Η Πατρίδα μας θρηνεί τα παιδιά της…

Δεν βρίσκονται λόγια για να εκφράσουμε τον πόνο για τον άδικο χαμό, για τον άδικο «φόνο» των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη.

Πρώτη μέρα της Άνοιξης, που η φύση θα αναγεννηθεί, κι αυτά σαν της Άνοιξης βλαστάρια, σάρκες γενήκανε άψυχες στα άσπλαχνα συντρίμμια των βαγονιών. 

Από χαρά γυρίζανε πάλι στις σπουδές τους, κι όμως ο χάρος παραμόνευε, τους περίμενε να κόψει το νήμα της σύντομης

ζωής τους. 

Φρίκη, οδύνη στεναγμοί, σπαραγμοί. Πένθιμα χτυπούν οι καμπάνες, ανείπωτος ο πόνος από τις χαροκαμένες μάνες.

Το νήμα της ζωής τους κόπηκε επάνω στη νιότη τους. Στην φάση αυτή της ζωής, που οι νέοι με το σφρίγος τους, την ορμή τους πλάθουν όνειρα για τη ζωή που τους ανοίγεται μπροστά τους.

Κοντά τους παίρνουμε κι εμείς δύναμη και θάρρος, γιατί οι νέοι για την πατρίδα μας είναι η ελπίδα, η χαρά και το καμάρι μας.

Σε αυτά τα νιάτα στηρίζουμε το μέλλον της πατρίδας μας. Τι κάνει όμως η πολιτεία για αυτά τα νιάτα;

Βλέποντας τους μαθητές των σχολείων της πατρίδας μας μετά το τραγικό συμβάν να σχηματίζουν με τις τσάντες τους ή με κεριά ή με το ίδιο τους το σώμα ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ  εύλογα μου ήρθε κατά νου το βιβλίο του Γιώργου Ζιώγα «Πισωγυρίσματα». Ο συμπολίτης μας δημοσίευσε εδώ και πολλά χρόνια μια, ασύλληπτης έμπνευσης, φωτογραφία που δείχνει ένα νεαρό ελληνόπουλο να κοιτάζει τον ορίζοντα με τη λεζάντα «ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ». «Του δείχνετε προς τα πού να κοιτάξει;».

Ο αείμνηστος καθηγητής Θ. Μαλδογιάννης στον πρόλογό του στο βιβλίο αυτό γράφει: «Μήπως το νεαρό αυτό άτομο, το παιδί της φωτογραφίας, είναι και το παιδί των τελευταίων δεκαετηρίδων του 20ου αιώνα που ιδεολογίες, θρησκείες (οι αντιπρόσωποί των) πολιτικά κόμματα όλων των κρατών της γης, πάσης φύσεως πολιτιστικοί φορείς κ.λπ. τα έχουν κάμει θάλασσα χάρη του κέρδους, χάρη της επικράτησης». 

Για την νεολαία πλήρης αδιαφορία. Τί βλέπει σήμερα ο νέος; Υποσχεσιολογία, κινδυνολογία, παροχολογία, ρατσιστική και φασιστική ιδεολογία, κολακεία κοινωνικών  ομάδων, συχνή επίκληση στο συμφέρον του λαού…

Συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ, που γίνονται όργανα προπαγανδιστικά, που μεταβάλλουν τους πολίτες σε πειθήνια όργανα και παθητικούς δέκτες, χειραγωγούν την κοινή γνώμη και παραλύουν την κρίση, την σκέψη, τη βούληση. Οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη στους πολιτικούς και στην «πολιτική».

Είναι αλήθεια ότι, και μόνο στο άκουσμα της λέξης «Πολιτικός», ο νέος μιλάει συνήθως για έλλειψη ευαισθησίας, για αδυναμία απάντησης στις ανησυχίες του, για ξύλινο, αποστειρωμένο και αφυδατωμένο πολιτικό λόγο. Οι νέοι βιώνουν αυτά, αδιαφορούν για την πολιτική κατάσταση της χώρας, αδιαφορούν γ’ αυτό που τους παρουσιάζεται ως πολιτική, ενώ στην ουσία μόνο πολιτικοί δεν είναι. Η σχέση των νέων με την πολιτική είναι μια σχέση οργής, που καταλήγει στην απάθεια και στην απόρριψη.

