Πάθαμε και μάθαμε…
Η χώρα μας βρέθηκε αντιμέτωπη με δύο μεγάλες κρίσεις, μία με το μεταναστευτικό στον Έβρο και μία με την υγειονομική επιδημία. Και στις δύο κατάφερε να σταθεί όρθια και να φέρει αποτελέσματα τόσο θετικά και σημαντικά που και οι συμπολίτες μας επιδοκιμάζουν, αλλά και η παγκόσμια κοινότητα θαυμάζει. Άλλωστε τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής είναι χειροπιαστά και δεν επιτρέπουν αμφισβήτηση σε κάθε νουνεχή και σώφρονα πολίτη.
Θεωρώ, λοιπόν, αφού βρισκόμαστε στο τέλος της μεγάλης υγειονομικής κρίσης, ότι θα πρέπει να εξηγήσουμε πού οφείλεται αυτή η επιτυχής διαχείριση ώστε να καταλήξουμε κατά τρόπο παιδαγωγικό και στα αναγκαία και χρήσιμα για το μέλλον μας συμπεράσματα. Άλλωστε, κάθε συλλογική εμπειρία είτε δραματική είτε επιτυχής θα πρέπει να λειτουργεί εποικοδομητικά στην κρίση του λαού και να υπάρχει ως απόθεμα γνώσης για ανάλογες καταστάσεις.
Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη ακολούθησε μια διαφορετική πρακτική από τις προηγούμενες. Ανάθεσε σε ομάδες ειδικών επιστημόνων να μελετήσουν το πρόβλημα και να υποδείξουν στην κυβέρνηση λύσεις. Και επιπλέον ζήτησε από τους ειδικούς να ενημερώνουν διαρκώς τον κόσμο ώστε ο κάθε πολίτης να γνωρίζει τις διαστάσεις του προβλήματος από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει και γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον το θέμα της επιδημίας.
Και το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής του Πρωθυπουργού ήταν για μεν την κυβέρνηση να προχωρά στη λήψη μέτρων, όπως η επιστήμη ορίζει, ενώ για το λαό καθημερινά είχαμε αντικειμενική ενημέρωση και σωστή καθοδήγηση. Έτσι φτάσαμε σε ένα αποτέλεσμα που έσωσε τον κόσμο και ανάγκασε τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να θεωρούν την πατρίδα μας υπόδειγμα ευθύνης και λειτουργίας.
Ας θυμηθούμε όμως πώς λειτούργησαν προηγούμενες κυβερνήσεις σε κρίσιμες καταστάσεις για να βγούμε πιο σοφοί. Ο Γ. Παπανδρέου το 2010 ένα πρωί Κυριακής Απρίλη απηύθυνε διάγγελμα από το Καστελλόριζο με το οποίο σε ύφος πανηγυρικό ανακοίνωσε την προσφυγή της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ., δηλαδή σε μνημόνιο. Ουδείς των Ελλήνων κατάλαβε εκείνη την Κυριακή τι συμβαίνει και έβλεπε αμήχανος τον πρωθυπουργό της χώρας να χαίρεται και να θαυμάζει τον εαυτό του! Και σε λίγο καιρό γνωρίζαμε τι επακολούθησε: Φτώχεια, ανεργία, κοινωνικές συγκρούσεις και η χώρα βρέθηκε στο χάος. Τότε βγήκαν στους δρόμους οι «αγανακτισμένοι».
Ερώτημα: Δε θα’πρεπε να ενημερωθεί πρώτα η κυβέρνηση, ύστερα η Βουλή και μετά ο λαός τι σήμαινε μνημόνιο;
Τότε ο λαός, επηρεασμένος από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και πελαγωμένος στα κύματα της οικονομικής κρίσης, πίστεψε ότι όλα τα ζητήματα είναι πολιτικά και άρα λύνονται με πολιτικές αποφάσεις. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να κυριαρχήσει ο λαϊκισμός και να παρουσιαστεί ως σωτήρας ο Τσίπρας ο οποίος δήλωσε: «Με ένα άρθρο θα καταργήσω τα μνημόνια»!
Μήπως και ο Τσίπρας ζήτησε από κάποιους ειδικούς επιστήμονες τη γνώμη και την πρότασή τους; Αρκέστηκε να έχει δίπλα του Συμβούλους σαν τον Καρανίκα και την Παναγοπούλου (μοδίστρα, αλλά σύζυγος εφοπλιστή). Ο άνθρωπος έγινε πρωθυπουργός, σε τι θα ωφελούσε η συνδρομή των ειδικών επιστημόνων; Αλλά και τώρα ως Αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να ξοδέψει όλον τον κρατικό προϋπολογισμό η κυβέρνηση, γιατί μόνο έτσι πιστεύει ότι κάποιος θα τον προσέξει.
Υπάρχει επομένως, πλούσια εμπειρία από την πολιτική κυβερνήσεων στο παρελθόν σε κρίσιμες στιγμές και μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα για την πολιτική μας θέση. Μόνο ο Ελ. Βενιζέλος αξιοποίησε τον «Εκπαιδευτικό Όμιλο» με τους μεγάλους λογίους Γληνό, Δελμούζο και Τριανταφυλλίδη, που έβαλε τις βάσεις για μια σύγχρονη εκπαίδευση. Όλοι οι λοιποί πίστευαν ότι έχουν το χάρισμα να δίνουν λύσεις για όλα τα μεγάλα ζητήματα και γι’ αυτό μένουν διαρκώς άλυτα.
Συμπερασματικά, τολμώ να πω ότι πλήρωσε ακριβά ο Ελληνικός λαός τον λαϊκισμό και την αλαζονεία της εξουσίας και γι’ αυτό θεωρώ ότι στο μέλλον θα μπορούμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε προγράμματα κομμάτων και πολιτικές αποφάσεις κυβερνήσεων.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
