Ποιος τη θέλει αυτή την κορώνα;

Στην αρχή, αυτός ο γνωστός, άγνωστος ιός εμφανίστηκε μακριά μας, ίσως σαν μια απειλή που δεν παραδεχόμασταν ότι μας αφορά. Στη συνέχεια αποδείχθηκε πως είναι μέγας ταξιδευτής που δεν επιτρέπει άλλους ταξιδευτές και πως θέλει να επισκεφθεί όλον τον πλανήτη. Ένας πλάνητας με πολλά εισιτήρια στις αποσκευές του και πολλές απώλειες στους προορισμούς του. Παρότι η εργαστηριακή του εικόνα μοιάζει με κορώνα, εκείνος δε δείχνει να συμπεριφέρεται ελιτίστικα. Διαφοροποιεί τη στάση του απέναντι στα παιδιά και αρέσκεται στους ενήλικες και στις ευπαθείς ομάδες. Στο πέρασμά του αξιολογεί τις Μονάδες Υγείας των χωρών που επισκέπτεται, η ταχεία όμως διάδοσή του δεν επιτρέπει σ’ αυτές τις προσδοκώμενες υψηλές βαθμολογίες. Αρέσκεται στην αποδόμηση κάθε εξουσίας και ευαγγελίζεται μια πολιτιστική και κοινωνική αναστολή. Επιβάλλει μια έξωθεν απομόνωση ως γενναιοδωρία στον πλησίον. Αποστρέφεται τους εναγκαλισμούς και τις χειραψίες αλλά αφήνει την υπερ-κοινωνικότητα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Είναι εξαιρετικός φίλος με τους βιομήχανους αντισηπτικών, μασκών και ειδών υγειονομικής περίθαλψης. Μέγας ρυθμιστικός παράγοντας της οικονομίας των χωρών που επισκέπτεται, αναδεικνύεται σε επιδέξιο ρυθμιστή των Χρηματιστηρίων. 
Ενώ είναι γνωστός, η ιατρική κοινότητα τον αντιμετωπίζει με αποφασιστικότητα αλλά και καψυποψία. Τον θεωρεί ύπουλο εργαστηριακό γνωστό και με περισσή γνωστική επάρκεια προσπαθεί ν’ αναμετρηθεί μαζί του φαρμακευτικά. Γιατί μπορεί ο χρόνος να μην τον γιατρεύει, μπορεί ούτε και οι αυξημένες θερμοκρασίες, όμως η ανθρώπινη ιατρική κοινότητα είναι σίγουρο πως θα σώσει και πάλι την ανθρωπότητα. Όσον αφορά στη διττή του φύση και ως οικονομικός ιός, εκεί, δυστυχώς, δύσκολα ο πλανήτης θα υπογράψει μαζί του μνημόνια γιατί δε βάζει ποτέ την υπογραφή του. Σφετερίζεται την καθημερινότητα όλου του πλανήτη και αυτοανακηρύχθηκε απόλυτος άρχων της ζωής μας.
Πρέπει, λοιπόν, να τον βιώσουμε σωστά, δηλαδή με επιμονή και με στόχο την ανάρρωση γιατί μπορεί ν’ αποδειχθεί πως δεν είναι «αρρώστια» αλλά μια αδεξιότητα πειθαρχίας με έντονα σημάδια ανωριμότητας και εγωκεντρισμού. Οδηγούμαστε σε μια οικειοθελή απομόνωση, σε μια προσωρινή σιωπηλή φάση που επιδεικνύει, όμως, μεγάλη συναισθηματική ωριμότητα. Δεν μας ζητούν να «φυλακιστούμε» στα σπίτια μας αλλά να επιλέξουμε μια μοναχικότητα ως την άμυνα σ’ αυτήν των έξωθεν απειλή. Μια επιστροφή στην «εστία» και μια μοναχικότητα που περιέχει αυξημένη ελευθερία στην επιλογή σωματικών ή πνευματικών δραστηριοτήτων. Άλλωστε ο F. Nietzche έλεγε ότι «η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με την ποσότητα της μοναξιάς που μπορεί να αντέξει». Οφείλουμε να δώσουμε παράταση επιβίωσης στους γονείς μας ή στους παππούδες μας γιατί η απειθαρχία μας στους κανόνες μπορεί να μετατρέψει το σάλιο σε φονικό όπλο. 
Όσο για την Εκκλησία πιστεύω αυτό που λέει ο M. Fox: «Το μάτι με το οποίο βλέπω τον Θεό / είναι το ίδιο μάτι με το οποίο με βλέπει ο Θεός» και ξέρω πως το σημαντικό είναι να μην αποσυνδεθούμε από Αυτόν και να βρισκόμαστε πάντα μέσα στην αγάπη Του. Η θρησκεία δεν καταπιέζεται μέσα στο σπίτι διότι από την φύση  της είναι απροσδόκητη, ανείπωτη και ακούσια. Άλλωστε πάντα η Εκκλησία είναι εκείνη που με τις προσευχές της προσπαθεί να μας βγάλει από καταστάσεις πόνου.
Ένας ιός, ένας κορωνάτος ιός ήρθε για να φύγει.
Μας αποδομεί για να αναδομηθούμε.
Μας φοβίζει για ν’ αντιδράσουμε.
Μας ενοχοποιεί για να ταπεινωθούμε.
Μας αποξενώνει για να ενωθούμε.
Μας αρρωσταίνει για ν’ αγαπήσουμε τη ζωή.
Ο R. M. Rilke υποστηρίζει ότι: «οι δυσκολίες, φτάνει μονάχα να τις υποφέρουμε σωστά, μας υποδεικνύουν και το ειδικό βάρος της ζωής και μας διδάσκουν το μέτρο των δυνάμεών μας, στις οποίες μπορούμε από εκεί και πέρα να υπολογίζουμε και στις στιγμές της ευτυχίας και της ευδαιμονίας».
Ο πλάνητας αυτός ιός ήρθε για να μας διδάξει την αξία της ζωής και πρέπει να του δείξουμε τον δρόμο για να φύγει, έστω και αν είμαστε φιλάρεσκοι στις κορώνες που μας προσφέρει…

ΤΕΤΑ ΔΟΥΜΑ – ΣΑΡΡΑ