Να μπει επιτέλους φρένο στην αυτοαπαξίωση των θεσμών!
Όργανα του κράτους που δεν σέβονται το Σύνταγμά του, που δεν το θεωρούν ιερό και απαραβίαστο, εύκολα και το παραβιάζουν. Το ότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, το αντελήφθηκαν τα όργανα της Ε.Ε. και με δεδομένο ότι αυτά είναι όργανα που υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση των αγορών, η οποία στοχεύει στην απορρόφηση της εθνικής κυριαρχίας των επί μέρους κρατών, έγιναν, από το 2010, αδίστακτα. Έτσι προκειμένου να διασωθούν οι Γερμανικές και Γαλλικές Τράπεζες και βεβαίως το Ευρώ ως ισχυρό και αποταμιευτικό νόμισμα διεθνώς, μας επιβλήθηκαν η περιβόητη δανειακή σύμβαση και τα 4 μνημόνια.
Τα αποτελέσματα για την χώρα μας από την εφαρμογή των αποδείχθηκαν ολέθρια. Απώλεια ΑΕΠ 25%, 500.000 νέοι από τους ποιο παραγωγικούς έγιναν μετανάστες, το συνολικό δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος μας υπερβαίνει σήμερα τα 810 δισεκατομμύρια ευρώ, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών που υποτίθεται ότι θα μηδενίζονταν λόγω της “σύγκλησης των οικονομιών εντός της Ε.Ε.” βρίσκεται στα 20 δισεκατομμύρια ευρώ και ο προϋπολογισμός του κράτους μας συνεχίζει να είναι ελλειμματικός. Λόγω των μνημονιακών μέτρων, η επιδημία του κορονοϊνού, βρήκε το ΕΣΥ σε άσχημη κατάσταση με ανάλλογες επιπτώσεις στην υγεία, την παιδεία και την οικονομία μας.
Το πόσο άδικα ήταν τα μέτρα των μνημονίων το παραδέχθηκαν εκ των υστέρων βέβαια και τα όργανα της “τρόϊκας”, η Μέρκελ, το ΔΝΤ, κ.α.. Το ζήτημα όμως σήμερα είναι όχι να μοιρολογήσουμε για ότι ολέθριο έγινε αλλά να δούμε εάν πήραμε τα μαθήματά μας από την δωδεκάχρονη πορεία μας και εάν υπάρχει προοπτική να αλλάξαμε πορεία.
Το πολιτικό μας σύστημα, μετά από μια διακύμανση την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης, υιοθέτησε δογματικά, άκριτα και επιπόλαια την, όπως αποδεικνύεται από την ιστορική πορεία των πολιτικών εξελίξεων, ανέφικτη ιδέα της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης, ως εθνικό στόχο.
Αλλά και έχοντας αυτόν τον στόχο δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα δεν ανέδειξε και δεν αναδεικνύει ως κορυφαία και επείγοντα προς αντιμετώπιση τα εξής προβλήματα για την χώρα μας: α) Την παραγωγική αναδιάρθρωσή της. Το πως θα αναδιαρθρωθεί ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας παραγωγής, ώστε να έχουμε μακρόπνοη μείωση των εισαγωγών και αύξηση των εξαγωγών. β) Την μελέτη των μέτρων που θα επαναφέρουν τα ΜΜΕ στον επιβεβλημένο από το Σύνταγμα ρόλο των. Την ορθή πληροφόρηση του λαού για τα συμβαίνοντα εντός της χώρας και παγκόσμια. Την σωστή ψυχαγωγία του και την παιδεία του. Παιδεία με στόχο την καταπολέμηση της αυτοαντίληψης των Ελλήνων ως ιδιωτών και την συνειδητοποίησή των ως πολιτών. γ) Την αντιμετώπιση του οξυμένου δημογραφικού μας προβλήματος. Έχουμε για πρώτη φορά αντί της αύξησης μείωση του πληθυσμού και αύξηση της γήρανσής του.
