Όχι Πόντιοι Πιλάτοι!

 «Μέσα στην ολάνθιστη άνοιξη, ένα ζωντανό λουλούδι, η 20χρονη Καρολάιν, κόπηκε βίαια από χέρια αγριάνθρωπων, που δε συγκινήθηκαν από τα παρακάλια, τα δικά της και του συζύγου της, να μην τους κάνουν κακό.

Στην πολιτισμένη και τουριστική Αθήνα συνέβη αυτό. Ράγισαν και οι πέτρες στο άκουσμα της είδησης αλλά οι φονιάδες δεν έχουν ούτε πέτρινη καρδιά!..».

Αυτά έγραφα, μεταξύ άλλων, τον Μάιο, με αφορμή την τραγωδία των Γλυκών Νερών, και Κύριος οίδεν γιατί έμειναν στο συρτάρι. Ίσως επειδή υπερίσχυσε η σκέψη ότι θα γράψουν άλλοι, ειδικότεροι, αν και όλοι είμαστε λίγο απ’ όλα: Δάσκαλοι και ψυχολόγοι, γιατροί και δικηγόροι, γονείς και σύζυγοι, αστυνομικοί και πολιτικοί και ό,τι άλλο!
Ρωτούσα τότε: «Ποιος δε δάκρυσε στη θέα του 32χρονου τραγικού πατέρα, με το αγγελούδι του σφιχτά στο στήθος του και ποιος δεν ευχήθηκε να βρεθούν το συντομότερο οι ένοχοι και να πληρώσουν;». Αυτά και άλλα βρίσκονταν στην ξεχασμένη σελίδα και ίσχυαν μέχρι τις 18 Ιουνίου, που αποκαλύφθηκε ο ένοχος και μας άφησε εμβρόντητους!
Είναι ο αγγελόμορφος φέρελπις νέος, που στην αρχή ευχόταν συντετριμμένος «να μην περάσει άλλη οικογένεια αυτό που περνάει η δική του και της Καρολάιν» και στο τέλος ομολόγησε μετανιωμένος την πράξη του. «Πρέπει να πληρώσω» είπε. Πολλούς προβλημάτισε η ψυχραιμία και η αυτοκυριαρχία του. Κάποιοι μίλησαν για έλλειψη συναισθημάτων. Μα φτάνει κανείς στο έγκλημα, αν δεν έχει συναισθήματα; Απλούστατα είναι τόσο έντονα και ανάμικτα μερικές φορές, που μόνο με τη σιωπή και από απόσταση τα αντιμετωπίζεις… διαφορετικά γίνεσαι υποχείριο του θυμού σου!
Ας μην υποδυόμαστε τους «Πόντιους Πιλάτους» του ένοχου πιλότου! Ας μην ξεχνούμε ότι «ουδείς εκών κακός» και ότι, κατά τους ειδικούς, όλοι είμαστε υποψήφιοι για όλα! Και πραγματικά τα πάντα επιτρέπονται, αν διώξουμε τον Θεό από τη ζωή μας. Κάποιες γενιές μεγαλώσαμε με τραγούδια, όπως «Ο Χριστός είναι που δίνει τη χαρά και την ειρήνη…».
Δε διαψευστήκαμε παρά τις στραβοτιμονιές μας.
Τον ευγνωμονούμε παρά τις πληγές μας.
Τον εμπιστευόμαστε παρά τις ταλαιπωρίες μας.
Έχουμε, όμως, την έγνοια και τη φροντίδα να καλλιεργήσουμε αυτή την πίστη στα παιδιά; Το κάνει η Εκκλησία; Το σχολείο; Η οικογένεια; Ή τα αφήνουμε σαν καρυδότσουφλα στη θάλασσα της «ελευθερίας», έτοιμα ανά πάσα στιγμή να παρασυρθούν από τα ρεύματα και να τσακιστούν στα βράχια;
Ας είναι αυτή η τραγική ιστορία αφορμή για προβληματισμό και όχι για κατηγορίες και αναθέματα. Όσο για την καταδίκη, πέρα από την ανθρώπινη Δικαιοσύνη, που είναι αρμόδια να εξετάσει με προσοχή τα στοιχεία και να αποφασίσει, κανείς μας ας μη γίνεται με ευκολία Πόντιος Πιλάτος. Δικαστής όλων είναι ο Εσταυρωμένος. Αυτόν μπορεί να Τον συναντήσει παντού όποιος Τον αναζητάει: και στον δρόμο και στις αίθουσες των δικαστηρίων και στη φυλακή. Αρκεί να έχει πίστη και μετάνοια…