Το μακιγιάζ της Ιστορίας…

on .

 Η προεκλογική περίοδος αποκαλύπτει πολλά στοιχεία από την προσωπικότητα των πολιτικών αρχηγών, καθότι εφαρμόζουν το δόγμα του Μακιαβέλι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Γι’ αυτό και δεν μας εξέπληξε η εμμονή του Τσίπρα σε γεγονότα της νεότερης πολιτικής ιστορίας. Μόνο που ο ίδιος δεν έχει αποδείξει ποτέ, ούτε καν ως Πρωθυπουργός, ότι έχει μελετήσει ιστορία και ότι διαμορφώνει την πολιτική του σκέψη στη βάση της ιστορικής του εμπειρίας. Βεβαίως δεν είναι υποχρεωμένος ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί τώρα με την ιστορία αφού στην πολιτική του διαδρομή άλλοι παράγοντες, μακριά από την Ιστορία, διαμόρφωναν τις δράσεις του και την κοινωνική του συνείδηση. Όμως οφείλουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα πολιτικά πράγματα, και προπαντός οι πολιτικοί ηγέτες, να μελετούν την Ιστορία, αφού αποτελεί αξίωμα ότι μπορούμε να κατανοήσουμε το παρόν υπό το φως του παρελθόντος, όπως εδώ και χρόνια έχει επισημάνει ο F. Powicke, καθηγητής Ιστορίας του Παν/μίου της Οξφόρδης.

Παρά ταύτα ο Τσίπρας αρέσκεται προεκλογικά να υπενθυμίζει στο ΚΚΕ τη στάση του μετά τον εμφύλιο πόλεμο και στο ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι ιδιοκτησία του. Εκτιμώ ότι η υποκρισία και η σκοπιμότητα ξεπερνούν κάθε όριο ανοχής, αφού με όσα διατυμπανίζει παραβιάζει κατά τρόπο προκλητικό την αλήθεια των γεγονότων και επιχειρεί να εκμεταλλευτεί το παρελθόν με την ελπίδα ότι κάτι θα πάρει στην κάλπη.

Οπωσδήποτε ο κάθε πολιτικός έχει το δικαίωμα να επικαλείται το ιστορικό παρελθόν, κοντινό ή μακρινό, αφού είναι υποχρεωμένος να βλέπει ελεύθερα το παρελθόν με τα μάτια του παρόντος και υπό το φως των σημερινών προβλημάτων. Αλλά με όσα υποστηρίζει ο Τσίπρας προκαλεί την λογική αντίδραση στους πολίτες που γνωρίζουν από ιστορία και σ’ αυτούς που έχουν μνήμη ζωντανή από όσα έπραξε ως πρωθυπουργός.

Ας θυμηθούμε τη «Συμφωνία των Πρεσπών» και ας την εντάξουμε μέσα στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας των Βαλκανίων, μακριά από εθνικισμούς ή από βερμπαλισμούς. Είναι ο μόνος πρωθυπουργός του νεοελληνικού κράτους από την ίδρυσή του (1830) ο οποίος αναγνώρισε ως «Μακεδονικό Έθνος» και τη γλώσσα ως «Μακεδονική» έναν λαό, γείτονά μας από αιώνες, αλλά με σλαβική και αλβανική καταγωγή. Υπάρχει σεβασμός στην ιστορική αλήθεια και στα δικαιώματα του Ελληνικού Έθνους; Μήπως έχει κάποια βάση και η υποψία ορισμένων πολιτικών σήμερα ότι ετοιμάζονται σε ορισμένα κέντρα και οι «Πρέσπες του Αιγαίου»;

Επίσης και η εμμονή του Τσίπρα ότι είναι κληρονόμος του Ανδρέα δεν είναι μόνο γραφική, αλλά εμπεριέχει και το στοιχείο της ιστορικής παραχάραξης του παρελθόντος. Ξεχνάει ότι οι προπάτορές του έστησαν στο Ειδικό Δικαστήριο τον Παπανδρέου και ο ίδιος χαρακτήριζε τους κληρονόμους του «γερμανοτσολιάδες» και «δοσίλογους»; Ή μήπως στην ίδια λογική της ιστορικής αφέλειας δεν εντάσσεται και η παραπομπή όλων των αντιπάλων του στο Ειδικό Δικαστήριο για το λεγόμενο σκάνδαλο της Novartis;

Και καλοπροαίρετα, απορώ που δεν έχει βρει ούτε μια λέξη για να ανακαλέσει όλες τις ύβρεις σε βάρος των πολιτικών του αντιπάλων, ενώ επιμένει ότι σέβεται την ιστορία, δηλαδή την αλήθεια. Μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τόση σχέση με την αλήθεια, όση βλέπουμε στο θέατρο των σκιών, με τη διαφορά ότι στο μεν θέατρο ο πολίτης ψυχαγωγείται, ενώ στην πολιτική σκηνή θα πρέπει να διαπαιδαγωγείται.

Μ’ αυτές τις επισημάνσεις θέλω να υποστηρίξω ότι ο Τσίπρας προσπαθεί να μακιγιάρει την Ιστορία, γιατί πιστεύει ότι ο λαός θέλγεται από την εξωτερική διακόσμηση των λόγων και αδιαφορεί για τις πράξεις του καθενός. Ευτυχώς πλησιάζουν οι εκλογές και οι πολίτες θα δείξουν σε όλους τους πολιτικούς ποιος γνωρίζει το παρελθόν και ποιος το αξιοποιεί για το παρόν.