Το καλό δεν κάνει θόρυβο…

Μα που πάμε; Σε τι κοινωνία ζούμε; Κάθε ημέρα ακούμε και διαβάζουμε για κλοπές, βιασμούς, φόνους, βία κάθε μορφής. Βλέπουμε στην τηλεόραση σκηνές για συμμορίες ανηλίκων, για παιδεραστίες, για φόνους μαφίας και άλλα τέτοια. Τι γίνεται τέλος πάντων; Πώς κατάντησε έτσι η κοινωνία μας; Αναρωτιέται ο κάθε πολίτης της δικής μας μικρής κοινωνίας αλλά, μην αμφιβάλλετε, τα ερωτήματα αυτά πλανώνται και στις όποιες κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες, όλης της ανθρωπότητας. Αποτέλεσμα όλων αυτών των εντυπώσεων που λαμβάνουμε καθημερινά από το περιβάλλον μας είναι να κυριαρχήσει ο Φόβος. Φόβος να μην με κλέψουν στο σπίτι μου, φόβος να μην μου συμβεί κάτι  στο δρόμο, φόβος να πάω στο κατάστημα που θέλω, φόβος στη δουλειά μου, φόβος που κυριαρχεί μέσα μου και δεν μου επιτρέπει έτσι να εκδηλώσω την έμφυτη ανθρώπινη καλοσύνη. Με καθηλώνει, με αποτέλεσμα να χαθεί το αυθόρμητο της ανθρώπινης φύσης που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εκδήλωση μιας και μόνο εντολής που μας δόθηκε από τον Θεό που έγινε άνθρωπος: Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου.

Και ο σημερινός άνθρωπος βαδίζει τον δρόμο της ζωής του χωρίς πυξίδα και χωρίς προσανατολισμό.

Μέσα σ’ αυτό το μικρό χώρο της εφημερίδας που με φιλοξενεί, και που δεν πρέπει να τον καταχραστώ, θα προσπαθήσω να διατυπώσω και μια άλλη πραγματικότητα.

Οφείλουμε όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας να σταθούμε απέναντι σε έναν καθρέπτη και, κοιτώντας τον εαυτό μας στα μάτια σε έναν ειλικρινή διάλογο, να του θέσουμε ένα απλό, αλλά βασανιστικό, ερώτημα: Γιατί υπάρχεις; Γιατί υπάρχω, μια και ταυτίζεται το είδωλο με μας. Μα ποιος τέλος πάντων είσαι; Αυτό που βλέπω στον καθρέπτη, αυτό είσαι; Ή είσαι και κάτι άλλο που μου δίνει την συνείδηση της ύπαρξης, την αίσθηση της αιωνιότητας, την βεβαίωση να κάνω ότι θέλω, ακόμη και να καταστρέψω αυτό το σώμα που βλέπω; Και είμαι μόνο εγώ έτσι ή είναι και άλλοι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι έτσι; Και τότε αν συμβαίνει αυτό, μήπως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εσωτερικά κατά βάση το ίδιο; Δηλαδή μήπως είμαστε σαν κάποιες ακτίνες του ίδιου ήλιου, που κάποια στιγμή παίρνουμε την ανθρώπινη μορφή για κάποιο σκοπό; Μήπως τέλος είμαστε όλοι εσωτερικά ψυχές, όπως ακριβώς ο Θεός που έγινε άνθρωπος μας είπε;

«Θεοί εστέ, υιοί του Υψίστου πάντες», Είπε. ΠΑΝΤΕΣ. Όλοι οι άνθρωποι, χωρίς περιορισμούς ή διακρίσεις. Ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, καταγωγής, θρησκείας. Υιοί του Υψίστου και σαν τέτοιοι και εσείς Θεοί.

Και τότε, αν είμαστε όλοι υιοί του ίδιου Πατέρα, ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας, οι οφειλές μας. Τα αδέλφια αλληλομισούνται; Αλληλοσκοτώνονται; Βιάζει ο ένας τον άλλον κάνοντας κατάχρηση του νόμου της ελευθερίας που κατέχει δικαιωματικά ως υιός του Υψίστου; Κλέβει ο ένας ότι ανήκει στον άλλο, που είναι αδελφός του;

Μα φοβούμαστε για την ζωή μας, για τα παιδιά μας, για την δουλειά μας, για την περιουσία μας θα μπορούσαν πολλοί να αντιτείνουν, μετά από όλα όσα στην αρχή του κειμένου ανέφερα.

Σ’ αυτό το μικρό κείμενο θα πω μόνο τούτο. Μέσα από τον φόβο οι κάθε μορφής δυνάστες (Πολιτικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, κακοποιοί κ.λ.π) κυριαρχούν και καθοδηγούν τους ανθρώπους προς ίδιον όφελος. Θέμα πολύ μεγάλο, πολύ σοβαρό που θα μπορούσε να αποτελέσει συζήτηση, μια άλλη φορά. 

Επανερχόμενοι στο θέμα μας και μετά τα όσα είπαμε για την καταγωγή του ανθρώπου έρχεται λογικά στα χείλη του κάθε καλόπιστου συζητητή το ερώτημα: Μα καλά, δεν υπάρχουν καθόλου άνθρωποι που να τα έχουν κατανοήσει αυτά; Αν υπάρχουν, που είναι, γιατί δεν κάνουν κάτι να σταματήσει όλη αυτή η κατρακύλα;

Θα απαντήσω: Ναι υπάρχουν και είναι πολλοί. Είναι οι περισσότεροι. Είναι αυτοί που βρίσκονται δίπλα σου να σου δώσουν ένα ειλικρινές χέρι βοήθειας, όταν πέσεις, είναι αυτοί που χωρίς να εμφανιστούν οι ίδιοι βοηθούν υλικά όποιον ξέρουν ότι χρειάζεται βοήθεια, είναι αυτοί που τρέχουν σε όλες τις περιοχές της γης όπου οι άνθρωποι πονούν, είναι αυτοί που σου απλώνουν το χέρι όταν η απελπισία από την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής σε καθηλώνει, είναι αυτοί που με την ζεστή τους ματιά σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις τον αγώνα, είναι αυτοί που, με την θέρμη της ψυχής τους, σου στέλνουν αγαθές σκέψεις να σε περικαλύψουν και να σε προστατέψουν χωρίς καλά-καλά εσύ να το συνειδητοποιείς, είναι αυτοί που ξαγρυπνούν προσευχόμενοι για να είσαι εσύ καλά. 

Μόνο που αυτοί δεν κάνουν θόρυβο όπως οι «άλλοι». Αυτοί δεν θέλουν τον θόρυβο. Γιατί ο θόρυβος υποκρύπτει τον εγωισμό και αυτοί δεν θέλουν τον εγωισμό. Αυτοί αισθάνονται μόνο την Αγάπη, που δεν συμβαδίζει με τον εγωισμό. 

Μη φοβάστε. Να μην φοβόμαστε. Η κοινωνία μας αντέχει. Ο ανθρωπισμός μας αντέχει. Η αγάπη του ανθρώπου είναι πάνω από τον φόβο της απώλειας της ύλης και κυριαρχεί και θα κυριαρχεί πάντα.

Θα κλείσω, σε ελεύθερη μετάφραση, με τα λόγια ενός Γάλλου, μεγάλου μύστη - φιλοσόφου:

Στη ζωή μου επιθύμησα να κάνω το καλό

Αλλά δεν ήθελα να κάνω θόρυβο

Γιατί ο θόρυβος δεν έκανε καλό

Και το καλό δεν ήθελε θόρυβο.