Έτσι περιορίζεται η νέα γενιά σε συντηρητικές επιλογές, περνά τον περισσότερο χρόνο στο διαδίκτυο, στερείται πολιτικής σκέψης και παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τις εξελίξεις και τα τεκταινόμενα, αδύναμη να παρέμβει και να εκφράσει την επαναστατικότητα και την ορμή της σκέψης της. Το πρόβλημα των σπουδών, η πτώση του ποιοτικού επιπέδου των Πανεπιστημίων, ο κορεσμός των επαγγελμάτων, η ανεργία στις τάξεις των νέων επιστημόνων, η ανισότητα στις ευκαιρίες, λόγω των «μέσων», προκαλούν στους νέους τα φαινόμενα της εσωστρέφειας.

Ζούμε σε μια άχαρη εποχή. Εποχή χωρίς όνειρα και ελπίδες, εποχή γκρίζα, διαβρωμένη από την αναξιοπιστία, το ψέμα την υποκρισία.

Αναρωτιέμαι, πέρασαν τόσα χρόνια από τότε, με τη φωτογραφία του Γ. Ζιώγα, κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν έσκυψε στα προβλήματα των νέων. Κι όμως είχαν τις ευκαιρίες από τον πακτωλό χρημάτων από την ΕΕ με τα τρία πακέτα Ντελόρ που εξανεμίσθηκαν σε ημετέρους.

Έχει χαθεί η αλήθεια. Κυριαρχεί το ψέμα, η απάτη, ο φανατισμός και ο φαρισαϊσμός. Κυριαρχεί η παραπλάνηση, κι ο αποπροσανατολισμός. Κανένας πολιτικός, κανένα κόμμα δεν έσκυψε στα προβλήματα των νέων. Άραγε το αίμα που χύθηκε άδικα των παιδιών μας θα αφυπνίσει τους πολιτικούς να στρέψουν το βλέμμα προς τους νέους;

Ας αφήσουν τις αλληλοκατηγορίες προεκλογικά, γιατί όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης, γι’ αυτό το τραγικό γεγονός και συμμορφούμενοι δεν θα βιώσουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Μετά το τραγικό αυτό συμβάν επιτέλους οι πολιτικοί μας ας σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Το έγκλημα αυτό συντελείται επί 23 χρόνια. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Έτσι τώρα στις προεκλογικές τους περιοδείες να ενσκήψουν στα προβλήματα κάθε περιοχής και να έχουν κατά νου τα αθώα θύματα της «Μαζικής Δολοφονίας».

Δεν είναι πολιτική αυτή με  το να κατηγορείς τον «αντίπαλο». Πολιτικός  λόγος είναι αυτός, που με αίσθημα ευθύνης και πατριωτισμό, δίχως λαϊκισμούς και δημαγωγίες (γιατί αρκετά το πληρώσαμε όλα αυτά τα χρόνια) ορθώνοντας έναν προεκλογικό λόγο δίχως υποσχέσεις ανεκπλήρωτες. Όχι άλλα ψέματα. Φτάνει πια.

Επίσης η δημοσιογραφία έχει ΙΕΡΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να δείξει ότι η έννοια του λειτουργήματος δεν ξεπουλήθηκε στο βωμό του βολέματος. Αν λειτουργεί για το καλό της κοινωνίας και της αλήθειας, μπορεί να  τσακίσει κόκκαλα.

Η δημοσιογραφία έχει ιερά υποχρέωση στη μνήμη των παιδιών μας, που χάθηκαν στα Τέμπη και στις οικογένειές τους που θρηνούν, να μη συγκαλύψει τίποτα και κανέναν. 

Μην παπαγαλίζεις λειτουργώντας ως στυλοβάτης της εκάστοτε κεντρικής εξουσίας και των επιχειρηματιών – φίλων - συνεργατών αυτής. Τότε είναι ότι πιο επικίνδυνο κυκλοφορεί στον ελληνικό ορίζοντα.

Σεβαστείτε την μνήμη των παιδιών μας. Τα θύματα, όχι ενός δυστυχήματος, αλλά, μιας «ΜΑΖΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ».

(Μέτσοβο)