Το μεγάλο δίδαγμα…

Τα ερείπια που δημιούργησαν οι μεγάλοι σεισμοί στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας με τα χιλιάδες, μέχρι τώρα, αθώα θύματα και τις εκατοντάδες χιλιάδες αγνοουμένων μέσα σε σαθρά ανθρώπινα οικοδομήματα, δημιουργήματα όχι μόνο των φυσικών καταστροφών που επιφυλάσσει, κάθε τόσο η φύση με τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της, αλλά και πρόχειρων κατασκευών, που κατέρρεαν σαν χάρτινοι πύργοι, κατά τη γνώμη των ειδικών επιστημόνων, εκτός από την άφατη θλίψη που προκαλούν σε κάθε άνθρωπο και με τον στοιχειώδη ακόμα ανθρωπισμό, προκαλούν εύλογα σε κάθε νοήμονα και συνετό άνθρωπο και τον ανάλογο προβληματισμό.

Προβληματίζεται, πρώτα, για το γεγονός ότι στην ίδια ακριβώς περιοχή, πριν επενεργήσει η φύση με τις καταστρεπτικές της δυνάμεις, επενεργούσε, επί χρόνια, το διεθνές πολεμικό -βιομηχανικό κατεστημένο, το οποίο κυβερνάει τον κόσμο (δεν νομίζω να είναι κανείς τόσο αφελής, με αυτά που βλέπει να γίνονται ανά την υφήλιο ώστε να πιστεύει ότι τον κόσμο τον κυβερνάει ο Μπάιντεν ή ο Πούτιν ή ακόμα και ο Σι Τζινπινγκ, με τα πειθήνια περιφερειακά όργανά τους) επενδύοντας την εξωφρενική και απάνθρωπη κερδοσκοπία του, πάνω σε ανθρώπινα θύματα, με την ευθύνη πρώτα της ανά τον κόσμο πνευματικής ηγεσίας και τη συνακόλουθη δική μας συνευθύνη.

Οι άνθρωποι όμως συνηθίζουμε συχνά να λησμονάμε το κακό, αγνοώντας πως, κατά τον Γκαίτε, «η λήθη του κακού συντελεί στην επανάληψή του» και γι’ αυτό πολύ φοβάμαι πως το ίδιο κακό, στο ίδιο ή σε άλλο μέρος θα επαναληφθεί και θα συνεχιστεί.

Προβληματίζεται, έπειτα, για το γεγονός ότι οι ίδιοι κύκλοι με τα απανταχού προπαγανδιστικά όργανά τους, φροντίζουν και έντεχνα καλλιεργούν, χρήσιμοποιώντας σε καίριες θέσεις τα κατάλληλα πρόσωπα, την έχθρα και τον ασυγκράτητο φανατισμό στους λαούς, αναφερόμενοι μάλιστα σε λόγους ιστορικούς και εθνικούς. Και αυτό το κάνουν γιατί ξέρουν πως οι λαοί τους οποίους σκόπιμα και μεθοδικά κρατάνε στο ίδιο μορφωτικό επίπεδο με τους διορισμένους ηγέτες τους, αγνοούν, αφού δεν τους το διδάσκουν στα σχολεία, πως η Ιστορία δεν ασχολείται, κατά τρόπο άκριτο, με το παρελθόν, οπότε επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία και χρησιμοποιείται ως μέσο διαιώνισης μιας νοσηρής πραγματικότητας. Η Ιστορία, σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, που υπηρετούν, βέβαια την αλήθεια και όχι τη σκοπιμότητα, αρχίζει από το σήμερα και προχωράει προς το αύριο, οπότε χρησιμοποιείται  ως ερέθισμα και ως εργαλείο μεταβολής της κοινωνίας προς την κοινή ευημερία και προς την πρόοδο.

Αυτό ακριβώς κατανόησε έστω και αργά ο Ναπολέων όταν αυτοεξόριστος στην Αγία Ελένη, έστελνε το μήνυμά του: «Στον κόσμο δεν υπάρχουν παρά δυο δυνάμεις, το σπαθί και το πνεύμα. Σε βάθος χρόνου, το σπαθί νικιέται πάντοτε από το πνεύμα». Και πρόσθετε: «Το ξίφος δεν λύνει τίποτε, απολύτως τίποτε». Και ένας από τους επιστήμονες που δούλεψαν για την ατομική βόμβα, ο χημικός Τζόρτζ Κιστιακόφσκι, αφιέρωσε πολλά χρόνια στον αγώνα ενάντια στην παράνοια των εξοπλισμών και έστειλε το μήνυμά του: «Οργανωθείτε όλοι μαζί, με τις ίδιες απόψεις, σ’ ένα μαζικό κίνημα για την Ειρήνη, τέτοιο που δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν». Το ίδιο μήνυμα θα κατακτήσει στη συνέχεια την παγκόσμια κοινή συνείδηση, καθώς πάνω στην καμπάνα της Ειρήνης που έχει στηθεί στο ομώνυμο πάρκο στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας βλέπει χαραγμένη την ελληνική επιγραφή «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ», που τον καλεί μέσα από την αυτογνωσία να γίνει κήρυκας της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών.

