Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί πολιτικοί…

Αφορμή για τούτο το άρθρο μου πήρα από την στάση του Γ. Παπανδρέου στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Διαχώρισε την ψήφο του από το ΚΙΝΑΛ και συμπαρατάχθηκε με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, νομίζοντας ότι πρόκειται για νόμο με χουντικό - ολοκληρωτικό πρόσημο. Και αμέσως τα στελέχη του Τσίπρα εξέφρασαν την εκτίμηση για τον Γ. Παπανδρέου, λησμονώντας ότι αυτοί τον σημάδεψαν με τον χαρακτηρισμό του «γερμανοτσολιά» και κατασυκοφάντησαν και το κόμμα του και τα στελέχη

Η πολύχρονη ενασχόληση μου με τα πολιτικά πράγματα μου έχει δείξει ότι στην πολιτική δεν αρκεί να κρατάς από ρίζα μεγάλων πολιτικών. Αυτό βεβαίως έχει βαρύτητα στην διαμόρφωση όρων αποδοχής από την κοινωνία, αλλά αυτό δεν αποτελεί εγγύηση ότι και ο νεότερος πολιτικός έχει τα χαρίσματα του προγόνου του.
Ο λαός συνηθίζει να λέει ότι «το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει», αλλά εννοεί βασικά χαρακτηριστικά περισσότερο μορφολογικά και λιγότερο εσωτερικά. Γιατί συχνά ο κόσμος στην παραπάνω επισήμανση συμπληρώνει «εκτός και αν είναι κατήφορος». Την ίδια λογική στην λαϊκή σοφία βρίσκουμε και την φράση: «Από το ρόδο βγαίνει αγκάθι και από το αγκάθι ρόδο».
Πραγματικά πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία, στα παλιά καθεστώτα και στα σημερινά πολιτεύματα, επαληθεύεται η άποψη ότι σπάνια από μεγάλους πολιτικούς ακολουθούν διάδοχοι με την ίδια ταυτότητα του πατέρα ή κάποιου προγόνου. Και συμβαίνει αυτό γιατί η πολιτική ως πράξη είναι πολυσύνθετη και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Το αν ένας πολιτικός θα αναδειχθεί σε μεγάλο ηγέτη εξαρτάται και από τα προσωπικά του εφόδια, αλλά και από τις συνθήκες που επικρατούν τόσο στην χώρα του όσο και στο διεθνές περιβάλλον.
Ειδικά στην εποχή μας και τα προβλήματα είναι σύνθετα και οι πολίτες διαθέτουν κρίση για να αξιολογούν την πρακτική των πολιτικών τους. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί το επώνυμο ώστε και ο γόνος να γίνεται αποδεκτός και να θεωρείται σαν τον πατέρα του.
Θα αναφερθώ σε τρία πολιτικά πρόσωπα που άσκησαν εξουσία και που έχουν ‘’όνομα’’, τα οποία κρίνονται ως διαφορετικά από τους προγόνους τους. Ο Κ. Καραμανλής, ο νεότερος, αν και ήρθε στην εξουσία με το θετικό φορτίο του θείου δεν μπόρεσε να αξιολογηθεί από την πλειοψηφία της κοινωνίας ως άξιος συνεχιστής του θείου του. Γι’ αυτό και η κοινή γνώμη, όταν αναφέρεται σ΄ αυτόν, προσθέτει τον προσδιορισμό «ο μικρός», σε αντιδιαστολή με τον μεγάλο».
Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα αποτελεί και ο Γ. Παπανδρέου. Αναδείχτηκε στο αξίωμα του πρωθυπουργού ως γιος του Α. Παπανδρέου με μεγάλες προσδοκίες, με δάφνες και ζητωκραυγές. Όμως πολύ γρήγορα έδειξε ότι από τον πατέρα του έχει μόνο το όνομα και τίποτε άλλο. Θα ήταν ιεροσυλία να αναζητάς κάποιο κοινό γνώρισμα με τον πατέρα του. Τούτο επιβεβαιώνεται καθημερινά και όλοι οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να είναι βουλευτής, έστω και χωρίς ‘’σταυρό’’.
Ξεχωριστό φαινόμενο, τουλάχιστον ως αυτή την στιγμή, αποτελεί η περίπτωση του Πρωθυπουργού. Πολλοί ήταν οι Έλληνες που είχαν αρνητική εικόνα για τον πατέρα. Όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως τώρα δείχνει να είναι καλύτερος από τον πατέρα του και εφαρμόζει μια πολιτική που και οι πολίτες σε μεγάλη πλειοψηφία αποδέχονται και δείχνει ότι μπορεί να διαχειρίζεται αποτελεσματικά όλα τα μεγάλα ζητήματα του τόπου.
Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι ποτέ δεν πρέπει να αξιολογούμε ένα πολιτικό πρόσωπο με αναφορά στο επώνυμο του πατέρα είτε μιλάμε για πρωθυπουργό, είτε για βουλευτή, είτε για δήμαρχο. Ο ενεργός πολιτικός κρίνεται από το περιεχόμενο των δράσεων του και από την ταυτότητα αποκλειστικά του δικού του ονόματος και όχι από το επώνυμο του πατέρα.