συμβολή των ποιητών, στον Αγώνα του Εικοσιένα, όπως του Σολωμού, του Ρήγα Φεραίου αλλά και των ανωνύμων ποιητών που ξεσήκωσαν το υπόδουλο Έθνος να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό.
Μέτσοβο