Αυτό το δίδαγμα της ιστορίας ότι η ιστορία αρχίζει από το σήμερα και προχωράει προς το αύριο, συνέλαβε πριν από 93 ολόκληρα χρόνια, και ο δικός μας πολιτικός ηγέτης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οχτώ μόλις χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις, δικαιολογημένες ίσως εκ μέρους των προσφύγων, αδικαιολόγητες όμως εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων, ως Πρωθυπουργός της καλύτερης Κυβέρνησης (1928-1932) που γνώρισε το Νεοελληνικό Κράτος, πήρε την αμετάτρεπτη απόφαση να μεταβεί στην Τουρκία, να συναντήσει τον Κεμάλ Ατατούρκ και να συνάψει το Ελληνοτουρικό Σύμφωνο Φιλίας, το οποίο προέβλεπε την αποφυγή πολεμικών τριβών ανάμεσα στις δυο γειτονικές χώρες, την παγίωση των συνόρων, την αποφυγή των ναυτικών - πολεμικών εξοπλισμών και την εδραίωση της ειρήνης, ώστε οι δυο γειτονικοί λαοί να ξεχάσουν το εχθρικό παρελθόν, να ατενίσουν το παρόν και να βαδίσουν το δρόμο της μελλοντικής ευημερίας και της προόδου.

Τον ίδιο δρόμο της ιστορίας θα ακολουθήσει 56 χρόνια μετά (1986)ο σπουδαιότερος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος συνεργάζεται με διακεκριμένες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών της Τουρκίας, προσπαθεί να φέρει κοντά πολιτικούς, διανοούμενους και καλλιτέχνες των δύο χωρών, δίνει συναυλίες και συνεντεύξεις στην Τουρκίακαι αναλαμβάνει την πρωτοβουλία μαζί με τον Τούρκο ομότεχνό του, τον Ζουλφού Λιβανελί, να ιδρύσουν την Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας στην οποία τονίζεται πως «δεν είμαστε πολιτικοί ούτε πρωθυπουργοί, είμαστε όμως ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολίτες και θέλουμε οι δυο γειτονικοί λαοί να ζήσουν μια ζωή ειρηνική και να είναι αδελφωμένοι».

Ας πάρουν τα σχετικά μηνύματα οι διάδοχοί τους μικρόνοες πολιτικοί ηγέτες των δύο χωρών που συμπορεύονται αδιαμαρτύρητα με τη σχιζοφρένεια του διεθνούς ψυχροπολεμικού κατεστημένου, του «ανεγκέφαλου», κατά τον Μακρόν, «αμυντικού οργανισμού του ΝΑΤΟ και της ουσιαστικά πολεμόχαρης και αδιάφορης πολιτικά σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ανέχεται, αν δεν υποθάλπει, συμπεριφορές εξωφρενικές, με τις οποίες ωθούν γειτονικούς λαούς εξαθλιωμένους (όπως είναι -και το απέδειξαν οι πρόσφατοι σεισμοί- ο τουρκικός) και λαούς οικονομικά εξαντλημένους (όπως είναι -και το επιβεβαιώνει το υπέρογκο και  μη δυνάμενο να εξυπηρετηθεί εθνικό χρέος- ο ελληνικός) στην παράνοια των εξοπλισμών και στο μίσος, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.

Ποιος άλλος λαός που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τα προβλήματα που έχουμε εμείς, όχι με τον τουρκικό λαό, αλλά με το στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο της Τουρκίας, με την οποία ανήκουμε στον ίδιο αμυντικό οργανισμό που λέγεται ΝΑΤΟ, που έχει υποβάλει αίτημα ένταξής της στην Ε.Ε., που δέχεται τις παχυλές αμοιβές της με τις οποίες εργαλειοποιεί και εκμεταλλεύεται τους δυστυχισμένους μετανάστες -τραγικά θύματα του ψυχροπολεμικού κατεστημένου- και που χώρες της την εξοπλίζουν με πολεμικά όπλα, με τα οποία παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο γειτονικής - συμμάχου χώρας και απειλεί τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα εθνικά σύνορα μέλους της, που είναι και σύνορα δικά της. Σε κάθε δε Σύνοδο Κορυφής -φαντάζεστε τι θα γινόταν αν ήταν σύνοδος του «πάτου»- απειλεί πως θα πάρει μέτρα εναντίον της αν δεν συμμορφωθεί, στην επόμενη σύνοδο που ποτέ δεν παίρνει. Και έτσι συμβάλλει και αυτή από την πλευρά της οι δυο λαοί να βρίσκονται στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο.

Και αυτά συμβαίνουν -τι ειρωνεία και τι εμπαιγμός- όταν, από το 1985, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καθιερώσει ως Εθνικό Ύμνο της την περίφημη «Ωδή στη Χατά» του Σίλλερ, αυτό το παγκόσμιο εμβατήριο ειρήνης και συναδέλφωσης των Λαών, μελοποιημένο στην Ένατη Συμφωνία του Μπετόβεν, που έχει ως επωδό τους στίχους:

«Όλα τα Έθνη αγκαλιαστείτε!

Λαοί, θάρρος! 

Η αντοχή να μη σας λείψει

Πως θα μείνετε στο τάξιμο πιστοί

Όλοι οι άνθρωποι 

να γίνουμε αδελφοί»

Σπύρος Εργολάβος