Κάποτε ο Χίτλερ σήμερα ο Ερντογάν!..

«Όσοι θα θελήσουν να εξετάζουν με ακρίβεια και όσα έχουν γίνει στο παρελθόν και όσα πάλι κάποτε θα γίνουν στο μέλλον παρόμοια και παραπλήσια, αυτά που έχω γράψει θα φανούν αρκετά χρήσιμα», γράφει ο Θουκυδίδης στο έργο του που ο ίδιος το χαρακτήρισε “κτῆμα ἐς ἀεί”, δηλαδή αθάνατο απόκτημα, μνημείο, της ανθρωπότητας.
Παρακολουθώντας την πολιτική των Νεοτούρκων του Μουσταφά Κεμάλ καθώς και του Τουρκικού κράτους από της ιδρύσεώς του μέχρι σήμερα διαπιστώνουμε την εφαρμογή παρόμοιας πολιτικής με αυτή της ναζιστικής Γερμανίας τόσο σε ότι αφορά τη σύσταση του κράτους καθαυτού, όσο και στις σχέσεις με άλλα κράτη. Η πολιτική του Κεμάλ ήταν η δημιουργία ενός κράτους με επιβολή με κάθε μέσο ενός ομοιογενούς πληθυσμού με την ίδια γλώσσα και θρησκεία.
Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, δεν δίστασαν οι Τούρκοι να σχεδιάσουν με τη βοήθεια Γερμανών αξιωματούχων και να διαπράξουν γενοκτονίες σε βάρος όλων των αλλοφύλων, των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και άλλων.
Την πολιτική της γενοκτονίας των Τούρκων εφάρμοσε ο Χίτλερ στη Γερμανία σε βάρος των Εβραίων και των τσιγγάνων. Την ίδια αυτή πολιτική αντιγράφει και εφαρμόζει η Τουρκία του Ερντογκάν με τις εθνοκαθάρσεις τόσο στην Κύπρο όσο και στις Κουρδικές περιοχές.
Δυστυχώς, και στις δυο περιπτώσεις αυτό έχει συντελεστεί και συντελείται με την βροντώδη υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του Γερμανικού και του Τουρκικού λαού. Η συνεχής εθνικιστική διαπαιδαγώγηση οδηγεί σε έναν άκρατο σωβινισμό και επεκτατισμό που στην περίπτωση της Γερμανίας είχε τραγικές συνέπειες για όλον τον κόσμο και για την ίδια τη Γερμανία, ενώ στη περίπτωση της Τουρκίας με τις αντίθετες με το διεθνές δίκαιο εισβολές στην Κύπρο και στη Συρία, με το πρόσχημα της προστασίας των εθνικών της συμφερόντων, οδήγησε σε αιματοχυσία και εκατόμβες θυμάτων κυρίως μεταξύ των αμάχων.
Η συστηματική και εκ προθέσεως εξόντωση των αμάχων και των αιχμαλώτων πολέμου από τους Τούρκους εισβολείς δυστυχώς επιχειρείται να συγκαλυφθεί με τις κατ' ευφημισμόν ονομασίες αυτών των επιχειρήσεων ως "Ειρηνευτική επιχείρησις", ως "Κλάδος ελαίας" και ως "Πηγή ειρήνης". Αξίζει να θυμηθούμε κάποια γεγονότα απο τη λήξη του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Με τη συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919, η ηττημένη Γερμανία αναγκάστηκε να δεχτεί δυσβάστακτους όρους, τους οποίους θεωρούσε ταπεινωτικούς. Σε αυτούς τους όρους αναφερόταν συχνά ο Χίτλερ, για να διεγείρει τον εθνικισμό και να εμφυτεύσει στις ψυχές των Γερμανών πολιτών τον φανατισμό.
