Η κυβερνητική «Βαβέλ» και το απόλυτο μπάχαλο!

Για τα όσα τραγελαφικά διαδραματίζονται, ιδίως, το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας πάρα πολλοί συμπολίτες, φαντάζομαι, θα συμφωνούσαν ότι «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» που θάλεγε και ο αξέχαστος Ντίνος Ηλιόπουλος αλλά και με τη ρήση του Λένιν «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση».
Δεν είναι σίγουρα στην πρόθεσή μας να διακωμωδήσουμε τα πράγματα που αυτονοήτως μας αφορούν αλλά τα γεγονότα που ζούμε είναι και καταιγιστικά και πρωτόγνωρα και παραπέμπουν ευθέως σε καθεστωτικού τύπου νοοτροπίες και πρακτικές και αυτό δεν είναι αμελητέο, κάθε άλλο μάλιστα.
Δεν υπάρχει, τουλάχιστον στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, ανάλογο προηγούμενο να υποβάλλονται δυο προϋπολογισμοί, να υπάρχουν ετσιθελικά δυο υπουργοί εξωτερικών που να ασκούν τελείως διαφορετικές πολιτικές και με δηλώσεις κυρίως όμως με πράξεις να υπονομεύουν τη σοβαρότητα και αξιοπιστία της χώρας μας σε μια συγκυρία μάλιστα που θάπρεπε αυτή να είναι το μοναδικό και απολύτως ανελαστικό πρόταγμά μας.
Δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο, σε συνεδρίαση Υπουργικού Συμβουλίου, εμπρός στην εικόνα υπουργών αλληλοκατηγορούμενων για αμαρτωλή διάθεση μυστικών κονδυλίων και διαφθορά και αυτός που παριστάνει τον Πρωθυπουργό να επιδίδεται σε κακόγουστα αστειάκια, να μένει αμήχανος και να υιοθετεί την τακτική του Πόντιου Πιλάτου.
Ουδέποτε έχει συμβεί υπουργός σε ξένα φόρα, όχι βεβαίως ιδιωτικά αλλά με τη θεσμική του ιδιότητα, να διατυπώνει άκριτα και επιπόλαια θέσεις και προτάσεις εντελώς αντίθετες προς τις διαχρονικά διακηρυγμένες και ισχύουσες και αυτό να περνά έτσι χωρίς καμιά αντίδραση.
Είναι εξόφθαλμα εξωφρενικό σε συγκυβέρνηση ο ένας εταίρος να διαφωνεί με τον άλλο μεγάλο εταίρο σε ένα ευαίσθητο και εξέχουσας σημασίας εθνικό θέμα, όπως το Σκοπιανό, να απειλεί ότι θα καταψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών και θα ρίξει την κυβέρνηση και ο τύποις και εκβιαζόμενος μάλλον Πρωθυπουργός να καμώνεται ότι όλα αυτά δεν τον αφορούν. Αν δεν πρόκειται για πρωτοφανή αυτοεξευτελισμό και αυτογελοιοποίηση τότε για τι πρόκειται;
Δεν είναι βάναυση υποτίμηση της νοημοσύνης μας και προσβολή της στοιχειώδους δημοκρατικής μας ευαισθησίας η «δίκην εισαγγελέα» απειλή του γνωστού εθνικού υβριστή και συκοφάντη Πολάκη ότι «για να κερδίσουμε τις εκλογές πρέπει να βάλουμε στη φυλακή κάποιους από τους αντιπάλους μας» και αυτός ο τύπος να παραμένει στο θώκο του και με της ευλογίες μάλιστα της περίεργης παρέας του Μαξίμου.
Και κοντά σ’ αυτά-ως κεραυνός εν αιθρία άραγε;- αποπέμπεται «με πόνο καρδιάς» και μετά πολλών επαίνων ο πραγματικός πια υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς. Προς τι όμως η έκπληξη; Το δίλημμα σαφές και η επιλογή συγκεκριμένη και αναμενόμενη: Υπερίσχυσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της καρέκλας και ο έρωτας για την εξουσία από την ηθική της πολιτικής. Ψιλά γράμματα. Επικράτησε κατά κράτος ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός και η προφανής ιδιοτέλεια της ανενόχλητης διατήρησης των κεκτημένων αλλά και μια γι’ αυτούς συνήθης πρακτική δολοφονίας χαρακτήρων.
Στον αντίποδα τώρα, έχει ιστορικά αποδειχθεί, και πολύ επώδυνα μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα λαό είναι να χάσει τη συλλογική του μνήμη και συνείδηση και να μη μαθαίνει από τα λάθη, τις εκάστοτε κακές του επιλογές και τα παθήματά του. Οι εκλογές έρχονται: «ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν»
Στο σημείο αυτό και για να κλείσουμε ευθυμώντας, επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα, κατά τη γνώμη μου αρκετά εύστοχο τουίτ: Έγινε μίνι ανασχηματισμός: Πρωθυπουργός: Π. Καμμένος - Υπουργός Εξωτερικών: Αλ. Τσίπρας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