Πρέπει να δείξουμε ψυχικό σθένος!..

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η αμηχανία, η ψυχική και σωματική κούραση, οι αντιφατικές πληροφορίες δημιουργούν μία αδιέξοδη κατάσταση, ώστε να μην μπορεί κάποιος να προσδιορίσει, με ευκολία, πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα, ποιο είναι τελικά το σωστό και ποιο το λάθος, τι είναι εκείνο που επιβάλλεται να πράξουμε, για να μη θέτουμε σε κίνδυνο την υγεία των άλλων και την υγεία τη δική μας.

Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, όταν συνδυάζεται με την κοινωνική και οικονομική ζωή κάθε πόλης και κάθε κοινωνίας, ολόκληρης της πατρίδας μας και ολόκληρου του κόσμου.

Πόλεις που έσφυζαν από νιάτα και φοιτητόκοσμο, καραβάκια που πηγαινοέρχονταν γεμάτα με κόσμο ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα στο νησάκι της Παμβώτιδας, αρχαιολογικοί χώροι, όπως η Δωδώνη, που δεν χόρταιναν να τους θαυμάζουν οι επισκέπτες τους, είναι, σαν να έχασαν το κάλλος, την ιστορία και την ομορφιά τους.
Από κοινού με αυτά τόσοι και τόσοι επαγγελματίες που εργάζονταν τον χειμώνα και που περίμεναν το καλοκαίρι, για να διαθέσουν τους κόπους τους και να ζήσουν τις οικογένειές τους, να εξακολουθήσουν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, αγωνιστές της ίδιας της ζωής, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να τα χαρούν, να τα βαφτίσουν, να τα παντρέψουν.
Και αν όλα αυτά μπορεί κάποιος να τα υπερβεί και να τα θυσιάσει όσο γίνεται, μπροστά σε όλα, όσα, γενικότερα, βιώνουμε, έρχεται ο ίδιος ο ιός και η ίδια η ασθένεια, για να εντείνουν ακόμη περισσότερο τον φόβο, την ανασφάλεια, την αμηχανία.

Είναι σαν να μην ξέρουμε εμείς οι καθημερινοί απλοί πολίτες, αλλά και σαν να μην μπορούν να μας πείσουν ίσως και οι ειδικοί πού βαδίζουμε και πού πορευόμαστε. Περιμένουμε το εμβόλιο, χωρίς να γνωρίζουμε ακόμη πότε θα το δούμε και αν τελικά αυτό θα προστατεύει, θα θεραπεύει, θα πολεμάει, θα εξαφανίζει τον ιό. Είδαμε χώρες να μην είναι σε θέση να τιμήσουν τα θύματα της ασθένειας, όπως ταίριαζε σε αγαπημένους, πιστέψαμε πως τελείωσαν τα βάσανά τους, διαπιστώνουμε ότι επιστρέφουν και πάλι σε προηγούμενες οδυνηρές καταστάσεις.
Είδαμε και βλέπουμε συγκεκριμένες κατηγορίες συμπολιτών μας, με πρωταγωνιστές γιατρούς και νοσηλευτές, να δίνουν έναν δύσκολο αγώνα και να σώζουν ζωές, θυσιάζοντας ακόμη και τις δικές τους ζωές. Συζητούμε συνέχεια για τον ρόλο της μάσκας, στα νοσοκομεία, στην αρχή, στους κλειστούς χώρους, αργότερα, παντού, ίσως, στη συνέχεια. Είδαμε διαφημίσεις που επεσήμαιναν την ανάγκη να πλένουμε καλά τα χέρια μας, σχεδόν τις ξεχάσαμε κιόλας.

Συνδεθήκαμε συναισθηματικά και με ανθρώπους που με ευγένεια και καλοσύνη έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους να μας βοηθήσουν, να μας συμπαρασταθούν, να αναδείξουν αυτό που θεωρείται το επιβεβλημένο και πρέπον. Υπήρχαν και υπάρχουν και άλλες φωνές και απόψεις.

Πως όλα είναι συμφέροντα, κατευθυνόμενα για ίδιο όφελος και ίδιους σκοπούς.
Όλα τα παραπάνω κρίνω πως απασχολούν όλους μας, συνοδευόμενα από μία μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον.

Πιστεύω πως ο καθένας ατομικά, προσωπικά, οικογενειακά, σαν μικρή και μεγάλη κοινωνία, σαν χώρα και πατρίδα να δείξουμε ένα ισχυρό ψυχικό σθένος και να αντέξουμε στα δύσκολα, με αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή. Επιβάλλεται να ακούμε τους ειδικούς, να κατανοούμε ακόμη και αντιφάσεις, να προστατεύουμε όσο μπορούμε τους άλλους και τους ίδιους τους εαυτούς μας. Αν παραιτηθούμε και αν αδιαφορήσουμε θα έχουμε νικηθεί και αυτό είναι κάτι που δεν μας ταιριάζει, που δεν ταιριάζει σε κανέναν από εμάς.