Ο σεισμός στην Τουρκία και η βοήθεια της Ελλάδος...

Μικρές ή μεγάλες φυσικές καταστροφές κτυπούν συχνά μια χώρα ή την οικουμένη ολόκληρη, όπως π.χ. όταν κτυπά ο Εγκέλαδος ή ένας μικροσκοπικός ιός που μπορεί να διαλύσει τα πάντα σε μικρό χρονικό διάστημα, υπενθυμίζοντας στον άνθρωπο είτε ως άτομο είτε ως σύνολο τη μικρότητά του και την αλαζονεία του. Σε αυτές τις περιπτώσεις το πάθος, όπως μας λέει και ο Αισχύλος, μπορεί να γίνει μάθος. Ένας προβληματισμός επίσης γεννιέται, ένα δίλημμα θα λέγαμε, κατά πόσον έχεις υποχρέωση να σπεύσεις για βοήθεια, στην περίπτωση που η τραγωδία κτυπά την πόρτα του δεδηλωμένου εχθρού σου. 

Ο Χριστός μας είπε βέβαια να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Αυτό όμως  για να μπορεί να γίνει, απαιτεί να έχεις πλησιάσει ηθικά τον Θεό, ώστε να μπορείς να συγχωρέσεις και να ξεχάσεις. Όταν όμως ο εχθρός σου όχι μόνον δεν έχει δείξει καμιά απολύτως μεταμέλεια για τα εγκλήματά του, αλλά συνεχίζει  στην ίδια πορεία με τις πράξεις και τις απειλές του; 

Πιο συγκεκριμένα. Αναφερόμαστε στην περίπτωση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος και κυρίως έναντι της Κύπρου και του ελληνισμού της μεγαλονήσου. Και όσον αφορά την Ελλάδα, καθημερινές είναι απειλές για εισβολή και βομβαρδισμό ακόμα και των Αθηνών, η συστηματική παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας, το casus belli, η οργανωμένη προσπάθεια με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού για ισλαμοποίηση της πατρίδας μας και εδώ και στην Κύπρο. Τα εγκλήματα που διεπράχθησαν στην Κύπρο από την Τουρκία μόνο με τα Ναζιστικά εγκλήματα της Γερμανίας μπορούν να συγκριθούν.

Μήπως η σπουδή για προσφορά βοήθειας στον κατακτητή είναι όχι μόνον ένδειξη δουλοπρέπειας και υποτέλειας, αλλά και  προσβολή της μνήμης των χιλιάδων εν ψυχρώ δολοφονημένων αδελφών μας, προσβολή στη μνήμη των αγνοουμένων μας και των συγγενών τους, για τους οποίους αγνοουμένους η Τουρκία για μισόν αιώνα αρνείται να συνεργαστεί για τη διακρίβωση της τύχης τους, ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων; 

Είναι νωπές οι μνήμες των Τουρκικών θηριωδιών και εγκλημάτων που διεπράχθησαν στην Κύπρο, των συστηματικών και οργανωμένων βιασμών, των εν ψυχρώ δολοφονιών, των βασανισμών μέχρι θανάτου «αιχμαλώτων», και αυτών που έγιναν στην Κύπρο και αυτών που έγιναν στην Τουρκία, στα Άδανα και αλλού, όπου μεταφέρθηκαν δέσμιοι όλοι οι άνδρες των κατεχομένων χωριών και πόλεών μας, αδιάκριτα όχι μόνον των στρατιωτικών, αλλά και απλών πολιτών, των πάσης φύσεως εξευτελισμών και των ατιμώσεων, των «εξαφανίσεων», της κατοχής της πατρίδας μας και τη σύληση των ιερών και οσίων, των εκκλησιών και των κοιμητηρίων μη εξαιρουμένων, του συστηματικού εποικισμού και της δημογραφικής αλλοιώσεως του πληθυσμού. 

Τα εγκλήματα της Τουρκίας κατά της Κύπρου και του Κυπριακού Ελληνισμού ιδιαίτερα είναι εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος που δεν παραγράφονται και γι’  αυτά τα εγκλήματά της δεν έδωσε λόγο πουθενά, παρόλο που καταδικάστηκε από τη διακρατική προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας εναντίον της.

Δεδομένων όλων αυτών, μήπως είναι ένδειξη υποτελούς διαθέσεως και αυταπάτης ότι είναι δυνατόν η λεγόμενη «διπλωματία των σεισμών»  να αλλάξει την πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου; Μήπως είναι ένδειξη ραγιαδισμού;  Το παραμύθι όμως αυτό ξαναπαίχτηκε πριν μερικά χρόνια και είδαμε ότι τα αποτελέσματα ήταν μηδαμινά..

