Τι άρχοντες θέλουμε;

Πάντοτε, αλλά κυρίως σε περιόδους εκλογών, θα έπρεπε να μας απασχολεί ένα ερώτημα: Τι άρχοντες, τι εκπροσώπους δηλαδή, θέλουμε; Γενικά αναφερόμαστε και όχι συγκεκριμένα, πέρα και πάνω από κάθε είδους αγκυλώσεις... Ενώ κάνουμε τις επιλογές μας, με ακαθόριστα συνήθως κριτήρια, που εμπεριέχουν περισσότερο το στοιχείο της ιδιοτέλειας ή του συναισθήματος, και όχι με κάποια κοινώς αποδεκτά και κατά συνέπεια αξιολογικά κριτήρια, μετά διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτούς, που εμπιστευτήκαμε με την ψήφο μας. Και όμως, έχουμε τους άρχοντες, που μας, αξίζουν (!), αφού, πρώτον, δική μας επιλογή είναι, και δεύτερον η ποιότητά τους έχει να κάνει με το γενικότερο ποιοτικό επίπεδο της κοινωνίας.   

Ενώ οι ανάγκες και οι συνθήκες της εποχής επιβάλλουν (με την κυριολεκτική της σημασία η λέξη) να μας εκπροσωπούν οι όσο το δυνατόν καλύτεροι, συχνά ή δεν ψηφίζονται οι καλύτεροι ή δεν προωθούνται οι καλύτεροι ή αποθαρρύνονται οι καλύτεροι να λάβουν μέρος στα κοινά.

Να διευκρινιστεί ότι η καταλληλότητα ενός προσώπου κρίνεται και εκ των προτέρων, ανάλογα με το προφίλ του, αλλά και εκ των υστέρων, όταν αποκτά αξίωμα, ανάλογα με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του, που οφείλουν να δικαιώνουν το προφίλ του. 

Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές, που κάποιοι, θεωρούνται κατάλληλοι, και κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αποδεικνύονται ακατάλληλοι. 

Εκτός από τους πολίτες και οι πολιτικοί οφείλουν να αντιληφθούν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και πως πλέον δεν μπορούν να πολιτεύονται με αποκλειστικό σκοπό την «πελατεία», τη ρουσφετολογία και την ψηφοθηρία, αλλά οφείλουν με αγνή διάθεση και προθυμία να διαθέτουν τις δυνάμεις τους στην υπηρεσία μιας ελπιδοφόρας προοπτικής, με τελικό σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη και την πολλαπλή ανάπτυξη, σεβόμενοι και όχι αρνούμενοι τις παραδεδομένες αξίες. 

Και όμως χρησιμοποιούνται ακόμη από ορισμένους πολιτευόμενους, όλων των αποχρώσεων, ξεπερασμένες πρακτικές της δεκαετίας του' 50 και του '60, κάνοντας «περιοδείες» σε  κηδείες και μνημόσυνα, με χαιρετούρες και αγκαλιές και χαϊδέματα στην πλάτη! Έτσι, που το πάνε, κάποιοι από αυτούς, μας έρχεται να φανταστούμε πως προκειμένου να ψηφιστούν, θα φτάσουν στο σημείο να κάνουν «περιοδεία» και στα μνήματα, για να τους βλέπουν οι συγγενείς των νεκρών!!!

Θα ισχυριστεί κάποιος, ότι αυτά «κολακεύουν» τον κόσμο. Ενδεχομένως, αλλά αποκαλύπτουν ταυτόχρονα την αδήριτη αναγκαιότητα για αλλαγή νοοτροπίας, η οποία δεν θα εκκολάπτει και δεν θα εκτρέφει παθογένειες, αλλά θα παράγει και θα προάγει την αληθινή πρόοδο. 

Γιατί, αν δεν συμβεί αυτό, θα είμαστε συνεχώς απογοητευμένοι για την κακή μας τη μοίρα. Μόνο, που δεν θα φταίει για την...καταδίκη μας η κακή μας η μοίρα, αλλά η κακή εκ μέρους μας θεώρηση και προσέγγιση των πραγμάτων.

Βέβαια, το τι διοικούντες θέλουμε, δεν αφορά μόνο στους πολιτικούς (είτε της κεντρικής σκηνής, είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης), αλλά και στα άτομα, που πρωταγωνιστούν και σε άλλους τομείς, όπως η Εκκλησία, η Δικαιοσύνη κ.λπ. 

Χρειάζεται ως λαός να δούμε, και να το δούμε σοβαρά, πως πρέπει να διαμορφωθεί η παρουσία και η συγκρότηση και η εκλογή των αξιωματούχων σε μια αληθινά καινούργια Ελλάδα. Σίγουρα όχι με συνταγές του παρελθόντος, που μας οδηγούν αναπόφευκτα σε πισωγυρίσματα. 

Οι έχοντες αξιώματα πρέπει να ξεπερνούν το προσωπικό τους συμφέρον, τις φιλοδοξίες τους και τη σμικρότητά τους. Το αξίωμα δεν είναι μέσο υπεροχής και ικανοποίησης φιλοδοξιών και συμφερόντων. Είναι λειτούργημα, είναι υπούργημα για να εξυπηρετείται κατά συνείδηση ο συνάνθρωπος. 

Πολύ σωστά είχε πει, σε ώρες ανάνηψης, ο Μέγας Ναπολέων: «Τα αξιώματα είναι επικίνδυνα για όλους, περισσότερο όμως για τους κενούς και τους αλαζόνες. Και όταν λείπει το ηθικό έρμα, τότε γελοιοποιούνται με το αξίωμα». 

Υ.Γ.: Σε όσους σπεύσουν, επιπόλαια κατά τη γνώμη μας, να αναρωτηθούν, τι δουλειά έχει και γράφει ένας παπάς για τους άρχοντες, να διευκρινίσουμε ότι άποψή μας είναι πως οι ιερείς, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, δεν έχουν δικαίωμα να αδιαφορούν σε ό,τι συμβαίνει. Και επιπλέον, δεν μπορεί να τους εμποδίσει κανείς να αγωνιούν για το λαό και να επιθυμούν την επίλυση των προβλημάτων του. Αυτό δεν συνιστά πολιτικοποίηση, αποτελεί χρέος... 

Για όσους αναζητούν παπάδες, που περιορίζονται στα λατρευτικά τους καθήκοντα και στο «βόλεμά» τους, συμβιβασμένους, που λυγίζουν τη μέση τους στους εκάστοτε ισχυρούς και κάνουν δημόσιες σχέσεις, θεωρώντας και τους εαυτούς τους εξουσία (!!!) και αποφεύγοντας να αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή για ζητήματα, που απασχολούν τους πολίτες, απλά να μη μας διαβάζουν, γιατί έχουμε διαφορετική αντίληψη του ρόλου του ιερωμένου στην εποχή μας