Υπάρχει ΜΚΟ να βοηθήσει και ανήμπορους Έλληνες;

Στο Νοσοκομείο «Χατζηκώστα», σε μία εφημερία πριν από την ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού, άνθρωποι πάσης ηλικίας, φυλής και οικονομικής κατάστασης συνωστίζονται «υπομονετικά» στις καρέκλες της αναμονής τους. Ανάμεσά τους κι εγώ…
Εντύπωση προκαλεί ο αριθμός των «προσφύγων – μεταναστών» και των συνοδών τους που επίσης περιμένουν να εξυπηρετηθούν. Οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι «συνοδεύονται» από νέους ή νέες των ΜΚΟ οι οποίοι με τη γλώσσα που μιλούν ευκολύνουν την εξυπηρέτησή τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου ένας ηλικιωμένος κύριος. Μου είπε ότι έρχεται από την Πρέβεζα για ένα ουρολογικό πρόβλημα. Περιμένει στην αρχή υπομονετικά, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό μπαινοβγαίνουν ξεπερνώντας τον εαυτό τους, όπως είναι γνωστό.
Όσο περνάει η ώρα ο άνθρωπος κουράζεται, υποφέρει κι αρχίζει να πηγαινοέρχεται. Βλέπει τους «ξένους» να εξυπηρετούνται με τη συνοδεία των ΜΚΟ και αγανακτεί. «Επί τέλους», μου λέει, «εξηγήσέ μου πώς οι «ξένοι» εξυπηρετούνται κι εγώ περιμένω τόση ώρα»!
Ρωτώ και μου λένε πήγαινε στα «επείγοντα», άλλος στα εργαστήρια, άλλος στην κλινική. Λέει τότε ο κύριος: «Εγώ κυρία μου θα χαθώ σ’ αυτό το νοσοκομείο. Από πού να πάω και πως να ξαναγυρίσω; Μήπως να έρθεις μαζί μου στο ασανσέρ γιατί φοβάμαι και δεν ξέρω ποιό κουμπί να πατήσω και πού να πάω;»
Δέχομαι και τον συνοδεύω ως το υπόγειο για την εξέταση που χρειάζεται. Εκεί περιμένουν κι άλλοι. Τον αφήνω και γυρίζω περιμένοντας τη σειρά μου. Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου οι αγανακτισμένες φωνές του.
«Καλότυχοι οι «μουσαφίρηδες» έχουν δίπλα τους προστάτη και βοηθό μία ΜΚΟ όπως την λες. Εγώ δεν έχω κανέναν εδώ, οι δικοί μου είναι στην Πρέβεζα. Ποιός θα με βοηθήσει;». Κι ένας λυγμός κόβει τη φωνή του.
Έχει δίκιο ο άνθρωπος και εύλογα γεννάται το ερώτημα. Μήπως περισσεύει καμιά ΜΚΟ να βοηθήσει ανήμπορους Έλληνες στα νοσοκομεία που έτσι κι αλλιώς τηρούν και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος; Θα ήταν πράγματι ανθρωπιστικό και εθελοντικό το έργο τους…