Ο Τύπος δεν επιβιώνει με φαιδρά νομοθετήματα!..

Με πολύ μεγάλη προσοχή διάβασα το προχθεσινό πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας μας, του «Πρωινού Λόγου», το οποίο δεν ήταν ένα απλό «άρθρο» αλλά αποτελούσε κραυγή απόγνωσης ολόκληρου του επαρχιακού τύπου προς την παρούσα κυβέρνηση, η οποία πρόκειται να νομοθετήσει οσονούπω τους τρόπους χρηματοδοτήσεώς του, ώστε να επιτυγχάνεται η επιβίωσή του.

Από ότι κατάλαβα κάποιοι νοσταλγοί του παρελθόντος προσπαθούν με φαιδρά νομοθετήματα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την πανθομολογούμενη σοβαρότητα της σημερινής κυβέρνησης, να διαιωνίζουν ως… «βιώσιμους» κάποιους τίτλους επαρχιακών «εφημερίδων», οι οποίοι κατέχονται από μεμονωμένα άτομα, τα οποία παρασιτούν εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, «δημοσιεύοντας» όσα πρέπει να δημοσιεύονται για να γίνουν γνωστά στο «ευρύτερο κοινό»!

Αλλά για ποιο ευρύτερο κοινό μιλάμε όταν τα «φύλλα» αυτά έχουν αναγνώστη μόνο τον… εκδότη τους; Τον «εκδότη» ο οποίος την επομένη θα μεταβεί σε κάποιο γραφείο του Δημοσίου για την… διαπίστωση του δημοσιεύματος και την είσπραξη του αναλόγου ποσού;

Είναι επίσης γνωστό ότι αυτά τα «έντυπα» (ίσως αυτός είναι ο πιο ευπρεπής χαρακτηρισμός) καθίστανται σε προεκλογικές περιόδους… «εκφραστές» απόψεων κομμάτων ή και υποψηφίων εισπράττοντας… «τον μήνα που τρέφει τους έντεκα» που λένε! Και έτσι επιτυγχάνουν την διαιώνισή τους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως με την άνευ ελέγχου «κυκλοφορία» τους δημιουργούνται οι διάφοροι κηφήνες, οι οποίοι μπορεί μεν να είναι ακίνδυνοι, όπως οι πραγματικοί κηφήνες των μελισσών, αλλά πολλές φορές γίνονται πολύ ενοχλητικοί έως και επικίνδυνοι, όπως αποδεικνύεται περίτρανα τον τελευταίο καιρό με ορισμένα τέτοια «έντυπα».

Είναι πολύ εύκολο για το Δημόσιο να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι για να μην αδικεί τόσο κατάφωρα τους πραγματικούς επαγγελματίες εκδότες.