Εκμεταλλευόμενος ο Χίτλερ τις περιστάσεις κατάφερε να ανέλθει στην καγκελαρία και να γίνει “φύρερ” του γερμανικού έθνους με συνταγματικές διαδικασίες και με την σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία των Γερμανών, κρύβοντας τις πραγματικές του προθέσεις. Παρόμοια και ο Ερντογκάν, με συνταγματικές διαδικασίες τροποποίησε το σύνταγμα και έγινε ο απόλυτος μονάρχης της Τουρκίας. Τις ισλαμιστικές του προδιαθέσεις, καθώς και τις επεκτατικές του βλέψεις, δεν τις κρύβει.
Αμέσως μόλις ανήλθε στην εξουσία ο Χίτλερ, επέβαλε ένα μονοκομματικό κράτος και άρχισε τους διωγμούς εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων εγκλείοντάς τους στο πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου και αργότερα εναντίον των Εβραίων και τσιγγάνων με τα περιβόητα στρατόπεδα εξόντωσής τους. Πιστεύοντας και διακηρύσσοντας την βιολογική υπεροχή του Γερμανικού έθνους εφάρμοσε μια πολιτική εξοντώσεως όλων των άλλων.
Παρόμοια και ο Ερντογκάν. Με πρόσχημα το υποτιθέμενο "πραξικόπημα" εναντίον του κήρυξε αμείλικτο πόλεμο εναντίον των "αντιπάλων" του. Δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες με μόνη την υποψία ότι ήταν αντίπαλοι, έχασαν τις δουλειές του, συνελήφθησαν κλείστηκαν στις φυλακές και βασανίστηκαν. Κάθε φωνή αντίθετή με τη βούλησή του θεωρείται εχθρική προς το κράτος και επομένως θα πρέπει να σιγήσει.
Η πολιτική αντίδραση έναντι του Χίτλερ από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής ήταν πολιτική κατευνασμού. Πίστευαν, όπως και σήμερα, ότι με αυτόν τον τρόπο θα ελέγξουν τον Χίτλερ και τη Γερμανία ή τον Ερντογκάν και την Τουρκία.
Όταν ο Χίτλερ αισθάνθηκε ότι ήταν δυνατός, άρχισε να εφαρμόζει τα σχέδιά του. Διακήρυσσε ότι λόγῳ του μεγάλου πληθυσμού η Γερμανία είχε ανάγκη από περισσότερο Lebensraum, ζωτικό χώρο. Πρώτα έπρεπε να ενωθούν όλοι οι Γερμανικοί πληθυσμοί σε ένα κράτος, φυσικά υπό την εξουσία του. Εισέβαλε πρώτα στην Αυστρία, την οποία προσάρτησε (το λεγόμενο Anschluss). Μετά ήρθε η σειρά της Σουηδίας της Τσεχοσλοβακίας με πρόσχημα τον γερμανόφωνο πληθυσμό, και λίγο αργότερα και ολόκληρης της Τσεχοσλοβακίας.
Με πρόσχημα το πραξικόπημα της Ελληνικής χούντας εναντίον της Κυβερνήσεως του Μακαρίου η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, δήθεν για αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης και της προστασίας της τουρκοκυπριακής μειονότητας, αιματοκύλισε τον τόπο σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους και εν ψυχρῶ δολοφονώντας αιχμαλώτους πολέμου, έδιωξε τους νόμιμους Έλληνες κατοίκους από τα κατεχόμενα εδάφη και εγκαθίδρυσε ένα κράτος-μαριονέτα με αρχές ανδρείκελα της αρεσκείας της με απώτερο στόχο τον γεωπολιτικό έλεγχο όλης της Κύπρου.
Η αντίδραση της Βρεττανίας και της Γαλλίας έναντι του Χίτλερ χλιαρή. Στο συνέδριο του Μονάχου, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1938, απλά επικυρώθηκαν αυτές οι προσαρτήσεις στη Γερμανία. Πίστευαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι τις διαβεβαιώσεις του Χίτλερ ότι με την προσάρτηση αυτών των εδαφών δεν θα υπήρχε άλλη διεκδίκηση και άλλη επιθετική ενέργεια.
