Τι φταίει για τις απώλειες τόσων ζωών από εγκλήματα;

Η περίπτωση απώλειας ανθρώπινης ζωής από εγκληματική ενέργεια, σε καιρό ειρήνης στην πατρίδα μας, δυστυχώς έχει γίνει συνηθισμένη είδηση, από τα ΜΜΕ, τα τελευταία χρόνια. Διστάζει κανείς να ανοίξει την τηλεόρασή του, για να μη στεναχωρηθεί, ακούοντας πάλι την είδηση μιας γυναικοκτονίας, ή ενός μαχαιρώματος μαθητή, από ανήλικο συμμαθητή του κλπ. Όπως ενθυμούμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, κατά τα παλαιότερα χρόνια δεν υπήρχε, τουλάχιστον στην πατρίδα μας, τόση μεγάλη συχνότητα απώλειας ανθρώπινης ζωής, από εγκληματική ενέργεια· δεν υπήρχε τόση απαξίωση της ζωής. 

Σε καιρό ειρήνης δεν υπάρχει καμιά αιτία, η οποία να δικαιολογεί το χαμό μιας ζωής σε πολιτισμένη χώρα, όπως είναι η πατρίδα μας. Όπως όλοι γνωρίζουμε, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή ενός συνανθρώπου του, παρά μόνον εκείνος που του την έδωσε, δηλ. ο Θεός· ακόμη και στον ίδιο τον άνθρωπο, δεν αναγνωρίζεται από τη Χριστιανική θρησκεία, το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή του.

Ποιες είναι άραγε οι αιτίες, ένεκα των οποίων αυξήθηκαν τόσο πολύ οι απώλειες ζωής, από εγκληματικές ενέργειες, στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια; Μήπως ο κλονισμός του θεσμού της οικογένειας και η αδυναμία της να ανταποκριθεί στον κύριο ρόλο της, που είναι η σωστή ανατροφή των παιδιών της; Μήπως εμείς οι γονείς δεν αποτελούμε τα υποδείγματα για τα παιδιά μας; Μήπως το εκπαιδευτικό μας σύστημα ενδιαφέρεται, σήμερα μόνο για την κατάρτιση επιστημόνων και όχι Ανθρώπων, με όλη τη σημασία της λέξης; Ίσως δηλαδή δεν δίδεται η σημασία που πρέπει στη «πνευματική ανάπτυξη των νέων και στη διάπλαση του χαρακτήρα τους, καθώς και στη γνώση του Θεού και του εαυτού τους», όπως λέει ο Γκάντι.

Μήπως ορισμένοι άνθρωποι δεν έχουν πιστέψει τη μεγάλη αλήθεια, την οποία έχουν πει οι αρχαίοι Έλληνες πολλούς αιώνες πριν, «έστι δίκης οφθαλμός ως τα πανθ’ ορά;» ένας σύγχρονός μας ποιητής λέει την ίδια αλήθεια με άλλα λόγια, «μ’ όση τέχνη κι αν το υφάνεις το σκοτάδι το βαθύ, δεν μπορείς να το κάνεις και να μη φανερωθεί». Αν οι επίδοξοι εγκληματίες πίστευαν στην παραπάνω αλήθεια, δεν θα έκαναν ποτέ έγκλημα.

Μήπως δεν εξασκείται, από τα αρμόδια όργανα της πολιτείας, συστηματικός έλεγχος των εισερχόμενων στη χώρα μας πολιτών από άλλες χώρες; Μήπως τα προγράμματα των ΜΜΕ, κυρίως της TV, δεν είναι αυτά που πρέπει, για να ασκούν στο πληθυσμό και κυρίως στα παιδιά και τους νέους, θετική επίδραση;

Μήπως οι επίδοξοι εγκληματίες ελπίζουν ότι θα παραμείνουν στη φυλακή λιγότερο χρόνο, απ’ αυτόν που θα προβλέπει η ποινή τους, εάν φυσικά αποκαλυφθεί το έγκλημά τους και δικαστούν; Μήπως οι αρμόδιες, για την πάταξη της εγκληματικότητας, υπηρεσίες της πολιτείας, δεν είναι επαρκείς; Μήπως ισχύει και σήμερα, για ορισμένους ανθρώπους, αυτό που έγραψε το 1860 στο βιβλίο του «Αδελφοί Καραμαζώφ», ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι, «όπου απουσιάζει ο Θεός τα πάντα επιτρέπονται»;

Ο μέγας Γερμανός φυσικός, μαθηματικός και αστρονόμος Αϊνστάιν (1879 – 1957), είπε κάποτε: «το σημαντικότερο καθήκον του ανθρώπου, είναι η προσπάθεια για ηθική στις ενέργειές του· μόνο η ηθική στις ενέργειές μας, μπορεί να προσδώσει ομορφιά και αξιοπρέπεια στη ζωή». Αξίζει, νομίζω, να επιδιώκει κανείς αυτή την ομορφιά και αξιοπρέπεια στη ζωή του.

Μήπως πρέπει να ληφθεί από τη πολιτεία μεγαλύτερη μέριμνα για άτομα και οικογένειες, οι οποίες, αποδεδειγμένα, στερούνται και αυτών των άκρως αναγκαίων αγαθών, για να επιβιώσουν, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε απόγνωση και παράνομες πράξεις, ακόμη και εγκληματικές; Όπως λέει και μια λαϊκή παροιμία, «η φτώχια φέρνει τη γκρίνια και όλα τα κακά».

Στη χώρα μας, η οποία επί τριάντα αιώνες υπήρξε το λίκνον του πολιτισμού και ο δρομοδείχτης της ανθρωπότητας για τα υψηλά ιδανικά και τις Ηθικές Αξίες, δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν σήμερα, σε περίοδο ειρήνης, τόσες απώλειες ανθρώπινων ζωών από εγκληματικές ενέργειες, αλλά και γενικότερα από αδικαιολόγητα, συνήθως, ατυχήματα (τροχαία και εργατικά)·

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάτι πρέπει να γίνει από την πολιτεία, τους αρμόδιους επιστήμονες (κοινωνιολόγους, ψυχολόγους), εκκλησία κλπ. Στην πατρίδα μας σήμερα, δεν περισσεύουν ζωές, για να τις σπαταλούμε τόσο άδικα.