Ως εδώ αναφέρθηκα στο πολιτικό μας σύστημα. Τώρα ας δούμε και το δικαστικό μας σύστημα. Στην αποστολή της νομολογίας των ανωτάτων δικαστηρίων είναι να μην αφήνεται εμφανώς ή πλαγίως το πολιτικό σύστημα ως εκτελεστική και νομοθετική εξουσία να καθορίζει εκείνο κατά το δοκούν την έννοια και την έκταση ισχύος άρθρων του Συντάγματος, με πράξεις του, που δεν ικανοποιούν την έννοια του κράτους δικαίου. Και αυτό γιατί αν το αντικειμενικά δίκαιο στον συγκεκριμένο χρόνο και συνθήκες είναι όριο δράσεως δια την εκτελεστική εξουσία, για την δικαιοσύνη αποτελεί σκοπό. Και την τελευταία δωδεκαετία οι δικαστές των ανωτάτων δικαστηρίων με τις κρίσεις και τις αποφάσεις των σε κρίσιμες και σοβαρές υποθέσεις έδωσε εξετάσεις, χωρίς επιτυχία.
Χαρακτηριστικές είναι οι κατωτέρω δύο υποθέσεις:
Το Συμβούλιο της Επικρατείας σε Ολομέλεια στην υπ΄ αριθ. 668 του 2012 απόφασή του έκρινε ότι: Το Μνημόνιο (νόμοι 3833/2010 και 3845/2010) “δεν αποτελεί διεθνή συμφωνία, που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος, εφ’ όσον με αυτήν δεν μεταβιβάζονται σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες, που κατά το Σύνταγμα, ασκούνται από όργανα της Ελληνικής Πολιτείας” και “Η περικοπή αποδοχών και επιδομάτων εργαζομένων... αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και προωθήσεως διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, …που συνιστούν κατ αρχήν σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος…, λαμβανομένου, άλλωστε, υπόψη ότι η εκτίμηση του νομοθέτη ως προς τα ληπτέα μέτρα για την αντιμετώπιση της υπ αυτού διαπιστωθείσης κρίσιμης δημοσιονομικής καταστάσεως υπόκειται σε οριακό μόνον δικαστικό έλεγχο”.
Δυστυχώς οι ΑΝΩΤΑΤΟΙ δικαστές μας αγνόησαν και δεν έλαβαν υπόψη τους στο σχηματισμό της κρίσης τους τα εξής σημαντικά. α) Το γεγονός ότι τέτοιας καθοριστικής για την πορεία της χώρας μας κείμενα ψηφίστηκαν από την Βουλή με την διαδικασία του κατεπείγοντος που όπως έχει ομολογηθεί από βουλευτές ψηφίστηκαν χωρίς να έχουν μελετηθεί ακόμα και χωρίς να έχουν διαβασθεί! β) Το γεγονός ότι στον νόμο 3847/2010 ορίζεται ότι και χωρίς την κύρωση των μνημονιακών συμφωνιών από την Βουλή τα δημοσιονομικά μέτρα τέθηκαν σε ισχύ και εφαρμογή από την ημέρα της υπογραφής των συμφωνιών! γ)Το γεγονός ότι, ενώ με το άρθρο 87 και επόμενα του Συντάγματος μας ρητά και κατηγορηματικά ορίζεται ότι η δικαιοσύνη απονέμεται από δικαστήρια, η διάταξη της παρ. 5Α του άρθρου 3 της δανειακής σύμβασης της 8-5-2010 διασφαλίζει τους δανειστές μας από ενδεχόμενη απόφαση αντισυνταγματικότητάς της ακόμη και ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας !
