Οι απειλές της Τουρκίας και η στάση της Ελλάδας…

on .

Η προσπάθεια της Τουρκίας για στρατιωτικοποίηση της κατάστασης στην Ανατολική Μεσόγειο, συνδυαζόμενη με τάση αμφισβήτησης μέσω απειλών, μέρους της εθνικής κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, αποτελεί μία από τις ακραίες και σοβαρές παραφωνίες του διεθνούς γίγνεσθαι. Οι δράσεις αυτές και με άλλες, όπως η τάση επανακαθορισμού προβλέψεων Διεθνών Συνθηκών, όπως π.χ. της Λωζάνης και η επίκληση αντίστοιχης Νομολογίας που δεν έχει υπογράψει μέχρι τώρα η Τουρκία (π.χ. UNCLOS 1982), είναι φανερό ότι στοχεύουν στην δικαιολόγηση υποκρυπτόμενων ή άλλων αναθεωρητικών ενεργειών και σκέψεων της γείτονος.

Η συγκεκριμένη πρακτική μας με την σταθερά ακολουθούμενη και στηριζόμενη στο Διεθνές Δίκαιο Πολιτική της χώρας μας σε συνδυασμό με την αποφυγή δημιουργίας κλίματος εντάσεως έχει ως απτό και άμεσο αποτέλεσμα, την ύπαρξη του αναγκαίου περιβάλλοντος συνεργασίας με αρκετές άλλες χώρες της Μεσογείου όπως π.χ. Γαλλία, Αίγυπτος, Ισραήλ, Κύπρος, Ιορδανία, κ.α..

Η εν λόγω χαραχθείσα στρατηγική έχει ήδη βρει πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων σε έναν επιπλέον αριθμό κρατών της περιοχής, με την συνέργεια των οποίων δημιουργούνται πυλώνες σταθερότητας και ασφάλειας. Επί του πρακτέου, από την μια πλευρά οι αναθεωρητικές τάσεις της γείτονος σε πλείστες όσες περιπτώσεις συνθέτουν περεταίρω προβληματισμούς για το δημιουργούμενο περιβάλλον έντασης, όπως π.χ. Καύκασος, Λιβύη, Συρία, Ιράκ, κ.α. ενώ από την άλλη η αναπτυχθείσα ήδη συνεργασία πολλών χωρών της Μεσογείου συμβάλλει στην διατήρηση και επαύξηση συνθηκών σταθερότητας κα ασφάλειας.

Εκ παραλλήλου, ο Τουρκικός παράγων προσπαθεί να παραγράψει Διεθνείς Νομολογίες και ήδη υφιστάμενες προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου, όπως για παράδειγμα της Συνθήκης του Μοντρέ για το καθεστώς της ευρύτερης περιοχής των Στενών που περιλαμβάνει και νήσους, ή ακόμη το γεγονός ότι δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος της Συνθήκης των Παρισίων το 1947, αλλά και τις σαφείς αναφορές της Συνθήκης της Λωζάνης που αφορούν την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της χώρας μας στις νήσους του Αιγαίου. Ως αντιστάθμισμα η Τουρκία επικαλείται ή προβάλλει προτάσεις για πιθανές συμφωνίες ύστερα από διμερείς επαφές, ώστε να μην υφίστανται Διεθνείς Κανόνες, ή Δίκαιο, αλλά και αντίστοιχα Διεθνή Δικαιοδοτικά Όργανα.

Σε αυτές τις υποκρυπτόμενου αναθεωρητικού χαρακτήρα τάσεις, προεξάρχει μία ιδιότυπη δική της ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου, η οποία καταφανέστατα είναι τελείως ξένη και από τις αντιλήψεις της Διεθνούς Κοινότητας. 

Κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, εντύπωση προκαλεί η επίκληση θεμάτων νόμιμης Άμυνας από αξιωματούχους της Τουρκίας, σε μια προσπάθεια τέλειας αντιστροφής της πραγματικότητας. Στόχος της εν λόγω στρατηγικής είναι προφανώς η δικαιολόγηση πεπραγμένων, όπως οι απειλές «ότι θα έρθουν… μία νύχτα ξαφνικά…» ή η επίκληση του παράνομου Τουρκολιβυκού μνημονίου επί του οποίου τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας αγνοούνται ως να μην υφίστανται η Ελλάδα, η διατήρηση του casus belli στο Αιγαίο, η ύπαρξη της 4ης Τουρκικής Στρατιάς στα Μικρασιατικά παράλια με επιθετικό προσανατολισμό (π.χ. αποβατικά σκάφη), η εργαλειοποίηση μεταναστών και προσφύγων και πολλά άλλα.

Επισημαίνουμε ότι το δικαίωμα της νόμιμης Άμυνας κατά το άρθρο 51 της Χάρτας του ΟΗΕ, έχει ήδη γεννηθεί υπέρ της Ελλάδας πριν πολλές δεκαετίες, όταν η γείτονα χώρα εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, ενώ είναι γεγονός ότι η ίδια χώρα διατηρεί και επαυξάνει από τότε μέχρι σήμερα το κλίμα επιθετικότητας στο πλαίσιο εφαρμογής ανάλογης στρατηγικής.

Η κατάσταση αυτή κλιμακώνεται συνεχώς από τον Τουρκικό παράγοντα την τελευταία χρονική περίοδο με ευθείες αναφορές στην ανάγκη αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου σε μια προσπάθεια αποκόμισης πιθανών ωφελημάτων που κατά την άποψη της γείτονος θα προκύψουν από την λεηλασία κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδος και Κύπρου.

Υπό τον ευρύ νομικό όρο νόμιμη άμυνα νοείται το δικαίωμα κάθε κράτους να χρησιμοποιεί την ισχύ του εναντίον ενός άλλου κράτους, το οποίο παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο, χρησιμοποιεί τα διαθέσιμα μέσα του κατά της εδαφικής ανεξαρτησίας του πρώτου. Παράλληλα, το άρθρο 51 της Χάρτας του ΟΗΕ απαγορεύει ρητά την απειλή χρήσης βίας εναντίον οποιασδήποτε χώρας. Επομένως, είναι φανερό ποιος είναι εκείνος που απειλεί εκ του ασφαλούς, αλλά και ποιος προτίθεται να χρησιμοποιήσει την ισχύ του ως επιτιθέμενος, αλλά αυτός προφανώς δεν είναι η Ελλάδα.

Με βάση τα συγκεκριμένα γεγονότα και θέσεις, η ανάγκη αμυντικής θωράκισης των νησιών του Αιγαίου κατέστη επιτακτικότερη, αφού πλέον της επιθετικής ρητορικής και της ήδη υφισταμένης επί σειρά ετών αμφισβήτησης κυριαρχικών ή άλλων δικαιωμάτων της Ελλάδας στις θαλάσσιες ζώνες (ΑΟΖ), ή την υφαλοκρηπίδα υπεγράφη σχετικά πρόσφατα το προαναφερθέν Τουρκολιβυκό μνημόνιο (το έτος 1919) με την κυβέρνηση της Τρίπολης, γεγονός που επιτείνει την ήδη εκφρασθείσα λεκτική απειλή.

Ο ελληνικός λαός, με βάση τον ιστορικό του βίο, γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι ο κανόνας της νομικής άμυνας αλλά και υπεράσπιση της πατρίδας. Η ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας παρέχει αυτήν την δυνατότητα στην πολιτεία και τον ελληνικό λαό.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΗΤΤΑΡΗΣ