Αυτοί είμαστε, υπάρχουν όμως και οι Άλλοι!..

 Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να μιλάμε πολύ, να σκεφτόμαστε λίγο έως καθόλου, να κρίνουμε πολύ εύκολα και με ελαφρά την καρδιά να καταδικάζουμε. Δεν ερευνούμε ότι διαβάζουμε και δεχόμαστε άκριτα την γνώμη του πλέον άσχετου, αφού φρόντισαν και οι ειδικοί, αυτό είναι αλήθεια, να απαξιώσουν την επιστημοσύνη τους, καθώς την εντάσσουν σε μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα και φιλοσοφία. Δένονται στο κομματικό άρμα και αίφνης βλέπεις για το ίδιο θέμα διαφορετικές προσεγγίσεις και αναλύσεις. Αυτό εκμεταλλεύονται και τα κόμματα από τη μια και φυσικά δίνουν το απαιτούμενο άλλοθι και σε κείνους τους πολίτες που το μόνο που θέλουν είναι να κατακρίνουν το αντίπαλο κόμμα υπέρ του δικού τους. Έτσι, η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και τραγικά γεγονότα έρχονται και επανέρχονται χωρίς ποτέ να βάζουμε το δάχτυλο «επί τον τύπον των ήλων».

Οι έρευνες εκ προοιμίου ακυρώνονται στη συνείδηση του πολίτη, καθώς ανατίθενται σε πρόσωπα που φέρουν κομματικές ιδιότητες ή έχουν στο παρελθόν απασχολήσει τη δημόσια ζωή με αρνητικό πρόσημο. Εκτός αυτού, η έρευνα διαρκεί πολύ καιρό, τα πορίσματα συνήθως δεν είναι ένα αλλά περισσότερα και η δικαστική διερεύνηση διαρκεί χρόνια, με τους συγγενείς των θυμάτων να ζητούν, αν μη τι άλλο, δικαίωση στη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν.

Το θέμα για τα μίντια συνήθως παρεκτρέπεται του σκοπού του, που δεν είναι άλλο από την αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών και μετατρέπεται σε θέαμα, εμπεριέχοντας όλα τα στοιχεία που θα το κάνουν ελκυστικό στον θεατή. Έχει πόνο, δάκρυα, σπαρακτικές κραυγές, καταγγελίες, αποκαλύψεις, συγκλονιστικές αφηγήσεις και εξομολογήσεις, θαύματα για το πως σώθηκε κάποιος, οργή, φωνές και χειροδικίες.

Και έτσι το θέμα θα παίξει μέχρις εξαντλήσεώς του και μετά θα βλέπουμε κατά καιρούς αποσπασματικά ενδεχόμενες εξελίξεις.Οι συγγενείς των θυμάτων θα μείνουν μόνοι να βιώνουν την απώλεια των παιδιών τους, προσμένοντας δικαίωση. Η πολιτεία θα έχει κάνει όλες τις εξαγγελίες ώστε να μην ξανασυμβεί τέτοιο θλιβερό γεγονός και θα πορευτεί στη συνέχεια, χωρίς ίχνος ευαισθησίας και ενοχών μέχρι να συμβεί άλλο δυστύχημα.

Εν τω μεταξύ, θα έχουν «φαγωθεί» ακόμη κάποια εκατομμύρια ευρώ για προμελέτες, μελέτες, αγορές, συμφωνίες, συμβάσεις. Και ο κακός μας εαυτός θα επαναπαύεται, αφού η οργή μας θα έχει περάσει και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας, τη ζωούλα μας, τα δικά μας συμφέροντα, την δική μας καθημερινότητα.

Θα μαθαίνουμε ότι με ρουσφέτι τοποθετήθηκε ο δείνα στην τάδε θέση, ότι ο δάσκαλος μετατάχτηκε σε πολιτικό γραφείο, ότι ο δημόσιος υπάλληλος δεν πατά ποτέ στην υπηρεσία του, ότι νέοι οργανισμοί δημιουργούνται και βολεύονται όλοι οι κομματικοί, ότι οι νέοι μας εξακολουθούν να φεύγουν μακριά από τη χώρα για να προκόψουν, ότι νομοθετικές ρυθμίσεις ευνοούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες και ανθρώπους, ότι…ότι…ότι…

Δεν μαθαίνουμε σε αυτή τη χώρα, παρά τα τόσα παθήματα. Δηλώνουμε και είμαστε συγκλονισμένοι και συντετριμμένοι, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας ξέρουμε ότι δεν μας αφορά άμεσα, λες και είναι πολύ δύσκολο να βρεθούμε στην ίδια θέση.

Η αυτοκριτική μας είναι περιορισμένης ευθύνης και το ανάθεμα πέφτει στους κυβερνώντες, λες και δεν τους ψηφίσαμε εμείς. Δεν απαιτούμε για το σύνολο της κοινωνίας, αλλά αρκούμαστε στα δικά μας προσωπικά ρουσφέτια. Όμως πάντα ο άνθρωπος θα ελπίζει στο καλύτερο και θα εύχεται η νέα γενιά να δώσει εκείνη την ώθηση που θα μας βγάλει από το τέλμα μας.

Και ας μην έχουμε αμφιβολίες ότι αυτό θα γίνει. Είναι όλοι αυτοί που θρήνησαν πραγματικά για τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων στο σιδηροδρομικό δυστύχημα.  Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προσέτρεξαν και στήθηκαν για ώρες στις ουρές για να δώσουν αίμα για τους άγνωστους τραυματίες συνανθρώπους τους. Αυτό είναι το μέλλον και αυτό ας επιδιώξουμε!