Η εικόνα «Άξιον Εστί» και η αληθινή πίστη…

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, πέρασαν και προσκύνησαν την εικόνα της Παναγίας "Άξιον Εστί", που μεταφέρθηκε από το Άγιο Όρος στην Αθήνα. Βλέποντας τα βίντεο και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα από το συνωστισμό για το "Άξιον Εστί", σκεφτόμαστε αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που έσπευσαν και ασπάστηκαν την εικόνα για να τους ευλογήσει και να τους στηρίξει ψυχικά η Παναγία, εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους τις αρχές της πίστης.

Αν, δηλαδή, βλέπουν, τους άλλους σαν αδελφούς τους, δεν συκοφαντούν, δεν πληγώνουν, δεν μνησικακούν, δεν είναι κακόβουλοι, ζουν συνειδητά, κάνουν το καλό, δεν συμπεριφέρονται με κτηνώδη ανθρώπινα ένστικτα, δεν είναι πονηρές οι σκέψεις τους, έχουν ξεπεράσει τον ατομισμό τους και από το "εγώ" στρέφονται προς το "εσύ" και το συναντούν... 

Αν δεν τα κάνουν αυτά, τότε λείπει η αληθινή πίστη και διακωμωδείται. Η οποιαδήποτε επιφανειακή εκδήλωση θρησκευτικότητας δεν έχει καμία απολύτως αξία, όταν γίνεται για να γίνεται, χωρίς να εμφανίζει κατ' ουσίαν ποιοτικό και πνευματικό σκοπό και αποτέλεσμα και δεν απέχει και πολύ από μια σύγχρονη ειδωλολατρία.

Εμείς, βέβαια, δεν γνωρίζουμε τι κρύβουν, καλό ή κακό, οι άνθρωποι στο βάθος της καρδιάς τους, ωστόσο κριτήριο, ζύγι για την αληθινή πίστη, δεν είναι αυτό, που δείχνουμε ότι είμαστε, αλλά αυτό, που, πραγματικά , είμαστε. Και δυστυχώς, πρέπει να το ομολογήσουμε, ότι σήμερα γύρω μας υπάρχουν πολλοί πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, ενδεχομένως και εμείς να είμαστε μέσα σ' αυτούς, που με τα έργα τους, τα λόγια τους, τις ενέργειές τους σκανδαλίζουν, διαφθείρουν χαρακτήρες, δίνουν προβάδισμα στην υποκρισία, δημιουργούν πνεύμα φθοράς και μαρασμού και σαν φωτιά καίνε τη φύτρα της αρετής. 

Γι' αυτό, το προσκύνημα σε εικόνες ή λείψανα -τα οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να προσλαμβάνουν και εμπορική διάσταση, γιατί τότε μιλάμε για συμφέροντα και παραποιήσεις, ξένα προς το πνεύμα και την αποστολή της Εκκλησίας- ας τα βλέπουμε σαν αφορμή να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και το χαρακτήρα μας και να ανακαλύψουμε, με τις προσωπικές του ιδιαιτερότητες ο καθένας, αυτό το οποίο έχουμε ανάγκη: Την υπέρβαση των αδυναμιών μας. 

Έτσι, η παρουσία της πίστης στην κοινωνία μας δεν θα εκφράζεται μόνο μέσα από λαϊκά προσκυνήματα, αλλά θα μπορέσει να γίνει κριτήριο επιλογών για το περιεχόμενο και τον τρόπο ζωής μας, που θα έχει θετικές επιπτώσεις και στον περίγυρό μας. 

Είναι προτιμότερος ένας έντιμος άπιστος, παρά ένας ανέντιμος πιστός, με τραγικές διπρόσωπες τακτικές, που τον καταντούν, χωρίς να το καταλαβαίνει, φρικτά δυστυχισμένο, και ας πλέει σε πελάγη ψευδεπίγραφης ευτυχίας και αυτοδικαίωσης! Η πίστη δεν είναι απλά τυπικότητες. Και επιπλέον δεν είναι κάτι το αδιόρατο και ακαθόριστο, κάτι το παράλογο και παράδοξο. Είναι ενσυνείδητη και έλλογη στάση και κίνηση ζωής, που διαμορφώνει την προσωπικότητά μας. 

Το τελικό συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι αν θέλει κάποιος να ζήσει το θαύμα της μεταμόρφωσής του, δεν αρκούν μόνο τα εξωτερικά σταυροκοπήματα και οι υποκλίσεις μπροστά στις εικόνες. Θα το ζήσει σε σχέση με τον Χριστό και σε άμεση κοινωνία με τους ανθρώπους. Αυτό είναι μια πνευματική  πορεία, που περνάει από την έρημο της ψυχής μας, μέσα στην απειλή των διάφορων πειρασμών, και φτάνει στην εμπειρία της αυτοκάθαρσης και της αναγέννησης.