Η "νύκτα των κρυστάλλων" (Kristalnacht) της 9ης Νοεμβρίου 1938, δηλαδή οι οργανωμένες από το ναζιστικό κράτος βιαιοπραγίες εναντίον των Εβραίων με αφορμή τη δολοφονία του γραμματέα της Γερμανικής Πρεσβείας στο Παρίσι από έναν Εβραίο, που παρουσιάστηκαν δήθεν ως αυθόρμητες, έχει αντίστοιχό της τη νύκτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955, όταν οργανωμένες ορδές φανατικών Τούρκων εγκληματιών σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν και ισοπέδωσαν όλα όσα ανήκαν στην ακμάζουσα τότε Ελληνική ομογένεια της Κωνσταντινουπόλεως, γεγονότα που επίσης παρουσιάστηκαν ως δήθεν αυθόρμητα.
Αυτή, όμως, η ανοχή και η χλιαρή στάση έναντι του εισβολέα και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε, ήταν μια από τις αιτίες που ενθάρρυνε τον Χίτλερ στα περαιτέρω σχέδιά του. Παρόμοια ανοχή επέδειξαν και επιδεικνύουν οι μεγάλες δυνάμεις και η ΕΕ έναντι της Τουρκίας, η οποία όχι μόνον δεν τιμωρήθηκε, αλλά και επιβραβεύτηκε ιδιαίτερα με το να γίνει δεκτή ως υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ χώρα, τη στιγμή που όχι μόνον συνεχίζει την κατοχή εδάφους χώρας μέλους της ΕΕ, αλλά ούτε καν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Ούτε και τώρα οι διεθνείς οργανισμοί καταδικάζουν εμπράκτως και όχι μόνον με λόγια την παραβατικότητά της στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Η όρεξη του Χίτλερ είχε ανοίξει. Απαίτησε μετά από όλα αυτά την παραχώρηση διαδρόμου για να ενωθεί με το Ντάντσικ, μια περιοχή της Πολωνίας με γερμανόφωνο πληθυσμό. Μπροστά στην άρνηση της Πολωνίας, τις πρωινές ώρες της πρώτης Σεπτεμβρίου του 1939 εισέβαλε στην Πολωνία.
Όταν τότε η Αγγλία πρώτα και μετά η Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, ο Χίτλερ αιφνιδιάστηκε Ήταν όμως αρκετά ισχυρός, ώστε να νοιώθει μεγάλη αυτοπεποίθηση και καταφρόνηση των εχθρών του, τους οποίους αποκάλεσε "μικρά σκουλήκια". Η έναρξη όμως του πολέμου ήταν γεγονός. Παρόλο που για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν ένας “ψευτοπόλεμος”.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Γερμανία καταλαμβάνει τη μια χώρα της Ευρώπης μετά την άλλη. Ούτε η γραμμή Μαζινώ στάθηκε ικανή να σώσει τη Γαλλία. Η σύμμαχος της Γερμανίας, η Ιταλία του Μουσολίνι, επιτίθεται εναντίον της Ελλάδος με αποτέλεσμα την πρώτη νίκη, νίκη του Ελληνικού λαού, κατά του άξονα Γερμανίας Ιταλίας.
Η σκληρότητα των Γερμανών έναντι των καθυποταγμένων λαών και η αντίστοιχη σκληρότητα των δυτικών συμμάχων εναντίον της Γερμανίας με τον βομβαρδισμό και την ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων, δεν έχει προηγούμενο. Οι απώλειες των αμάχων υπολογίζονται στα πενήντα με ογδόντα εκατομμύρια. Η χώρα μας πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα για την αντίστασή της εναντίον της Χιτλερικής κατοχής, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την πείνα και τις εκτελέσεις, με χίλια περίπου χωριά πυρπολημένα μαζί με τους κατοίκους τους, την οικονομία και τις υποδομές σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένες.
Μυαλό, ωστόσο, η ανθρωπότητα δεν έβαλε. Οι μεγάλες δυνάμεις συμπεριφέρονται, όπως συμπεριφέρονταν πάντοτε έναντι των αδυνάτων. Οι διεθνείς συνθήκες καταπατούνται, χωρίς την πρέπουσα αντίδραση. Το συμφέρον των δυνατών τίθεται πάνω από το διεθνές δίκαιο. Επικρατεί πάλι το του κρείττονος συμφέρον, το δίκαιο του ισχυροτέρου. Για να μην πληγούν τα συμφέροντα, ακολουθούν την πολιτική του κατευνασμού.
Ηχηρό παράδειγμα η Τουρκία. Πρώτα εξόντωσε όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς, Αρμένιους, Έλληνες, Εβραίους κ.ά. Η ιμπεριαλιστική και κατακτητική πολιτική της έναντι ανεξαρτήτων κρατών, όπως είναι η Κύπρος, η Ελλάδα και τώρα η Συρία, αντιμετωπίζεται με τον πιο ήπιο και χλιαρό τρόπο. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε στην Κύπρο με την εισβολή και την κατοχή το 1974 αποσιωπούνται και ο κατακτητής όχι μόνον απενοχοποιείται, αλλά χαϊδεύεται τόσο απο την Ενωμένη Ευρώπη όσο και από την Αμερική και τη Ρωσία.
Η εισβολή στη Συρία, για να επιβάλει τα παράνομα επεκτατικά σχέδιά της και ουσιαστικά να εξοντώσει έναν ολόκληρο λαό, τους Κούρδους, αντιμετωπίζεται σχεδόν με πλήρη αδιαφορία από τον ανισόρροπο πρόεδρο των ΗΠΑ και από την Ε.Ε. και με ανοχή από τη Ρωσία του Πούτιν. Η παράνομη εισβολή της στην ΑΟΖ της Κύπρου συνεχίζεται χωρίς ουσιαστικές κυρώσεις και αντιδράσεις απ’ τη διεθνή κοινότητα. Ο ΟΗΕ που υποτίθεται ιδρύθηκε για να αποτρέπει τέτοιες ενέργειες, αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων.
Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι η πολιτική αυτή των μεγάλων δυνάμεων, όπως και της ΕΕ, προς την Τουρκία, η πολιτική κατευνασμού και ατιμωρησίας, θα έχει πολύ πιο δυσάρεστες συνέπειες στο μέλλον. Ο Ερτογκάν, έχοντας αποθρασυνθεί από το γεγονός ότι ό,τι θέλει το κάνει χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις, είναι σίγουρο ότι θα επιχειρήσει να επιβάλει τις επιθυμίες του και σε άλλους γείτονές του, κυρίως στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Η σύγκρουση με την πατρίδα μας είναι βέβαιη, αν δεν υπάρξει από τη μεριά των μεγάλων δυνάμεων σοβαρή αντίδραση σε όσα συμβαίνουν και αν δεν συντρίψουν εν τη γενέσει του τον νεο-οθωμανισμό και τον μεγαλοϊδεατισμό του Ερντογκάν και της Τουρκίας. Όνειρό του είναι, και πιστεύει ότι το αξίζει, να καταστεί η Τουρκία μεγάλη δύναμη, αποκτώντας ακόμα και πυρηνικά. Γι’ αυτό το σκοπό φτιάχνει πυρηνικούς αντιδραστήρες. Και έχει φίλους, όπως το Πακιστάν, που θα το βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Και η χώρα μας ας ανανήψει επιτέλους και ας αρχίσει να προετοιμάζεται με κάθε τρόπο, για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο που δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, πολύ μακριά. Και το ίδιο ας πράξει και η Κύπρος, προτού είναι αργά. Σε μια τέτοια σύγκρουση, θα πρέπει να ξέρουμε ότι θα είμαστε μόνοι. Αν οι κυβερνώντες δεν προετοιμάσουν τη χώρα και τον λαό για μια τέτοια περίπτωση, θα είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