Ο Τσίπρας μπροστά στην πόρτα της Ιστορίας…
Η ανθρώπινη φύση προκαλεί στο άτομο την ανάγκη να στοχάζεται και να νοιάζεται για την υστεροφημία του. Αυτό το παρατηρούμε ιδιαίτερα στους πολιτικούς, οι οποίοι περισσότερο από ελαφρότητα πνεύματος πιστεύουν ότι αλλάζουν τον κόσμο και δικαιούνται μια θέση στο ημερολόγιο του μέλλοντος. Από αυτή τη νοοτροπία φαίνεται να έχει επηρεαστεί και ο δικός μας Πρωθυπουργός. Τούτο γίνεται όλο και πιο αισθητό, αφού συχνά δείχνει με τα λόγια του μια υπερβολική αυταρέσκεια και υποστηρίζει ότι δημιουργεί έργο, από το οποίο δικαιούται και υστεροφημία και μια θέση στο πάνθεο των μεγάλων πολιτικών του νεοτέρου ελληνικού κράτους. Ο ίδιος χαρακτηρίζει συχνά πράξεις του ως ιστορικές. Θυμηθείτε τι έχει πει για την «ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών», για την «ιστορική συμφωνία με την Εκκλησία» και τόσα άλλα. Επομένως δεν υποκρίνεται όταν κολακεύεται με την πρόταση του Παπαδημούλη, Αντιπροέδρου του Ευρ. Κοινοβουλίου, για βραβείο Nobel! Όλα τα παράδοξα μπορούν Έλληνες μωροφιλόδοξοι πολιτικοί να τα σκέφτονται. Είναι φανερό από πολύ καιρό ότι οι κυβερνώντες, επειδή δεν περίμεναν ποτέ από το 3% να γίνουν κυβέρνηση, έχουν καταλήξει να πιστεύουν σε παραμύθια και να συμεριφέρονται ως «κύμβαλα αλαλάζοντα». Και ερωτώ: Ποιος ηγέτης μπορεί να αξιολογηθεί από την Ιστορία με πρόσημο θετικό; Μήπως αυτό το δικαίωμα το έχει μόνο εκείνος που με την πολιτική του δημιούργησε γεγονότα που άλλαξαν την τύχη και τη μοίρα ενός λαού προς το καλύτερο; Μήπως εκείνος ο Πρωθυπουργός που αντιστάθηκε στην παρακμή μιας χώρας και άνοιξε καινούριους δρόμους για το γενικό, εθνικό και ατομικό συμφέρον; Βεβαίως, όλοι οι ηγέτες, μικροί και μεγάλοι, αφήνουν το αποτύπωμά τους και δεν είναι, όπως γράφει ο Τολστόι «ετικέτες που δίνουν το όνομά τους στα γεγονότα». Αντίθετα συμφωνώ με την κρίση του Χέγκελ, ο οποίος στο έργο του «Φιλοσοφία του Δικαίου» σημειώνει: «Μεγάλος άνδρας είναι εκείνος που μπορεί να εκφράσει τη θέληση της εποχής του, να πει στην εποχή του ποια είναι η θέλησή της και να την εκπληρώσει. Ό,τι κάνει είναι η καρδιά και η ουσία της εποχής του, την οποία πραγματώνει». Εκφράζει ο κ. Τσίπρας την εποχή του και ανταποκρίνεται στις μεγάλες ανάγκες της πατρίδας σε εθνικό, οικονομικό, αξιακό και θεσμικό επίπεδο, ώστε να προσδοκά από την Ιστορία μια θετική αποτίμηση; Δυστυχώς, ο σημερινός ηγέτης της για πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης μοιάζει με σκιά μπροστά στο ανάστημα μεγάλων πολιτικών του νεοελληνικού κράτους, όπως υπήρξαν ο Καποδίστριας, ο Χ. Τρικούπης, ο Ελ. Βενιζέλος, ο Κ. Καραμανλής, ο Α. Παπανδρέου, ο Κ. Σημίτης. Πρόκειται για μια πολιτική φιγούρα μιας χρήσης και μάλιστα επικίνδυνη και απρόβλεπτη. Στα πέντε χρόνια που ασκεί την κυβερνητική εξουσία ένας ιστορικός θα ξεχωρίσει ως πράξεις πολιτικές που σημάδεψαν τον τόπο και πλήγωσαν το φρόνημα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μόνο τούτα: 4 Αντί να καταργήσει τα Μνημόνια ψήφισε και άλλα, θέτοντας τη χώρα σε πλήρη εξάρτηση από τους ξένους. 4 Με τη διαβόητη «κωλοτούμπα» περιφρόνησε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και το βάφτισε σε ΝΑΙ. 4 Υπέγραψε το Υπερταμείο με το οποίο οι δανειστές για 100 χρόνια θα ελέγχουν κάθε οικονομική δραστηριότητα των Ελλήνων και θα ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία κατά πως βολεύονται. 4 Υπέγραψε χωρίς εθνική συναίνεση και αντίθετα με τη λαϊκή βούληση «τη Συμφωνία των Πρεσπών» επειδή το απαίτησαν οι Αμερικάνοι και οι Γερμανοί. Δηλαδή εκχώρησε εθνικά μας δικαιώματα, αν και οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την Ελλάδα και θα μπορούσε να επιβάλλει το δίκιο μας. Έδειξε ότι ξεπουλάει τα ιστορικά μας δικαιώματα για να κερδίσει λίγο χρόνο στην καρέκλα. 4 Επιχειρεί να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους παραβιάζοντας θεσμούς και αρχές. Πρόκειται για μια πρακτική που θυμίζει καθεστωτική και ολοκληρωτική νοοτροπία. Συμπέρασμα: Η Ιστορία βεβαίως θα του ανοίξει την πόρτα, αλλά όχι για προβολή του έργου του. Αντίθετα θα τον αξιοποιήσει ως ένα έκθεμα μουσειακό προς αποφυγή στους νεότερους πολιτικούς και πολίτες, γιατί «εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί».
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
