Στο σπίτι του Αϊ-Γιώργη…

on .

Δεν γνωρίζω αν σε άλλη πόλη της πατρίδας μας ο/η πολιούχος τους τυγχάνει τέτοιας εκτίμησης και ευλάβειας όπως ο προστάτης και πολιούχος της πόλης των Γιαννίνων Άγιος Γεώργιος  τόσο στον νεόδμητο ναό Του στην πλατεία Πάργης  όσο στην πύλη του κάστρου όπου βρήκε μαρτυρικό θάνατο και στο σπίτι Του στην Λιμνοπούλα. 

Όλοι οι Γιαννιώτες κατεβαίνοντας την Αβέρωφ και φτάνοντας στο Κουρμανιό στρέφουμε τα μάτια μας στο στύλο στην είσοδο του κάστρου όπου απαγχονίστηκε  ο  Άγιος Γεώργιος και ανάβουμε και ένα κερί στο εικονοστάσι. 

Θυμάμαι παραμονή της γιορτής Του ένα παϊτόνι μαζί με τον Αρχιμανδρίτη παίρνανε την εικόνα από το σπίτι του Αγίου Γεωργίου και την μεταφέρνανε στον τόπο που Τον  απαγχονίσανε  ψάλλοντας τρισάγιο. 

Ανήμερα  πομπή ευλαβική των πιστών και λιτανεία ξεκινώντας απ’ τη Μητρόπολη-εκείνα τα χρόνια-με τον κλήρο μπροστά και οι πιστοί ν’ ακολουθούν τον Νεομάρτυρα Αϊ-Γιώργη, τον Προστάτη και Πολιούχο των Γιαννίνων, υμνολογώντας Τον για τη θυσία Του.

Εκεί στο ταπεινό Του σπίτι γονατιστοί στη Λάρνακα προσκυνητές στη χάρη Του, με προσευχές, ζητάμε η καρδιά μας να ημερέψει απ’ έχθρητες και να νοιώσει του θυσιασμού πνευματική ευωδιά.

Από μικρός προσκυνούσα εκεί την εικόνα και στ’ αυτιά μου αναπτερούσε το τροπάρι και τα σιγοψιθυρίσματα απ’ τα σκυφτά πλήθη σε άκρατη σιγή που ταπεινά ζητούσαν τη χάρη Του. H κάθε λαμπάδα και το κάθε αγιοκέρι σαν φάροι πολυάκτινοι και φωταστέρια στα παιδικά μου μάτια.

Ήταν το διάστημα των μαθητικών  μου χρόνων που ήμουν «χαρούμενος Αγωνιστής» στον Απόστολο Παύλο κοντά στο Άλσος υπό την καθοδήγηση του Μακαριστού Σεβαστιανού, Μητροπολίτου Δρυινουπόλεως και Κονίτσης, Ιεροκήρυκας τότε,  εξομολόγος και κατηχητής μας.

Κάθισα στο σπίτι του Αϊ-Γιώργη μέχρι αργά που είχε φύγει ο πολύς κόσμος και όπως καθόμουν σε μια γωνιά, έτσι σκυφτός,  από το άλλο δωμάτιο ακουγόταν ένας θεολόγος   που αφηγούνταν τη ζωή του Αγίου στους λίγους πιστούς που είχαν παραμείνει, πιθανώς να αγρυπνήσουν. Έτσι έστησα κι εγώ το αυτί μου και άκουγα την αφήγηση  παρότι τις προηγούμενες ημέρες ο Μακαριστός Σεβαστιανός μας είχε αφηγηθεί τον βίο Του. Αποκοιμήθηκα, ονειρεύτηκα, δεν ξέρω, και ξαφνικά όλα αυτά που είχα ακούσει και άκουγα εκείνη την στιγμή με μετέφεραν νοερά στην εποχή εκείνη. 

Έτσι λοιπόν, εκεί ψηλά στο Δρίσκο βλέπω ένα παιδί, ήταν δεν θα ήταν ούτε 13 χρονών, ρακένδυτο που ερχόταν από τα Γρεβενά να κάθεται, «σημαδιακά θα έλεγα», στο σημείο που αργότερα στο ίδιο σημείο στήθηκε  το μνημείο του Λορέντζου Μαβίλη. Ο Ένας θυσιάστηκε για την ψυχή μας και  ο άλλος για την Ελευθερία μας .

Το μαγευτικό θέαμα που παρουσιάζει από τις κορυφογραμμές του Δρίσκου η θρυλική και πανώρια η ξακουσμένη αυτή πολιτεία των Γιαννίνων κοιτάζοντάς την ο μικρός Γεώργιος μαγεύτηκε από το θέαμα και είπε: Εδώ θα μείνω! Επίσης είδε σαν πελώριο σμαράγδι να αναπαύεται με ζωγραφιστές καμπύλες στα γαλανά νερά το Νησί, το νησάκι των Φιλανθρωπινών και του Αλή Πασιά.

Σηκώθηκε και κατέβηκε, παίρνοντας το δρόμο προς τη Μονή Ντουραχάνης κι από εκεί στη Ντραμπάτοβα, όπου δροσίστηκε με το κρύο νερό της, διάβηκε το μικρό ορεινό όγκο του Περάματος και σταμάτησε να προσευχηθεί στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων. Κάνοντας το σταυρό Του ξεκίνησε να πάει στην πόλη κι έφτασε στο Γυαλί Καφενέ.

Γυροφέρνοντας έψαχνε κάπου να βρει δουλειά και Τον βλέπω ιπποκόμο σε κάποιον Αγά. Εργατικός, υπομονετικός, ταπεινός κατόρθωνε να έχει την εύνοια του Αγά που του επέτρεπε να εκτελεί τα χριστιανικά Του καθήκοντα και να εκκλησιάζεται. Πλην όμως μπήκε στο μάτι των Τούρκων που εργαζόταν μαζί, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί. 

Άξαφνα Τον βλέπω σαν όνειρο σαν οπτασία αιμόφυρτο, αλυσοδεμένο, να Τον σέρνουν προς την πύλη του κάστρου για να Τον κρεμάσουν και από πίσω ένας συρφετός Τούρκων αλαλάζοντας Τον συνοδεύουν στο μαρτύριό Του. Ξοπίσω λίγοι Χριστιανοί θρηνώντας και παρακαλώντας να Τον αφήσουν ακολουθούσαν και εκείνοι τον Άγιο στην πύλη του κάστρου όπου θα Τον απαγχόνιζαν.

Εκεί λοιπόν έμεινε κρεμασμένος στην αγχόνη τρεις ημέρες. Στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως (στεφάνι) έλαμπε στο κεφάλι του. Οι Τούρκοι από κάτω πυροβολούσαν αλλά μάταια. Από την ώρα εκείνη θαύματα πλημμύρησαν την πόλη. Μέχρι και μια Τουρκάλα έλαβε θεραπεία βγάζοντας την κάλτσα του Αγίου. Για αυτό και σε εικόνες του εικονίζεται με μια κάλτσα. 

Αύριο Τρίτη 17 του Γενάρη ανήμερα της γιορτής ας προσευχηθούμε όλοι μας στον προστάτη και πολιούχο μας Αϊ- Γιώργη ικετεύοντας να φυλάξει ο κύριος ο Θεός μας την ψυχή μας αγνή και καθαρή και ανέγγιχτη σαν τον κρίνο. 

(Μέτσοβο)