Το νέο έτος και οι πολιτικοί μας…

Ποιος δεν εύχεται η καινούργια χρονιά να φέρει τα καλύτερα για τον καθένα; Και ποιος δεν ελπίζει στην ατομική και οικογενειακή του ζωή να δοκιμάσει καλύτερες εμπειρίες και ελπίδες για ένα μέλλον με λιγότερα κακά από ό,τι το 2019; Αλλά πιο πολύ πρέπει να ευχόμαστε ωριμότερο μυαλό και μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία στους πολιτικούς μας.
Και πράγματι η ζωή του καθενός και η ευημερία της κοινωνίας σε μεγάλο βαθμό εξαρτώνται από τις αποφάσεις της πολιτικής μας ηγεσίας και από τις δράσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Ευτυχώς τώρα οι πολιτικοί μας διαθέτουν πλούσια εμπειρία από τις οικονομικές περιπέτειες που δοκίμασε ο λαός και είδε στην πράξη τη συμπεριφορά του λαού.

Επομένως δεν έχουν το δικαίωμα να ακολουθούν συμπεριφορές των προηγουμένων χρόνων ούτε να δοκιμάζουν πρακτικές που ο λαός αποδοκίμασε στις βουλευτικές και στις δημοτικές εκλογές. Ο κόσμος καταδίκασε με μεγάλη πλειοψηφία τον λαϊκισμό, τις αυταπάτες και την υποσχεσιολογία. Έδειξε ωριμότητα, αλλά και ρεαλισμό. Και τώρα φαίνεται να υπάρχει κάποιο φως στον ορίζοντα, αν και τα σοβαρά εθνικά μας ζητήματα δημιουργούν συνθήκες δύσκολες για τον σχεδιασμό της πορείας του τόπου και για προβλέψεις σίγουρες.
Αλλά υπάρχουν ακόμα πολιτικοί οι οποίοι «βάζουν το αλέτρι μπροστά από τα βόδια» και πιστεύουν ότι οι πολίτες θα τους ακολουθήσουν. Είναι παθογένειες χρόνιες του πολιτικού μας συστήματος και δύσκολα θεραπεύονται από μια εκλογική διαδικασία. Γιατί χρόνια τώρα πολλοί από τους πολιτικούς μας προτιμούσαν να συμπεριφέρονται ως πολιτικάντηδες και να βρίσκουν απήχηση στον κόσμο.
Είναι πολλά τα παραδείγματα αυτών των πολιτικών και φαίνεται πως ευδοκιμούν και στις μέρες μας. Και τούτο συμβαίνει με τη στήριξη πολιτών παρά τα όσα είδαμε και πάθαμε τα τελευταία δέκα χρόνια. 
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πολιτικοί τύπου Ραγκούση, Κοτσακά και Τζουμάκα, οι οποίοι σήμερα έχουν ρόλο καθοδηγητικό στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτιέμαι αν μπορεί αυτό το κόμμα με ανθρώπους που μεταμορφώνονται από μια μέρα στην άλλη και όσα ως τα χθες καυτηρίαζαν σήμερα τα υποστηρίζουν και μάλιστα με πάθος. Θυμίζω, λοιπόν, συνέντευξη του Ραγκούση το 2017 στο STAR Κεντρικής Ελλάδας: «Και εγώ διαφώνησα με το ΠΑΣΟΚ, αλλά πήγα σπίτι μου, δε σαλιάριζα από κόμμα σε κόμμα για να παίρνω 7.000 ευρώ ή να πάρω μια κρατική θέση. Έφυγα, αλλά δεν πήγα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και αυτά. Αποτελούν για τον Ελληνικό λαό ένα μόνιμο παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι αυτοί που έβαλαν το οικονομικό, το φτηνό, το ευτελές -αν και 7.000 δεν είναι ευτελές ποσό- πάνω από αξίες. Δυστυχώς αυτό το έκαναν πρώην βουλευτές και υπουργοί, κάποιοι έγιναν μέχρι και αντιμνημονιακοί μόνο για να κάνουν τους καλούς στον Τσίπρα».
Ο λαός αυτούς τους πολιτικούς τους αποκαλεί «βατράχια». Πράγματι οι βάτραχοι, όταν ξεραίνεται η λακκούβα με το νερό πηδάνε σε άλλη για να συνεχίζουν τη ζωή τους!
Ερώτημα: Αν τα κόμματα και προπαντός ο λαός δεν στείλει αυτούς τους πολιτικάντηδες σε κάδους σκουπιδιών, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες το 2020 και τα επόμενα χρόνια;
Ευτυχώς τέτοιοι πολιτικοί από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (1830) ως τα σήμερα πέρασαν πολλοί και έβαλαν το οδυνηρό αποτύπωμά τους στη μοίρα του λαού και του κράτους μας. Και αυτούς βλέποντας ο Ελευθέριος Βενιζέλος περιγράφει τα καθήκοντα των πολιτικών στις 27 Νοεμβρίου του 1910 ως εξής: «Είπον προς υμάς ότι πρώτιστον καθήκον του πολιτικού ανδρός είναι να θυσιάζη το ατομικόν συμφέρον και το συμφέρον του κόμματός του υπέρ του κοινού συμφέροντος. Προσέτι δεύτερον καθήκον είναι να λέγη την αλήθειαν πάντοτε και προς τα άνω και προς τα κάτω, αδιαφορών εάν επρόκειτο εκ τούτου να γίνη δυσάρεστος…» (εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ).
Αυτά ζητάει σήμερα ο τόπος από όλους τους πολιτικούς μας, να υποστηρίζουν το κοινό συμφέρον και να υπηρετούν την αλήθεια.