Δεν υπάρχουν μόνο διεφθαρμένοι, υπάρχουν και οι έντιμοι!..

 Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα περί διαφθοράς, ένα φαινόμενο που πάντοτε υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, γιατί οι άνθρωποι είμαστε άπληστοι και μπροστά στο συμφέρον μας, αν και στην ουσία η διαφθορά δεν είναι προς το συμφέρον μας (!), καταλύουμε οποιαδήποτε ηθική αναστολή και συνειδησιακή άμυνα και «πέφτουμε με τα μούτρα στο μέλι». Η διαφθορά, και αυτή, που φαίνεται, και αυτή, που δεν φαίνεται, ανεξάρτητα από τις διαστάσεις της, είτε, δηλαδή πρόκειται για παράνομη συναλλαγή με πολλά χρήματα, είτε με λίγα χρήματα, είναι διαφθορά.

Και άσχετα με το μέγεθός της δηλώνει τη χρεοκοπία των αξιών και το σύρσιμο σε ατραπούς ανυποληψίας και καχυποψίας.   

Σύμφωνα με τα όσα  κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αλλά και με πρόσφατη έρευνα της GPO για λογαριασμό της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, όπου αποτυπώνεται η γνώμη των πολιτών,  διεφθαρμένα πρόσωπα είναι πιθανό να συναντήσει κανείς όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και σε άλλους  χώρους, όπως της υγείας, όπου τα περίφημα «φακελάκια» όλο εξαλείφονται και όλο συντηρούνται και αυξάνουν, του δημόσιου τομέα, της Εκκλησίας (όπου ακόμη και οι...αθώες δοσοληψίες, τα «τυχερά», είναι υπό μια έννοια διαφθορά), των ΜΜΕ, της τοπικής αυτοδιοίκησης και πάει λέγοντας…

Οι διαχρονικές διακηρύξεις περί πάταξης της διαφθοράς, που δεν γίνονται πράξη, είναι η πιο βλαβερή μορφή υπεράσπισης της διαφθοράς. 

Όμως, υπάρχουν και οι έντιμοι, γι' αυτό είναι ορθό να αποφεύγονται οι γενικότητες. Οι πραγματικά έντιμοι και όχι οι διεφθαρμένοι, που αυτοσυστήνονται και εμφανίζονται σαν αδιάφθοροι. Δεν γνωρίζουμε αν είναι πλειοψηφούσα ή μειοψηφούσα μερίδα, αν και μπορούμε να το φανταστούμε, αλλά, ευτυχώς, είναι υπαρκτή.   

Ίσως κάποιοι να τους θεωρούν «κορόιδα», καθώς η εντιμότητα στις ημέρες μας, μάλλον εκλαμβάνεται ως αδυναμία και βλακεία και όχι ως προτέρημα!   

Είναι πλέον πέρα από κάθε αμφιβολία σπουδαίο να στηρίζονται οι ενέργειές μας πάνω σε αρχές, αν θέλουμε να είναι τίμιες και δίκαιες. Αυτό το βασικό ηθικό υπέδαφος σε μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν υπάρχει η θέληση για την επίτευξή του. 

Στο πλαίσιο αυτό χρειάζεται μια μεταβολή στη νοοτροπία μας, μια αυτοπειθαρχία στη ζωή μας, που θα μας δώσει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και τη δύναμη να μην ενδώσουμε σε... πειρασμούς.

Σε μια εποχή με υλιστικά χαρακτηριστικά, με θέα προς το τίποτα, με τυποποιημένες συμπεριφορές, με ρημαγμένες ψυχές, άδειες εσωτερικά, αδιάφορες για το ανώτερο και ενδιαφερόμενες για ό,τι  βολεύει και προσθέτει πλούτο, με δολοφονημένη την ευαισθησία, φυσιολογικό είναι να ευνοείται η διαφθορά. 

Όταν σκεφτόμαστε μόνο με το νου και αγνοούμε την καρδιά, διαμορφώνουμε οικονομικό εγκέφαλο, που βάζει ψυχρά σε πρώτη προτεραιότητα το ατομικό όφελος και την προσωπική ωφέλεια και παραμερίζει αδίστακτα το συναίσθημα.   

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, όποιος αντιστέκεται στη διαφθορά, σίγουρα έχει ιδανικά και προδιαγραφές μέσα του. Πολύ σωστά και εύστοχα το έγραψε ο Παπανούτσος: «Το να ζει κανείς σαν άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος άθλος».

Ο τρόπος συμπεριφοράς κάθε ανθρώπου διαφέρει, ξεχωρίζει, δεν είναι ίδιος. Είναι όμορφος ή ιδιόμορφος, ασυνήθιστος ή συνηθισμένος, αποδεκτός ή απαράδεκτος, συνετός ή ασύνετος, υπεύθυνος ή ανεύθυνος, καθαρός ή ακάθαρτος. Ανάλογα με την ατομικότητά του ο καθένας, τη δομή του, την ψυχοσύνθεσή του, την ιδιοσυγκρασία του, το χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του, ρυθμίζει και τις επιλογές του. 

Αυτές είναι, που τον ορίζουν. Αν είναι έντιμες, θα έρθει η στιγμή, αργά ή γρήγορα δεν έχει σημασία, που θα τον καταξιώσουν. Αν είναι ανέντιμες θα τον απαξιώσουν. Και να μην ξεχνάμε ότι, όπως τίποτε σκιερό δεν μπορεί να καλύψει την τιμιότητα, έτσι και τίποτα επίπλαστο, επιφανειακό και υποκριτικό, δεν μπορεί να κρύψει τη διαφθορά. 

Το φαινόμενο της διαφθοράς, που είναι μια κοινωνική μόλυνση και πληγή και μοιάζει μ' ένα βρώμικο ποτάμι, που κυλάει προς τη θάλασσα, θα αντιμετωπιστεί με την ανάπτυξη αντισωμάτων αρετής. Και τα αντισώματα αυτά θα τα εντοπίσουμε βουτώντας στα μυστικά βάθη της ψυχής μας και μελετώντας τα σκοτεινά πάθη της.