Θα διερωτηθεί κάποιος, καλά να μη σπεύσουμε να βοηθήσουμε; Αντί απαντήσεως υπενθυμίζουμε ότι πολλοί γονείς των αγνοουμένων μας πέθαναν με τον πόνο και την προσμονή να μάθουν για την τύχη των παιδιών τους. Ότι ζουν ακόμα πολλές και πολλοί αδελφοί μας που βασανίστηκαν και ατιμάστηκαν, ζουν ακόμα πολλοί από τους συγγενείς που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, ζουν ακόμα συγγενείς των αγνοουμένων μας περιμένοντας τη διακρίβωση της τύχης των δικών τους ανθρώπων! Καθημερινά σχεδόν ενταφιάζονται τα λιγοστά λείψανα των δολοφονημένων αδελφών μας. Ζουν και δεν ξεχνούν, όπως δεν ξεχνούμε και δεν πρέπει να ξεχνούμε όλοι οι άλλοι, αν θέλουμε να επιβιώσουμε στον τόπο που γεννηθήκαμε, στον τόπο που είναι διάσπαρτος από τα κόκκαλα των αγωνιστών της ελευθερίας και των βάρβαρα δολοφονημένων, στον τόπο που ποτίστηκε από το αίμα που χύθηκε άφθονο, για να ποτίσει το δένδρο της ελευθερίας.

Ας βάλει ο καθένας τον εαυτόν του στη θέση της μάνας, της συζύγου, του αδελφού, του συγγενή, για να νοιώσει καλύτερα  την αγωνία και τον πόνο τους και να καταλάβει τα όσα λέμε. 

Όσο για τους Έλληνες στρατιωτικούς που αγνοούνται, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχουν βασανιστεί και δολοφονηθεί βάναυσα. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις δυστυχώς έδειξαν πλήρη και ακατανόητη αδιαφορία γι’ αυτό το θέμα, που θα έπρεπε να είναι στις προτεραιότητές τους. 

Και αναφορικά με το δήθεν επιχείρημα ότι αυτά οφείλονται στις ηγεσίες και όχι στον λαό, δίνοντας εκ των προτέρων συγχωροχάρτι, τα γεγονότα, παλαιότερα και πρόσφατα, δυστυχώς το διαψεύδουν. Ας δει ο ενδιαφερόμενος π.χ. τη συμπεριφορά του όχλου προς τους αιχμαλώτους που μεταφέρθηκαν στα Άδανα. Ας μην εθελοτυφλούμε και ας μην παραμυθιαζόμαστε από τις αυταπάτες μας.

Τούτων λεχθέντων, κατανοούμε τον πόνο και τη δυστυχία και τα δάκρυα των ανθρώπων, επειδή και όλοι εμείς νοιώσαμε τον ανείπωτο πόνο για την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων, απώλειες που δεν οφείλονταν σε φυσικό φαινόμενο, αλλά στη βαρβαρότητα συμπατριωτών τους, και ευχόμαστε με την καρδιά μας να διασωθούν κατά το δυνατόν οι περισσότεροι και οι επιζώντες να αντιμετωπίσουν με καρτερία και πίστη στον θεό τη συμφορά που τους  βρήκε.

Υπάρχει όμως η μνήμη ζωντανή για τα φοβερά εγκλήματα που διεπράχθησαν, για τα οποία καμιά μεταμέλεια δεν εξέφρασε ο κατακτητής. Αντίθετα, καθημερινές είναι οι απειλές ότι είναι πρόθυμοι να διαπράξουν παρόμοια εγκλήματα.

Ενδεικτικό της Τουρκικής συμπεριφοράς είναι ότι ακόμα και την ώρα που οι Έλληνες που απεστάλησαν επιχειρούν να διασώσουν τους καταπλακωμένους στα ερείπια, η Τουρκία συνεχίζει τον υβριδικό πόλεμο σε βάρος και της Ελλάδος και της Κύπρου στέλλοντας βάρκες γεμάτες ταλαίπωρους μετανάστες, αδιαφορώντας αν θα πνιγούν στα νερά του Αιγαίου.

Και ένα τελευταίο υποθετικό επιχείρημα για να κατανοηθούν καλύτερα τα όσα λέμε: ας υποθέσουμε  ότι κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου γινόταν φοβερός σεισμός στη Γερμανία,  πιστεύει κανένας ότι οι Εβραίοι θα έστελλαν βοήθεια στη Ναζιστική Γερμανία ξέροντας ότι γίνεται συστηματική εξόντωση των συμπατριωτών τους από τους Ναζιστές; Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο. Και αν τυχόν δεν έστελλαν, θα τους κατηγορούσε κανείς ότι δεν δείχνουν τον ανθρωπισμό τους;