Η 28η Οκτωβρίου 1940 και οι «σημερινοί» Έλληνες…

on .

Εμείς οι Έλληνες με τα τόσα ελαττώματα, υπερβολές και ιδιαιτερότητες, που είναι το ίδιόν μας, έχουμε αποδείξει, στη μακρόχρονη ιστορία, ότι όταν διακυβεύεται η ελευθερία της πολύπαθης Πατρίδας μας, είμαστε αντάξιοι απόγονοι αυτών που όταν χρειάστηκε, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την υπεράσπισή της.
Δεν είναι τυχαία η φράση του Τσώρτσιλ: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Όπου χρειάστηκε να προστατεύσει τα Εθνικά ιδεώδη, ο Έλληνας πολέμησε με αυταπάρνηση, υπερέβαλλε εαυτόν και έγραψε λαμπρά ιστορία και σελίδες δόξας.
Αυτές τις στιγμές ξεχνά τις εσωστρέφειες, τις διχόνοιες, που ταλανίζουν μια ζωή τον Έλληνα, δίνει και θυσιάζει τη ζωή του, προκειμένου να «Φυλάξει Θερμοπύλες».
Ζωντανεύει μέσα του ο ηρωισμός τόσων προγόνων μας, από τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Λεωνίδα μέχρι τον Κολοκοτρώνη, τον Παύλο Μελά, τον Μαβίλη και πόσους άλλους να αναφέρω. Πιθανόν να μας φέρνει θυμηδία όταν σε επετείους, ρωτώντας οι δημοσιογράφοι μαθητές σχολείων τί γιορτάζουμε, εκείνοι απαντούν «άλλα αντ’ άλλων». Βέβαια, δεν φταίνε οι μαθητές, αλλά οι δάσκαλοι.
Κι όμως, αυτά τα παιδιά έχουν στο DNA τους τη φλόγα, που όταν βρεθούν στην πρώτη γραμμή, θυσιάζονται «υπέρ βωμών και εστιών». Τέτοιοι νέοι ήταν κι αυτοί που πολέμησαν τους εχθρούς της Πατρίδας μας ανά τους αιώνες.
Περιμένοντας την 28η Οκτωβρίου, που φέτος, λόγω κορωνοϊού δεν θα γιορταστεί και δεν θα γίνουν παρελάσεις και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι με τις απειλές και τους «λεονταρισμούς» του μόνιμου κακού μας γείτονα, της Τουρκίας και του ψυχοπαθή προέδρου της. Ξεκίνησε με την μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε Τζαμί για να πληγώσει την θρησκευτικότητα του Έλληνα χριστιανού. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να προκαλέσει, ώστε να παρασυρθούμε σε θερμό επεισόδιο, προκειμένου να κάνει κατοχή σ’ εκείνα που έχει βάλει στο νου του.
Ας εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία του ότι είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε, τι νόημα έχει που είμαστε μέλος και ας τηρήσουμε πιο σκληρή στάση απέναντι στον Τούρκο για να τον δούνε σαν κοινό εχθρό.
Ναι, αυτοί είμαστε οι Έλληνες, που, αν και φιλονικούμε μεταξύ μας, όταν έρθει εκείνη η ώρα τα ξεχνάμε όλα και ριχνόμαστε στη μάχη.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, όπως το περιγράφει ο ανθυπολοχαγός Οδυσσέας Αλεπουδέλης με τα δικά του λόγια στον πόλεμο του ‘40:
«Τί να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο ανυπολόγιστο κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν’ αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου.
Στο μέτωπο αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε, όπου βρίσκαμε ανάμεσα από τα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τί έχω χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια και με ζώο σε βατόδρομο και να διακομιστώ στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων».
Τα λόγια του ποιητή Ελύτη για το Έπος του Σαράντα…
«Ήταν μία βίαιη φορά προς τα εμπρός του λαού που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξ’ αιτίας του στη Μικρασία και που τώρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του. Έτσι το έβλεπα εγώ. Σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε. Δεν έπαιζε ρόλο που ο εχθρός ήταν διαφορετικός. Ο εχθρός ήτανε η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου, που είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές, επί αιώνες και είχε γίνει μοίρα μας. Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό μες τα όλα, αυτή η «όμορφη αφροσύνη» ήτανε που ανέβασε το γεγονός σε μία άλλη σφαίρα, ποιητική».
Ρωτήσαν και τον μεγάλο μας ποιητή Κωστή Παλαμά τι έχει να πει για τον πόλεμο κι εκείνος απάντησε:
«Ένα λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα
Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα».
(Μέτσοβο)