Η «Κιβωτός του Κόσμου» και ο παπα-Θανάσης…

on .

Είναι αλήθεια ότι, εφόσον επιβεβαιωθούν δικαστικά τα καταγγελλόμενα σε βάρος της «Κιβωτού του Κόσμου», δημιουργείται μείζον ηθικό και κοινωνικό ζήτημα. Γιατί θα πρόκειται για μια πρακτική εκ μέρους ιερωμένου που αντιβαίνει σε κάθε χριστιανική αρχή και προκαλεί στον κόσμο σοβαρές αμφιβολίες για τη διάθεση προσφοράς και αλληλεγγύης  προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

Όμως, τα ιστορούμενα γύρω από τον πατέρα Αντώνιο φέρουν στη σκέψη και στη μνήμη πολλών ανθρώπων της τοπικής και όχι μόνο κοινωνίας τον μακαριστό και αείμνηστο παπα-Θανάση, τον ηγούμενο της Μονής Δουραχάνης. Προβάλλουν μπροστά μας δύο ιερείς που στη ζωή τους έταξαν να προσφέρουν την προστασία τους σε παιδιά που ατύχησαν στη ζωή τους, εξαιτίας του οικογενειακού περιβάλλοντος, της αρρώστιας ή της καταγωγής τους. Αξιολογώντας το έργο τους, την κοινωνική τους δράση και γενικά όλη την εικόνα τους δοκιμάζεις προβληματισμούς αντιφατικούς και βιώνεις εμπειρίες που άλλες σε πληγώνουν και άλλες σε πείθουν ότι υπάρχουν και άνθρωποι που έδειξαν στην πράξη το μεγαλείο της Αγάπης για το παιδί.

Αυτές τις μέρες, καθώς τα κανάλια μας βομβαρδίζουν με τις ανήθικες και ανίερες πράξεις στο περιβάλλον της «Κιβωτού», ο νους μας γυρίζει στη Μονή Δουραχάνης, στον κοσμοκαλόγερο παπα-Θανάση και στις γυναίκες – συνεργάτισσές του που με πάθος αγάπης και προσφοράς βρίσκονταν πάντα δίπλα του και στη σκιά του. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους έβλεπες τι σημαίνει θυσία για τον άλλον και πόσες εσωτερικές δυνάμεις διαθέτει ο άνθρωπος, όταν αφιερώνεται στον αγώνα για συμπαράσταση στους δυστυχισμένους.

Ο παπα-Θανάσης ποτέ δεν κατηγορήθηκε από κανέναν για κακοδιαχείριση, για ιδιοτελείς επιδιώξεις. Γιατί όλοι βλέπαμε με πόση ταπείνωση, με τι σύνεση και πάντα με φόβο Θεού διέθετε τις δωρεές και την φιλανθρωπία των συμπολιτών μας. Από τα παιδιά του ιδρύματος ποτέ δεν άκουγες παράπονο και χαίρονταν τη φροντίδα, το χάδι και τις υπηρεσίες του παπα-Θανάση και των ανθρώπων του.

Όσο για την προσωπική του ζωή ένιωθες θαυμασμό βλέποντας τον ασκητικό τρόπο στις βιοτικές του ανάγκες. Ποτέ μέσα στην εκκλησία με παπούτσια στα πόδια, αλλά φορώντας μάλλινα τσιουρέπια πίστευε ότι έτσι σεβόταν τον ιερό χώρο. Το δε ράσο του τριμμένο και ποτέ σιδερωμένο. Δεν έκρυβε την αγραμματοσύνη του και αυτό ήταν το μόνο παράπονο από τη ζωή του κι ας είχε βασανιστεί πολύτροπα και πολύπαθα. Γι’ αυτό και στα φλογερά κηρύγματα μόνιμα προέτρεπε τους γονείς να μάθουν στα παιδιά τους καλά ελληνικά. Σε μια τυχαία συνάντηση στη Νομαρχία, στο γραφείο του Μιχάλη Παντούλα, Αντινομάρχη τότε, μας είπε: «Τι να σας κάνω, έπρεπε να ξέρω εγώ γράμματα»! Ήθελε να πει ότι όλοι οι μορφωμένοι μπορούμε να δώσουμε πολύ περισσότερα στην κοινωνία.

Και ακούοντας ότι η ηγεσία της «Κιβωτού» κυκλοφορούσε με πολυτελή αυτοκίνητα, έμενε σε μεζονέτες και είχε χρήματα σε κρυψώνες, έχει τη σημασία του να θυμίσω και τούτα από τη ζωή του παπα-Θανάση: Διέμεινε στο κελί του μέσα στο Ντουραχάν με διαστάσεις 2Χ1. Το κρεβάτι του ήταν φτιαγμένο από γρεντές και στηριζόταν σε παλούκια. Για στρώμα είχε μια κουβέρτα από γίδινο μαλλί, που δεν άντεχες ούτε να το ακουμπήσεις όχι να κοιμηθείς. Ο ίδιος κουβαλούσε και μοίραζε σ’ όλο τον νομό δέματα με τρόφιμα και ρούχα σε φτωχούς και ταλαιπωρημένους με αυτοκίνητο παμπάλαιο χωρίς καμιά άνεση και χωρίς βοηθούς.

Πολλά μπορεί να ωφεληθούμε αν συγκρίνουμε αυτούς τους δύο ιερωμένους με την ίδια αποστολή, αλλά με πρακτική παντελώς διαφορετική. Πρόκειται για δύο όψεις της ιεροσύνης με αναφορά την προσφορά σε ξεχασμένα παιδιά. Θα ήταν παράλειψη να μην συγκρίνω και τους ανθρώπους που οι δύο κληρικοί είχαν για συνεργάτες στο θεάρεστο έργο τους. Δίπλα στου παπα-Θανάση ήταν γυναίκες με ηθική ακεραιότητα, με παιδαγωγική κατάρτιση και με πνεύμα θυσιαστικό. Είχαν αρνηθεί τα κοσμικά και θεωρούσαν ως μοναδική τους αποστολή να δίνουν χαρά στα πονεμένα παιδιά και να τους προσφέρουν με χαρά ό,τι τους στέρησε η οικογένεια και η κοινωνία. Γι’ αυτό και τα παιδιά τους δεν ήξεραν ούτε από «συνέπεια» ούτε από τιμωρία.

Ο παπα-Θανάσης όταν κάποιο παιδί παραβίαζε κανόνες, προτιμούσε να του πλένει ο ίδιος τα πόδια του και έτσι το δίδασκε αντί να το τιμωρεί. Νομίζω, λοιπόν, ότι οι δύο ιερείς μας προβληματίζουν ώστε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε κάθε προσφορά προς τα παιδιά στη βάση κανόνων που σέβονται και υπηρετούν τον άνθρωπο.