«Η Άνοιξη Πικρή…»

«Μας ήρθε η Άνοιξη Πικρή…», λέει ένα βαρύ Ζαγορίσιο τραγούδι που χορεύεται από μερακλήδες. Τούτη όμως η φετινή Άνοιξη δεν χορεύεται και δεν τραγουδιέται, μονάχα μοιρολογάει. Μονάχα οδύρεται και στηθοκοπάει.

Οδύρεται από μάνες, πατεράδες, αδέλφια, φίλους, συγγενείς, απ’ όλους τους Έλληνες. Γιατί ο χαλασμός των Τεμπών συγκλόνισε όλη τη χώρα. Τη χώρα που παλεύει να σταθεί όρθια μπροστά στα απανωτά χτυπήματα, στις απανωτές συμφορές. Τη χώρα που βλέπει την γενιά της να μικραίνει, να λιγοστεύει, τη χώρα που ελπίζει στη νεολαία της, στα νιάτα της τα άγουρα. Τη χώρα που οι γονείς με μύριους κόπους, θυσίες και προπαντός όνειρα μεγαλώνουν τα παιδιά τους για να τα παραδώσουν άδικα γαμπρούς και νύφες στου Χάρου την αγκαλιά!..

Χαλασμός-θρήνος-σπαραγμός. Πόνος βαθύς αγιάτρευτος! Αρχαία Τραγωδία! Και η απουσία… Τι να πεις και πώς να παρηγορήσεις; Ποιος να γεμίσει το άδειο κρεβάτι, να φορέσει τις φόρμες, να ανοίξει τα βιβλία; Ποιος; Και ποια λόγια και ποιες ποινές θα ξαναφέρουν στη ζωή τα ξένοιαστα νεανικά χαμόγελα, τα τραγούδια, θα γεμίσουν τις αγκαλιές των γονιών τους; Πως να μερώσουν οι καρδιές;

Δώσε κουράγιο Παναγιά μου! Γιορτή της γυναίκας σήμερα. Στη μάνα που σπαράζει δεν πρέπουν λουλούδια! Στείλε Παναγιά μου υπομονή, δεμένη στο μουσκεμένο απ’ το δάκρυ μαντήλι της.

ΕΛΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ ΔΟΥΒΛΗ