Πρό ολίγων ημερών ο Άρειος Πάγος σε ολομέλεια εκδίκασε και έκρινε περί του ισχύοντος δικαίου για την σοβαρότατη υπόθεση των πλειστηριασμών, λόγω της πώλησης των μη εξυπηρετούμενων δανείων από τις Τράπεζες στα funds και μέσω των οποίων θα επέλθει αναδιανομή πλούτου στη χώρα μας υπέρ των funds. Οι “ΑΝΩΤΑΤΟΙ” δικαστές μας του Αρείου Πάγου για την υπόθεση αυτή σε 14 μέρες μπόρεσαν να μελετήσουν την ογκώδη δικογραφία, να κρίνουν και να αποφανθούν. Όπως έχει διαρρεύσει, η απόφασή τους αφ’ ενός μεν ικανοποιεί ισχυρότατα οικονομικά συμφέροντα και που αφ΄ ετέρου, με την υλοποίησή της, θα καταστρέψει οικονομικά ψυχικά και κοινωνικά πάνω από μισό εκατομμύριο ελληνικά νοικοκυριά! “Οι σοβαροί λόγοι δημοσίου συμφέροντος” που λήφθηκαν υπόψη από το Συμβούλιο της Επικρατείας στην υπόθεση των μνημονίων εδώ δεν έπρεπε να συνεκτιμηθούν; Η διάταξη της παραγράφου 4 του άρθρου 21 του Συντάγματος που ορίζει ότι τα όργανα του κράτους οφείλουν ειδική φροντίδα για την απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται, δεν έπρεπε να βαρύνει στην κρίση των δικαστών σε ότι αφορά τους δανειολήπτες πρώτης και μοναδικής κατοικίας; Η αλλαγή των οικονομικών συνθηκών από τον χρόνο της σύμβασης λήψης του δανείου σε βάρος των δανειοληπτών δεν έπρεπε να μετρήσει;
Στη δίκη δεν παρέστη το Ελληνικό Δημόσιο! Γιατί; Η απόφαση αυτή οδηγεί στην απώλεια 58 δισεκατομμυρίων Ευρώ για το δημόσιο! Δεν οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις στον Ελληνικό Λαό ο Πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών ως Προϊστάμενός του;
Ας μας εξηγήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί πως είναι δυνατόν το πολιτικό μας σύστημα να μην έχει την ικανότητα να βρει έγκαιρα πολιτική λύση για το πρόβλημα αυτό, δια της νομοθετικής οδού, όταν για την επίλυση του προβλήματος των κόκκινων δανείων πρώτης κατοικίας σύμφωνα με τις εκτιμήσεις έγκυρων οικονομολόγων απαιτούνταν περί τα 12 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο;
Πώς είναι δυνατόν το πολιτικό μας σύστημα για το πρόβλημα των κόκκινων δανείων πρώτης κατοικίας να μην βρίσκει λύση, ενώ βρίσκει λύση για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και από το 2013 έως το 2019 το Ελληνικό Δημόσιο τις πιστώνει με τουλάχιστον 60 δις ευρώ συν τους αναβαλλόμενους φόρους;
Τα ανωτέρω δείχνουν με σαφήνεια ότι οι θεσμοί έχουν αυτοαπαξιωθεί και η χώρα μας είναι σε παρακμή. Κύριος υπεύθυνος γι΄ αυτή την κατάντια είναι το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο είχε το εργαλείο της αναθεώρησης του Συντάγματος και δεν το αξιοποίησε ορθά και σωστά κατά τις αναθεωρήσεις του, ώστε να εξαλειφθούν οι παθογένειες και οι δυσλειτουργίες του. Δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα συμπεριφέρεται ως εκλόγιμη ολιγαρχία, προκαθοριζόμενη από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και από τα ΜΜΕ που αυτό ελέγχει.
Υπάρχει ελπίδα; Ναι, η άμεση αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγματος που η λειτουργία των αποδείχθηκε ότι έφερε μεγάλες ζημιές στη χώρα. Μα είναι αυτό δυνατόν να γίνει; Είναι. Εάν συμφωνήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων η προσεχής βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές να αυτοανακηρυχθεί σε αναθεωρητική και το ανακοινώσουν προς το εκλογικό σώμα με κοινή τους διακήρυξη. Τότε ποιός θα αμφισβητήσει την νομιμότητα της απόφασης του Λαού να εκλέξει αναθεωρητική βουλή άμεσα; Το κάθε κόμμα ας μας πει το τι πρέπει να αλλάξει και εμείς ως υπεύθυνοι πολίτες ας κρίνουμε στις ερχόμενες εκλογές.
* Ο Νικήτας Αποστόλου είναι πρ. Τμηματάρχης του Υπουργείου Γεωργίας
