Η πολιτική της μπάλας…

Κουρασμένη και δοκιμασμένη νιώθει η Ελλάδα από τις ταλαιπωρίες της δεκάχρονης οικονομικής κρίσης. Όλοι οι Έλληνες νιώθουν την ανάγκη σήμερα να δούνε μια διαφορετική πορεία της χώρας για να μπορέσουν να ανασάνουν από τα προβλήματα που έζησαν όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα και πιστεύουν, αλλά και απαιτούν από τις ηγεσίες να συμβάλλουν ώστε να ξανάρθει ο τόπος σε κανονικές συνθήκες, με ελπίδα, με εργασία, με ασφάλεια και με καλύτερους μισθούς.
Όλα αυτά φαίνεται πως μπορούν να δρομολογηθούν, αφού η νέα κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να αντιμετωπίσει δυναμικά τη δύσκολη κατάσταση και να διαμορφώσει τις αναγκαίες συνθήκες ώστε ο Έλληνας να μπορεί να ονειρεύεται, να σχεδιάζει και να ενεργεί όπως δικαιούται ως πολίτης της Ευρώπης και ως θύμα των αποτυχημένων πολιτικών και δύσκολων συγκυριών του παρελθόντος.
Αλλά φαίνεται πως το όλο πολιτικό μας σύστημα δεν έχει θεραπευτεί από «ιώσεις» του χθες και ότι κάποιοι επιμένουν σε πρακτικές του μακρινού παρελθόντος, που τόσο ακριβά πλήρωσαν οι πολίτες. Αναφέρομαι στο θέμα που δημιουργήθηκε εξαιτίας μιας απόφασης για την αντιμετώπιση σοβαρότατης παρανομίας παράγοντα του ποδοσφαίρου. Διαπιστώθηκε δηλαδή ότι μεγάλοι επιχειρηματίες τύπου Σαββίδη δεν υπολογίζουν ούτε νόμους ούτε κανόνες, αρκεί να μπορούν να κερδίζουν περισσότερα.
Πρόκειται για μια πρακτική που για πολλά χρόνια ακολουθείται από μεγαλοπαράγοντες στο ποδόσφαιρο και που συχνά αναστατώνει κυριολεκτικά την ελληνική κοινωνία. Τούτο βέβαια συμβαίνει γιατί και κάποιοι πολιτικοί εκμεταλλεύονται με μια πελατειακή νοοτροπία τους ισχυρούς του ποδοσφαίρου, επειδή το άθλημα είναι λαϊκό και προσφέρει δύναμη οικονομική και πολιτική στους προστάτες του.
Η κοινωνική έκρηξη και η πολιτική σύγκρουση στη Βουλή μας ξύπνησε μνήμες από το μακρινό μας παρελθόν και μας οδήγησε σε θλιβερές σκέψεις. Στα χρόνια της Χούντας κυριαρχούσε το σύνθημα: «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο». Ήταν τότε που αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν ο Ηρακλής Τσίπρας, ο θείος του πρ. Πρωθυπουργού και πατέρας του Γ. Τσίπρα, πρ. Υπουργού. Πρόκειται για μια πολιτική εκμετάλλευση του κόσμου, την οποία εφαρμόζουν ως τα σήμερα σε χώρες καθυστερημένες πολιτικές ηγεσίες με καθεστωτικό χαρακτήρα.
Αυτή τη συμπεριφορά είδα στη Βουλή από την ομιλία και την αντίδραση του κ. Τσίπρα. Ακολουθώντας μια λαϊκίστικη τακτική και με φράσεις απρεπείς θέλησε να αποδείξει ότι η κυβέρνηση έδειξε ανευθυνότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Για κάθε νουνεχή και σκεπτόμενο πολίτη έγινε φανερό ότι η αξιωματική αντιπολίτευση ήθελε η ποδοσφαιρική αντιπαλότητα των ισχυρών να μετατραπεί σε κοινωνική σύγκρουση. Ίσως να νοιάζεται περισσότερο για τα κεφάλαια του Σαββίδη ή του Μαρινάκη παρά για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Επιτέλους, ας αντιληφθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ότι το ποδόσφαιρο είναι μόνο για τις ψυχαγωγικές ανάγκες κάποιων και τίποτε άλλο. Ενώ η χώρα σήμερα χρειάζεται να λύσει πολύ σοβαρότερα προβλήματα, όπως είναι τα εθνικά, της οικονομίας, το προσφυγικό, το δημογραφικό, τη φυγή των νέων και τόσα άλλα. Ενώ οι οπαδικοί στρατοί, ο φανατισμός και οι κοινωνικές κραυγές εξυπηρετούν μόνο τα οικονομικά συμφέροντα των μεγαλοπαραγόντων του ποδοσφαίρου.
Παραφωνία αποτέλεσε και η δήλωση του Ζαγοράκη, τον οποίο ο Πρωθυπουργός αντιμετώπισε πολύ σωστά και έστειλε χρήσιμα μηνύματα και προς κάθε βουλευτή που διακατέχεται από ανάλογες εμμονές.
Οπωσδήποτε οφείλει η κυβέρνηση με τη βοήθεια της FIFA και UEFA να απαλλάξει το λαϊκό άθλημα του ποδοσφαίρου από τις χρόνιες παθογένειες, έτσι που να μην προκαλεί αντιδράσεις στον κόσμο και ούτε να ευνοεί πολιτικές συμπεριφορές με δημαγωγικό στίγμα.
Γι’ αυτό καλά θα πράξουν όλα τα κόμματα να ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών για να μπορέσει και η πατρίδα να ξαναβρεί το δρόμο μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