Η ύβρις της Καϊλή…

Έμεινε άναυδη η ελληνική κοινωνία από την πολιτική συμπεριφορά της Εύας Καϊλή, καθώς οι κατηγορίες είναι και βαρύτατες και ασύμβατες με την πολιτική της ιδιότητα. Ο απλός πολίτης αναρωτιέται για τα κίνητρα που οδήγησαν μια νέα γυναίκα – πολιτικό σε τόσο αποτρόπαιες πράξεις, ηθικά και πολιτικά. Πολλοί οργίζονται, αφού δεν της έλειπε κάτι και ένιωθε την ανάγκη να το αποκτήσει. Εξουσία χρόνια, αποδοχή από την κοινωνία βέβαιη, οικονομική άνεση, νιάτα και το μέλλον της φάνταζε φανταχτερό και αισιόδοξο. Και όμως, αυτή η γυναίκα έδειξε με τις πράξεις της ότι δεν την έφταναν όλα τα καλά της και ήθελε να αποκτήσει περισσότερα πλούτη ώστε να μπορεί να συνεχίζει μια ζωή με χλιδάτα σκάφη, με υπερπολυτελή ξενοδοχεία, με ταξίδια ονειρικά και με τόσα άλλα κοσμικά… Είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της πλεονεξίας και της αλαζονίας.

Δυστυχώς αυτή είναι η φύση πολλών ανθρώπων που διαθέτουν είτε φυσικά χαρίσματα είτε πολιτικά αξιώματα. Θαμπώνουν από τη λάμψη των φώτων και χάνουν τον προσανατολισμό τους. Έτσι οδηγούνται σε ατραπούς και σε επιλογές που δεν σέβονται ούτε αρχές ούτε υποχρεώσεις. Ο ατομικισμός γίνεται θεός και όλα τα ανθρώπινα σβήνουν μπροστά στη ματαιοδοξία αυτών των ανθρώπων.

Πρόκειται για μια συμπεριφορά που προκάλεσε τη σκέψη των Ελλήνων αρχαίων στοχαστών και επιχείρησαν είτε με φιλοσοφήματα είτε με μύθους να εκφράσουν αυτές τις αλαζονικές συμπεριφορές των ανθρώπων. Έτσι υποστηρίζουν ότι, όταν ο άνθρωπος ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης, τότε καταλήγει στην ύβρη. Αυτή η αλαζονική συμπεριφορά προκαλεί την άτη των θεών, δηλαδή την οργή. Και η οργή κατά νομοτελειακό τρόπο επισύρει την τίση, δηλαδή τιμωρία.

Και τα τρία αυτά στοιχεία βλέπουμε στη συμπεριφορά της Καϊλή: ύβρις – άτη – τίσις. Και τώρα κλεισμένη στο κελί της φυλακής αγναντεύει με φόβο τη μοίρα της, αφού είναι αδύνατον να αποφύγει το πεπρωμένο.

Η Καϊλή ντρόπιασε την Ελλάδα, πλήγωσε το λαβωμένο ΠΑΣΟΚ και εξέθεσε το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ως θεσμό. Αλλά και το χειρότερο κατά τη γνώμη μου είναι το γεγονός ότι ρίχνει με την συμπεριφορά νερό στον μύλο κάθε αντιδημοκρατικής αντίληψης. Γιατί με όσα συχνά συμβαίνουν από πολιτικούς, εύκολα ο πολίτης οδηγείται σε στάση αμφισβήτησης των δημοκρατικών θεσμών.

Άλλωστε, είναι πολλά τα περιστατικά αντικοινωνικής συμπεριφοράς εκ μέρους πολιτικών, όπως ο χρηματισμός Υπουργού, η αγορά δανείων, η μη δήλωση εκατομμυρίων σε Εφορία, η αγορά πολλών ακινήτων και πολλά άλλα. Γι’ αυτό δεν μπορούμε ούτε τα μάτια να κλείνουμε ούτε να σιωπούμε. Αντίθετα οφείλουμε να καταδικάζουμε κάθε παραστράτημα από πολιτικούς και να απαιτούμε παραδειγματική τιμωρία.

Αλλά το πρόβλημα με το πολιτικό μας σύστημα έχει ρίξη βαθειά. Η κοινωνία σήμερα δεν νοιάζεται για την πραγματική παιδεία και ανέχεται τη θεσμική ανεπάρκεια της χώρας. Είναι προφανές ότι, αν δεν θεσπιστούν κανόνες αυστηροί για τη λειτουργία κομμάτων και πολιτικών, τότε θα βρει την ευκαιρία κάθε Καϊλή να προτάξει την πλεονεξία της μπροστά από το κοινωνικό συμφέρον.

Και να μην ξεχνάμε ότι και οι πολιτικοί μας είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, οπότε η συμπεριφορά όλων μας χρειάζεται κανόνες, έλεγχο και υποχρεώσεις. Διαφορετικά αυτά γίνονται και θα γίνονται έως ότου τα θεσμικά μας πράγματα μένουν ακίνητα και απαράλλαχτα.

Άρα είναι ανάγκη να αφυπνιστεί ο κόσμος από το «ανδραγάθημα» της Καϊλή και να απαιτήσει από τα πολιτικά μας κόμματα να θωρακίσουν τη δημοκρατία μας με θεσμούς που θα λειτουργούν απαγορευτικά προς κάθε εκτροπή από πολιτικούς και πολίτες. Διαφορετικά θα νοιώθουμε ντροπή και θα περιμένουμε τους βαρβάρους κάποια νύχτα.

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