Αυτά που...σπείραμε θερίζουμε σήμερα!

Για όσους διαθέτουν κοινό νου και παρακολουθούν από πραγματικό ενδιαφέρον και όχι από προσπάθεια να βολευτούν τα πολιτικά μας πράγματα, αυτά που συμβαίνουν, τα δέκα τελευταία χρόνια στον τόπο μας, ήταν αναμενόμενα και νομοτελειακά προκαθορισμένα.
Ο νόμος του αιτίου και του αιτιατού -η γνωστή νομοτέλεια- δεν ισχύει μόνο στη φύση, ισχύει και στη ζωή. «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς», λεει ο λαός μας. Αυτά που κάναμε, όλα αυτά τα χρόνια, αυτά απολαμβάνουμε. Πολίτες και πολιτικοί με γνώρισμα την -κατά το Γκαίτε- «εκλεκτική συγγένεια», προετοιμάσαμε το έδαφος για την καθολική χρεοκοπία -όχι μόνο την οικονομική- της χώρας μας.
Για «Πολιτική Σχιζοφρένεια» που «διέπει τη συμπεριφορά των κομμάτων» μιλάει ο Παναγιώτης Κονδύλης. Και σ’ αυτή τη σχιζοφρένεια συμμέτοχο θεωρεί και το Λαό. Και αυτό διότι -όπως γράφει- «οι ψηφοφόροι παρέχουν την υποστήριξή τους στα κόμματα, προσδοκώντας ανταλλάγματα, ενώ τα κόμματα εκποιούν το Κράτος, για να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους. Σ’αυτή τη «Σχιζοφρένεια» -ας έχουμε το θάρρος να το ομολογήσουμε- είμαστε όλοι συμμέτοχοι, διότι, αν δεν συνεργήσαμε, την ανεχτήκαμε.
Και μη θελήσουν κάποιοι να δικαιολογηθούν. «Η φωνή των πλησιαζόντων γεγονότων ήταν τόσο ηχηρή», ώστε έπρεπε να προέρχεσαι από άλλον πλανήτη για να μην την ακούς.
«Τα πλησιάζοντα γεγονότα» μάλιστα ξεκίνησαν ενωρίς, ήδη από τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης, καθώς δημιουργήσαμε μια κοινωνία ανίκανη να απαλλαγεί από τις πελατειακές νοοτροπίες και σχέσεις που της κληροδότησε η προ της δικτατορίας κατάσταση. Και οι συνέπειες αυτής της κατάστασης άργησαν κάπως να εκδηλωθούν, αλλά δεν μας λησμόνησαν.
Εμφανίστηκε πρώτα η οικονομική κρίση. Κάποιοι έκαναν πως δεν την κατάλαβαν. Και αυτοί δεν ήταν μόνο οι πολιτικοί. Δίπλα τους σταθήκαμε «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» και εμείς οι πολίτες. Δεν ήταν μόνο ο Γιωργάκης που έκανε πως δεν κατάλαβε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», ήταν μαζί μ’ αυτόν και το 44% των πολιτών που πίστεψαν πώς «λεφτά υπάρχουν» και έσπευσαν, με την ψήφο τους να τα καρπωθούν.
Έτσι φτάσαμε στα Μνημόνια και στο Δ.Ν.Τ.. Αυτά με τη σειρά τους έφεραν τριγμούς στο πολιτικό σύστημα και αποδιέλυσαν τον κοινωνικό ιστό. Το παλιό πολιτικό σύστημα απαξιώθηκε και εμφανίστηκε το νέο. Και αυτό όμως είχε γαλουχηθεί με τα νάματα του παλιού, ένα μέρος του οποίου φιλοξένησε στους κόλπους του. Έτσι φτάσαμε σε έναν εντελώς αφύσικο κυβερνητικό σχηματισμό που σχηματίστηκε, όπως αποδείχτηκε, με μοναδικό γνώμονα την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας.
Αυτό ακριβώς ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών. Τέσσερα χρόνια ακούγαμε τον Καμμένο να μιλάει για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας -βούλιαξε αυτός ο τόπος από κάθε λογής σωτήρες- και συμφιλίωσης, να διατυμπανίζει την τίμια και ειλικρινή φιλία με τον πρωθυπουργό και να τον αποκαλεί ως τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης. Και ξαφνικά, μετά την αναμενόμενη από κάθε συνετό πολίτη διάλυση της κοινοβουλευτικής του ομάδας -«το κακώς πορισθέν κακώς όλλυται»- σε ένα πραγματικό παραλήρημα, να διακηρύσσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι πρόκειται για κυβέρνηση αποστατών προδοσίας και ότι ο πρωθυπουργός είναι «ψυχρός εκτελεστής του».
Τα είχε προβλέψει κάτι τέτοια ο Ιούλιος Καίσαρ και γι’ αυτό γράφει στα Απομνημονεύματά του: «Ut plerumque ex amicis I IMO I ex- sistunt» (από τους φίλους συχνά αναφύονται οι εχθροί.) Δε νομίζω πως υπάρχει «άλλο σκαλί να κατρακυλήσουμε πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα». Και το κακό αυτό δε βρίσκεται τόσο στη διάλυση των κομμάτων: «ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα». Βρίσκεται κυρίως σ’ αυτά που συνέβησαν στα πλαίσια του Κοινοβουλευτικού μας Πολιτεύματος και έκαναν κάποιους να κάνουν λόγο για ευτελισμό του Κοινοβουλίου. Αν αυτό πράγματι συμβαίνει, τότε αυτό δεν αφορά μόνο τους πρωταγωνιστές του. Αυτό αντανακλά σε όλους μας.
Μας είχε προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα ο πρωτοπόρος Έλληνας σοσιαλιστής Γεώργιος Σκληρός, με τη φράση: «Καλά λαέ, από πού βγήκαν αυτοί; Πέσανε από τον ουρανό ή είναι σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστών σου;». Την ίδια άποψη με το Σκληρό έχει και η Γαλάτεια Καζαντζάκη, γι’ αυτό στο «Αμαρτωλό» της απευθύνεται προς την Κοινωνία και της λέει:
«Σπασμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλ’ η ζωή μου είναι του χαμού
κι από το βάθος του κατατρεγμού μου
κράζω, εικόνα σου είμαι, Κοινωνία,
και σου μοιάζω».
Και επειδή άκουσα πως ο Πρωθυπουργός στη Βουλή απευθύνθηκε στον πρώην συγκυβερνήτη του και του υπενθύμισε κάποιους στίχους από την «Πόλη» του Καβάφη, παρέλειψε όμως τους τελευταίους -άγνωστο για ποιους λόγους- στους οποίους βρίσκεται και η ουσία του ποιήματος, νιώθω την ανάγκη να τους παραθέσω:
«Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή
σ’ όλην την γη την χάλασες».
Με την επισήμανση βέβαια ότι ο Καβάφης απευθύνεται προς όλους μας…
ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