Υιοθεσία και ευθύνη…

Το πρόβλημα της υιοθεσίας στην Ελλάδα, είναι πολύ παλιό. Χρόνια ολόκληρα ταλαιπωρούνται  πολλά ζευγάρια και περιμένουν να τους δώσει η Πολιτεία ένα από τα παιδάκια που ζουν και βιώνουν τον Ιδρυματισμό στο κορμί και την ψυχούλα τους! Ποτέ δεν μπόρεσε κανένας λογικός Έλληνας να κατανοήσει αυτή την εγκληματική, την αγκυλωτική κρατική γραφειοκρατία, που καταντά τη διαδικασία της υιοθεσίας τόσο χρονοβόρα. Και όταν πλέον σου την εγκρίνουν την αρνείσαι, γιατί και τα νιάτα σου έφυγαν και η διάθεση και ο ενθουσιασμός να γίνεις γονιός χάθηκαν, στην αγωνία της προσμονής και στους αγώνες τους πολύχρονους για να αποδείξεις ότι είσαι άξιος και ικανός και πλούσιος τόσο, ώστε να εξασφαλίσεις ένα παιδί.
Σαν όλα αυτά να θέλουν δέκα, δέκα πέντε και πλέον χρόνια για να αποδειχτούν. Και φυσικά αυτά τα χρονικά όρια ισχύουν μόνο στην Ελλάδα, όπου «ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα» και ο μοναδικός στο είδος του, «ωχαδερφισμός» (!) πού χρειάζεται χρόνια  για να ολοκληρώσει μια διαδικασία, η οποία θα μπορούσε να είναι πολύ πιο εύκολη.
Τώρα στο Νομοσχέδιο που συζητείται να ψηφιστεί στη Βουλή,  έχει μπει και ένας άλλος όρος που δεν τον ξέραμε παλιότερα. Ο όρος αναδοχή, που σημαίνει, ότι μπορείς, υποτίθεται, να πάρεις ένα παιδί ευκολότερα ως ανάδοχος γονέας και αργότερα αν θέλεις το υιοθετείς. Αλλά αλλοίμονο, ούτε η αναδοχή ούτε η υιοθεσία πρόκειται να γίνουν ποτέ στην Ελλάδα ευκολότερα, γιατί οι Έλληνες βρίσκουμε πάντα τρόπους να δυσκολεύουμε τα πράγματα και να κωλυσιεργούμε.
Σήμερα μπήκαν στο προσκήνιο, καινούρια πράγματα  που δεν υπήρχαν, βέβαια και είναι πράγματι σοβαρά, αλλά που καθιστούν το ήδη δύσκολο θέμα ακόμα πιο δύσκολο και πιο ακανθώδες.
 Τι θα γίνει με την υιοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια, π.χ., αφού και αυτά πλέον, νομίμως συζούν και νομίμως απαιτούν να υιοθετούν; Και εδώ, ενώ θα μπορούσε η απάντηση να είναι ευθεία, όπως και η ερώτηση, παρεμβαίνει, η… κομματική λογική και η εκλογική σκοπιμότητα, η οποία  θα κάνει το θέμα, κατά την πάγια τακτική της, «Γόρδιο δεσμό»!
Και πού θα βρούμε έναν άλλο Αλέξανδρο να τον… κόψει κι αυτόν, με μια σπαθιά;
 Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, σε τέτοια θέματα ζωτικά για την κοινωνική δομή, πιστεύουμε  ότι τα κόμματα και οι βουλευτές τους ενεργούν όχι με βάση και προοπτική τον εκλογικό απόηχο όπως, δυστυχώς συμβαίνει σε μας, αλλά ποιο είναι το κοινωνικό όφελος από τη μια ή την άλλη απόφαση.
Και οι βουλευτές δεν μπορεί να είναι… ανδρείκελα και… φερέφωνα κομματικά, όταν  πρόκειται για τη ζωή και το μέλλον μικρών παιδιών και αφήνεται στα χέρια τους η τύχη και το μέλλον τους. Οφείλουν να αναλάβουν την προσωπική τους ευθύνη και να ψηφίσουν κατά τη συνείδηση, την κρίση, τα πιστεύω τους και τις παραδόσεις τους.
Και πάντα με το βλέμμα και την ψυχή στραμμένα στο μέλλον των παιδιών και της χώρας  και όχι στο κόμμα, τις εκλογές και την… καρέκλα τους!

ΑΡΕΤΗ ΜΑΛΑΜΗ