Η πολυφωνία…

 Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η πολυφωνία, είναι ένα συστατικό της δημοκρατίας! Οι διαφορετικές φωνές, οι αντίθετες απόψεις, θα πρέπει να ακούγονται, άσχετα αν δεν γίνονται πλήρως αποδεκτές…

Τότε μπορούμε να ισχυριστούμε, πως η δημοκρατία λειτουργεί.

Πολυφωνία λοιπόν έχουμε, όταν ακούγονται όλες οι φωνές, αλλά… όχι ταυτόχρονα!

Αυτό το «όλοι μαζί», ή «ο ένας πάνω στον άλλον» συμβαίνει κατά κόρον, στις τηλεοπτικές συζητήσεις, κυρίως μεταξύ των πολιτικών!

Ένας πολιτικός ήπιων τόνων, δύσκολα θα επιβιώσει, σε ένα διάλογο, που διεξάγεται στην «τηλεοπτική αρένα»!

Δεν προλαβαίνει να κάνει την αρχική του τοποθέτηση και δέχεται ένα… βουητό άναρθρων κραυγών, από όλο «το τραπέζι»! Ένας πύργος της Βαβέλ, δημιουργείται σε λίγο!

Οι πέντε – έξι ομιλητές, επικαλύπτουν ο ένας τον άλλον, δεν ακούγονται οι θέσεις του και οι προτάσεις του, γιατί έχουν βάλει στόχο οι άλλοι, να ακουστούν μόνο οι δικές τους θέσεις και έτσι δημιουργούν μεγάλα… παράσιτα!

Ο τηλεθεατής προσπαθεί να βγάλει άκρη, αλλά είναι αδύνατο!

Ο συντονιστής της εκπομπής, προσπαθεί να… επιβάλλει την τάξη, πασχίζει, χειρονομεί, αλλά μάταια… Ζητάει…. Διαφημιστικό διάλειμμα, μπας και ηρεμήσει η κατάσταση!

Με αυτό το «σκηνικό της πολυφωνίας», ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος – τηλεθεατής, έχει πάρει… τις αποφάσεις του!

Και από… αναποφάσιστος, γίνεται… αποφασισμένος, να ψηφίσει κάποιο, από το… επόμενο πάνελ, που ελπίζει να είναι μεν… πολυφωνικό, αλλά παράλληλα και… δημοκρατικό! 

*Ο Γιάννης Μπούγιας είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής.