Τι έφταιξε και έμειναν τα χωριά χωρίς χωριανούς

«Γιατί τα χωριά στο Ζαγόρι είναι χωρίς χωριανούς;» αναρωτιέται η αρθρογράφος  αξιότιμη κ. Ελένη Οικονομίδου - Δούβλη, αναφερόμενη με άρθρο της σε διάφορες δικαιολογίες, αφήνοντας τεχνηέντως κάτι έξω. Όμως εγώ θα ξεκινήσω ανάποδα ως απάντηση από την δική μου πλευρά για το άρθρο της!

- Όλοι οι συνταξιούχοι του Ζαγοριού μας, φοβούμενοι τα γηρατειά, κατηφορίζουν στην πόλη. Να είναι κοντά στον γιατρό τους, κοντά στο νοσοκομείο και φυσικά κοντά στα κανακεμένα παιδιά τους και στα εγγόνια τους (λίγο μαγείρεμα, λίγο σκούπισμα, κλπ.). Ιδίως οι «νέοι» ηλικιακά συνταξιούχοι (δάσκαλοι, Αστυνομία, Πυροσβεστική, Στρατός κλπ.) που δεν επιστρέφουν στα χωριά!

* Κληρονομιές. Τόση περιουσία να πάει χαμένη; Τουλάχιστον από τέσσερα (4) μεράδια στο Ζαγόρι κάθε μέτρο γης, κάθε πλάκα αυλής, κάθε πέτρα οβορού! Και αν το σπίτι (του 1800) χρήζει επισκευής για να μην πέσει, να οι τσακωμοί των δικαιούχων «ναι εγώ... όχι εσύ, ναι εσύ.. . . όχι εγώ» και να ‘σου χαλατζιούκες το σπίτι του 1800!

* Να του ψοφήσει του κερατά η γίδα. Βλέπουμε στο Ζαγόρι τον γείτονα να επενδύει, να πουλά, να αγοράζει και εμείς που δεν μπορούμε κάτι ανάλογο, δεν του μιλάμε... του κόβουμε την καλημέρα... και ως το πιο απλό, φεύγουμε από το χωριό!

*Παραδοσιακό Ζαγόρι! Τι υπέροχη φράση, πόσο εύηχα ακούγεται ΑΛΛΑ αυτό είναι που έρχεται σε αντίθεση με την ανάπτυξη του τόπου. Γιατί ανάπτυξη σημαίνει νέες τεχνολογίες, νέες ιδέες, νέα υλικά... αλλά ο φόβος (αδικαιολόγητα) μην χαθεί η παραδοσιακότητα στέλνει... στο πυρ το εξώτερον τα φωτοβολταϊκά, τους ηλιακούς θερμοσίφωνες, τις μονάδες των A/C, τις δορυφορικές κεραίες κλπ., κλπ. ευκολίες για τη ζωή στο χωριό.

* Η Ζαγορίσια Φιλοξενία: Αιώνες πριν κάθε ξένος μπορούσε να φιλοξενηθεί σε κάθε σπίτι, ακόμη και δημόσιοι χώροι υπήρχαν για φιλοξενία αρχόντων. Σήμερα η «φιλοξενία» προσμετράται με την αποδεδειγμένη κατάθεση στο IBAN προκαταβολικά τα όσα Ευρουλάκια ζητήσουμε και με κράτηση πέραν του τριημέρου (να βγουν κάτι σπασμένα). Εξάλλου, γιατί το συντηρήσαμε σπίτι του 1800; 

* Τουρισμός; Αναφέρει η κ. Δούβλη… ξένοι ιδιοκτήτες με ξένο προσωπικό... Φυσικό και επόμενο ο «ξένος ιδιοκτήτης» αφού οι Ζαγορίσιοι του πούλησαν την γη και το σπίτι (…του 1800) με σπαρταριστό μετρητό για να φύγουν. Από την άλλη όταν τους ζήτησε να εργαστούν και να μείνουν στον τόπο τους, στο χωριό τους, ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ! Αμ τι, να μείνω στο χωριό μου... ως υπάλληλος; Πρίτς και άντε γεια!

* Καθημερινότητα! Αλήθεια, τι προσφέρει η περιοχή στους χωριανούς για να μείνουν στο χωριό; Σούπερ μάρκετ; μπακάλικο; φούρνος; κρεοπωλείο; συνεργείο; τεχνίτες (υδραυλικός, ηλεκτρολόγος); φαρμακείο; ΤΙ;

Και αφού λοιπόν χωριανοί, εγκαταλείψατε τον τόπο σας, πώς να βρεθεί ιερέας, ψάλτης, γιατρός; Και μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί θέλουν και το κατιτίς τους, ενώ για κάποιους είναι υποχρέωσή τους, αλλά ΔΕΝ!

Γι’ αυτό «ρίξτε μερικά κροκοδείλια δάκρυα» μην τυχόν και σας λυπηθεί κανείς και σας «χαϊδέψει» στο κεφάλι συγκαταβατικά και κυρίως μην λέτε ή γράφετε... (αντιγραφή αυτολεξεί) «...Καμαρώνουμε εμείς οι Ζαγορίσιοι – που μένουμε εδώ ακόμη – για τον τόπο μας…» γιατί πολλοί είναι εκείνοι που βολοδέρνουν στο Ζαγόρι (μέσα σε αυτούς και εγώ συχνά) περισσότερο τις καθημερινές και κοιτάμε δεξιά και αριστερά  αλλά εσάς… ΔΕΝ σας ΒΛΕΠΟΥΜΕ!

(Βραδέτο Ζαγορίου)