Το νέο εθνικό μας όραμα!

 Η διαχρονικότητα του θεάτρου έγκειται στο γεγονός πως αντιμετωπίζει συνεχώς την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από έναν πολυπρισματικό καθρέφτη.

Η θέση του και η στάση του είναι να συμπορεύεται με τα προβλήματα του ανθρώπου, (διαχρονικά η μη) και να είναι παραγωγικά κριτική, όχι με την έννοια της κρίσης αλλά με τον στιγματισμό τους, την ανάδειξη και την παρακολούθησή τους από μια διαφορετική οπτική γωνία. Έτσι το θέατρο συνδιαλέγεται με όλο το κοινωνικό φάσμα και αποκτά πολιτική ταυτότητα καθώς παίρνει θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Αναπόφευκτα λοιπόν μιλάμε για πολιτικό θέατρο και δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο καθώς τα μεγάλα κείμενα στιγματίζουν, φανερά η εντέχνως υποδόρια, σχέσεις εξουσίας, σχέσεις καταπίεσης και σχέσεις εκμετάλλευσης.
Αν ο ηθοποιός δεν ανακαλύψει την ταυτότητα και τον προορισμό του θεάτρου και δεν προβληματιστεί πάνω σ’ αυτό το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό! Οι στόχοι και οι σκοποί του θεάτρου δεν θα επιτευχθούν. Δεν θα καταφέρει να επικοινωνήσει με το κοινό, δεν θα γίνουν αντιληπτά τα μεγάλα κείμενα, δεν θα υπάρχει ανατροφοδότηση! Η προσπάθεια θα μείνει σε ένα πρώτο θλιβερό επίπεδο, σε μια ρηχότητα της κενοδοξίας και του φαίνεσθε.
Αυτή είναι η προβληματική του θεάτρου σήμερα. Και όλη αυτή η κατάσταση μας οδήγησε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις των ανθρώπων του θεάτρου που είδαν το φώς της δημοσιότητας το χρονικό διάστημα που πέρασε με τα σεξουαλικά σκάνδαλα που βγήκαν στην επιφάνεια.
Αυτές οι συμπεριφορές και οι προβληματικές καταστάσεις είναι απόρροια μιας γενικότερης παθογένειας που υπάρχει εδώ και χρόνια στον χώρο του θεάτρου. Σε έναν οργανισμό αναπτύσσονται καρκινικά κύτταρα όταν οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες ζει αυτός ο οργανισμός δεν είναι φυσιολογικές και δεν υπάρχουν ή έχουν εξασθενήσει οι άμυνές του. Ο οργανισμός του θεάτρου νοσεί εκ των έσω και γιατί οι συνθήκες που αναπτύσσεται δεν είναι φυσιολογικές και γιατί έχουν εξασθενήσει οι άμυνές του!
Τα τελευταία γεγονότα αυτό καταδεικνύουν.
Τα καρκινικά κύτταρα είναι ήδη εδώ και είναι δυστυχώς πολλά.
Υπάρχουν αρκετές αιτίες αυτής της εξάπλωσής τους.
Η ελλιπής παιδεία είναι το σημαντικότερο πρόβλημα όχι μόνο του θεάτρου αλλά της ελληνικής κοινωνίας εν γένει.
Η παιδεία είναι η σημαντικότερη επένδυση αλλά και η πιο αποτελεσματική άμυνα στην επέλαση του λαϊκισμού και του δήθεν.
Λαός με παιδεία δύσκολα χειραγωγείται…
Άτομα χαμηλής μόρφωσης, ενδεχομένως και χαμηλής διανοητικής στάθμης, (είδα και τις δυο περιπτώσεις ) προερχόμενα κυρίως από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα προσεγγίζουν σωρηδόν τους καλλιτεχνικούς χώρους και δη το θέατρο για αναγνωρησιμότητα, δόξα και οικονομική αποκατάσταση.
Το χαμηλό επίπεδο των δραματικών σχολών σε συνδυασμό με την τυχοδιωκτική λογική του ¨μαγαζιού,¨ έχουν επιτείνει την προβληματική κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης των ηθοποιών. Εκλείπουν σύν τω χρόνω οι άνθρωποι του πνεύματος, φτωχαίνει το θέατρο και η παρακμή του είναι νομοτελειακή! Και όσο εξαφανίζονται οι άνθρωποι με ελληνική παιδεία, φτωχαίνει, μικραίνει, αδυνατίζει το δέντρο του ελληνισμού.
Επείγουσα η ανάγκη αλλαγής της νοοτροπίας μας, επείγουσα η ανάγκη αλλαγής της παιδείας μας και του εθνικού μας οράματος σχετικά με του τη κράτος θέλουμε για τις επόμενες γενιές!
Ο ελληνισμός πάντοτε εξήγαγε πολιτισμό, σήμερα συμβαίνει το αντίθετο με αποτέλεσμα να έχουμε αλλοτριωθεί πολιτισμικά από πολιτισμούς κατώτερης πνευματικής στάθμης η απ’ αυτούς που εμείς τους δείξαμε το δρόμο!!!
Επιβάλλεται επιστροφή στις αρχές και τις αξίες του ελληνικού πνεύματος, επιβάλλεται η επιστροφή στον ελληνικό πολιτισμό. Γιατί; Γιατί η σύγκρουση που συντελείται σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ουσιαστικά σύγκρουση πολιτισμών.
Ο ελληνισμός ως κομμάτι του δυτικού πολιτισμού στην επερχόμενη σύγκρουση Δύσης – Κίνας θα κληθεί νομοτελειακά από την ιστορία να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ο δυτικός πολιτισμός δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί απέναντι στον κινέζικο πολιτισμό, δεν έχει το μέγεθος, δεν έχει το κύρος, δεν έχει το ανάστημα, δεν έχει το βάθος, δεν έχει την φιλοσοφία. Η ήττα θα είναι συντριπτική.
Αυτό θα μπορούσε να είναι το νέο εθνικό μας όραμα, το όραμα ενός ελληνικού πανανθρώπινου πολιτισμού! Αντίθετα επειδή ακριβώς ο ελληνισμός, η ελληνική κοινωνία, η ελληνική πολιτεία, το κράτος, οι θεσμοί, η παιδεία και ο πολιτισμός μας βρίσκονται σε βαθιά παρακμή, αδυνατούμε να αντιληφθούμε το ιστορικό πρόταγμα που θα κληθούμε από την ιστορία να υπερασπιστούμε!
Αδήριτη η ανάγκη να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις του ελληνικού πνεύματος, του θεάτρου στην περίπτωσή μας που θα χαράξουν νέα πορεία. Επιτακτική η ανάγκη για αλλαγή σε όλα τα επίπεδα.

Οι άνθρωποι του πνεύματος θα κληθούν άλλη μια φορά απ’ την ιστορία να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων.