Οι νέοι ποινικοί κώδικες κλωνίζουν το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών!..

Έχουμε τονίσει επανειλημμένως, πόσο θα μπορούσαν να ωφεληθούν οι πολίτες, ιδιαίτερα όμως όσοι ασκούν εξουσία, από τη μελέτη των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων (ιστορικών, φιλοσόφων, ποιητών και τόσων άλλων). Δυστυχώς, ενώ σε όλες τις χώρες της οικουμένης αναβαθμίζεται η σημασία που δίνεται στην κλασσική παιδεία, εδώ στον τόπο μας υποβαθμίζεται συνεχώς.
Οι αρχαίοι μας προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις σε πάρα πολλά προβλήματα της ζωής, τα οποία, παρόλο που νομίζουμε ότι διαφέρουν λόγῳ της χρονικής απόστασης και της τεχνολογικής επανάστασης, είναι βασικά τα ίδια: Πώς ένα κράτος θα κυβερνηθεί καλύτερα, ποιες προϋποθέσεις είναι αναγκαίες για την επίτευξη του στόχου της καλύτερης πολιτικής οργάνωσης, στόχος που δεν είναι άλλος από το εὖ ζῆν.
Αυτό, το εὖ ζῆν, όπως είναι αυτονόητο, δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομική ευημερία, αλλά συμπεριλαμβάνει όλους τους τομείς της ζωής, την οικονομική άνεση, την ασφάλεια, την ελευθερία του ατόμου, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την αμερόληπτη απονομή της δικαιοσύνης, την παιδεία, την ηθική, την υγεία και την ιατρική περίθαλψη κ.ά.
Για να επιτευχθεί ο πιο πάνω στόχος απαιτείται πρωτίστως ο νομοθέτης να γνωρίζει το ήθος των πολιτών, για τους οποίους καλείται να νομοθετήσει, καθώς και ποιους στόχους θα πρέπει με την νομοθεσία του να εξασφαλίσει. Η ελευθερία, η ομόνοια των πολιτών με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως, η ισότητα, η ασφάλεια, και η φρόνηση, είναι μερικοί από αυτούς τους στόχους.
Ή, αν θέλουμε να θέσουμε το πρόβλημα, όπως ο Πλάτων, διττός πρέπει να είναι ο στόχος: πρώτον, πώς ένα κράτος θα διοικηθεί με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και, δεύτερον, πώς ο καθένας ως άτομο μπορεί να περάσει όσο τον δυνατόν καλύτερα τη ζωή του μέσα στα πλαίσια βέβαια της πολιτείας.
Ο νομοθέτης οφείλει να αποβλέπει στο καλόν όλων των πολιτών και όχι στο συμφέρον μιας μόνο μερίδας των πολιτών. Η οικονομική πολιτική π.χ. που άσκησε η κυβέρνηση Τσίπρα και ο υπουργός του των Οικονομικών Τσακαλώτος, που κατ’ ομολογίαν τους ήταν ταξικά μεροληπτική, είναι απολύτως λανθασμένη και καταστροφική για τους πολίτες και για το ίδιο το κράτος.
Όπως σωστά σημειώνει ο Πλάτων στους Νόμους, δεν είναι ορθοί οι νόμοι που δεν αποσκοπούν στο συμφέρον όλων των πολιτών. Και οι νόμοι που αποβλέπουν στο συμφέρον μερικών ή μιας μερίδας πολιτών, όσο και να ισχυρίζονται οι νομοθετούντες ότι είναι δίκαιοι, δεν οδηγούν στην σύμπνοια των πολιτών, αλλά στη διχόνοια.
Το ίδιο ισχύει και για τη νομοθεσία που αφορά τη δικαστική εξουσία. Δεν είναι δυνατόν να έρχεται σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα, τη λαϊκή κυριαρχία. Αυτό π.χ. που γινόταν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, δηλαδή να αποφυλακίζονται ειδεχθείς εγκληματίες, έρχεται σε ακραία αντίθεση με την αντίληψη των πολιτών για την σωστή απονομή της δικαιοσύνης και με το περί δικαίου αίσθημα.
Η ποινή, όπως ξέρουμε, αποσκοπεί τόσο στον παραδειγματισμό των πολλών, όσο και στην κατά το δυνατόν βελτίωση του εγκληματούντος. Η αποφυλάκισή τους σε σύντομο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει εκ μέρους τους ουσιαστική μεταμέλεια, αναιρεί και τους δυο αυτούς στόχους. Δυστυχώς, όπως μαθαίνουμε, οι νέοι ποινικοί κώδικες, οι οποίοι βεβιασμένα ψηφίστηκαν από την παρούσα κυβέρνηση, θα ακυρώσουν στον μέγιστο βαθμό το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών.
Στην ενότητα και την ομόνοια των πολιτών, και επομένως στοιχείο πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας και γαλήνης, όπως επίσης τονίζεται από τους αρχαίους φιλοσόφους, είναι το να μοιάζουν οι πολίτες με ένα σμήνος μελισσών. Δηλαδή το να ανήκουν όλοι σε ένα γένος «ὁμόφωνον καἰ ὁμόνομον» και να κοινωνούν των ιδίων ιερών και οσίων, δημιουργεί φιλία και ομοψυχία. Η ύπαρξη ομάδων ή πληθυσμών με εντελώς διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο και νοοτροπία, όπως συμβαίνει τώρα με την είσοδο στη χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών και προσφύγων, αποτελεί εν δυνάμει σοβαρό κίνδυνο για τα θεμέλια του κράτους και της κοινωνικής γαλήνης.
Αν αφήσουμε στην τύχη και στις εκάστοτε περιστάσεις την νομοθεσία, τότε οι συνέπειες θα είναι τραγικές για τον τόπο γενικώτερα και για τη ζωή του καθενός ιδιαίτερα.
Καταλήγοντας, θα επαναλάβουμε κάτι που έλεγε ο Αριστοτέλης: για να νομοθετήσεις, πρώτα πρέπει να γνωρίζεις, τι είδους πολίτες θέλεις να διαμορφώσεις. Αν αυτό δεν το γνωρίζεις από την αρχή και αν δεν το θέσεις ως στόχο, τότε το κράτος θα μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι.
Συνεπώς, η βεβιασμένη νομοθεσία, ιδιαίτερα από μη ειδικούς και χωρίς προηγουμένως σοβαρή και εμπεριστατωμένη εξέταση των αποτελεσμάτων που δημιουργεί, είναι όχι μόνον σοβαρότατο λάθος, αλλά και καταστροφική για το ίδιο το κράτος και την κοινωνία.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