Ελλάδα παντού…

 Τα σπασμένα Ελληνικά των μικρών παιδιών στη Φιλαδέλφεια της Αμερικής, πρώτη πρωτεύουσα της αχανούς αυτής χώρας, όπου διαβιούν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, η ανάμειξη αγγλικών και ελληνικών λέξεων ακούγονται στα αυτιά μου σαν μελωδία.

Η προφορά τους με συγκινεί, σε κάθε δύσκολη ελληνική λέξη η γλώσσα κομπιάζει, όμως τη βρίσκουν έστω και εάν το άρθρο που τη συνοδεύει δεν είναι το σωστό.

Η ψυχή αυτών των παιδιών που, παρά το βαρύ σχολικό τους πρόγραμμα βρίσκουν χρόνο για να πάνε στο ελληνικό σχολείο και στην εκκλησία, είναι γεμάτη Ελλάδα.

Η παρότρυνση των μεγαλύτερων σε ηλικία και κυρίως των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στις ομογενειακές οργανώσεις είναι πάντα μία: «Κρατήστε τη γλώσσα μας, μιλήστε στα παιδιά ελληνικά, μάθετε τους την ιστορία της πατρίδας μας». Και αυτά ρουφούν με ζήλο ό,τι τους λένε για την χώρα των γονιών και των παππούδων τους. Και αυτό προσωπικά με κάνει περισσότερο υπερήφανο ως  Έλληνα…

Βρέθηκα κοντά τους τις γιορτές του Πάσχα. Η αγκαλιά τους τόσο μα τόσο σφιχτή, τόσο ζεστή, γίνεσαι ένα μαζί τους. Τα μάτια τους γεμάτα φως, σε κοιτάζουν επίμονα, έντονα, βαθιά, θέλουν να χορτάσουν την παρουσία σου, σε καλωσορίζουν σαν δικό τους άνθρωπο και ας μην τους ήξερες πριν. Το σπίτι τους ανοίγει διάπλατα, η φιλοξενία τους ελληνική, οι μυρωδιές παραπέμπουν σε γειτονιά της πατρίδας.     

Η Μεγάλη εβδομάδα στην γεμάτη με πιστούς εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της οδού Bustleton κατανυκτική. Στο ευχέλαιο της Μ. Τετάρτης προσήλθαν όλοι για να πάρουν ευλογία. Στα Δώδεκα Ευαγγέλια και στο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» η συγκίνηση κορυφώθηκε. Ο στολισμός του επιταφίου της Μ. Παρασκευής από μικρούς και μεγάλους, τα εγκώμια που έψαλλαν όλοι μαζί, η περιφορά στη γειτονιά, τα αναμμένα κόκκινα κεριά, θύμισαν Ελλάδα. Και στο «Χριστός Ανέστη» το φιλί της αγάπης γέμισε τις καρδιές την ώρα που τα πυροτεχνήματα φώτιζαν τον ουρανό.

Η Σταματία, η Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου πανταχού παρούσα, μαζί με την Αμαλία, την Ελευθερία, τη Φανή και άλλες πολλές γυναίκες και άνδρες όπως ο Χρήστος, ο Βασίλης, ο Νίκος, και τόσοι άλλοι, στο πόδι όλες τις μέρες, να είναι όλα στην εντέλεια μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Να μαγειρέψουν, να καθαρίσουν το ναό, να βάψουν τα κόκκινα αβγά, να φτιάξουν τα σταυρουδάκια, να ετοιμάσουν τα βάγια, τα κεριά, να αγοράσουν τα λουλούδια για τον επιτάφιο, να συντονίσουν το στολισμό, να κάνουν τις παραγγελίες, να μοιράσουν τα πασχαλινά τσουρέκια, να ετοιμαστούν για την Ανάσταση.

Δεν υπολόγισαν χρόνο, κόπο, σπίτι. Η κούραση όλων μεγάλη, το αποτέλεσμα όμως εκπληκτικό, μοναδικό. Όλα ήταν όμορφα, το ευχαριστήθηκαν όλοι και για πρώτη φορά έμειναν σχεδόν όλοι να παρακολουθήσουν την αναστάσιμη λειτουργία που τέλεσε ο π. Χριστόφορος.

Στις γειτονιές όπου ζουν Έλληνες μύρισε Ελλάδα… οι παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα, δεν έχουν σβήσει. Η αγάπη τους για την πατρίδα ευλαβική και οι θύμισες από τα χωριά και τις πόλεις που γεννήθηκαν και έζησαν πριν φύγουν για την ξενιτιά συγκινητική.

«Εμείς είμαστε διπλά υπερήφανοι για σας», τους είπα πριν φύγω, «γιατί κρατάτε τον ελληνισμό, τη γλώσσα, γιατί είστε οι καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας μας, γιατί μεταλαμπαδεύετε στις νέες γενιές την ιστορία μας και τις αξίες μας». 

 Ελλάδα παντού!