Ένα… μοιραίο πολιτικό γεγονός για τη χώρα μας!

Στις 11 Νοεμβρίου του 2012 ένα μέλος της διεθνούς ελίτ, που υπηρέτησε το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο Λουκάς Παπαδήμος, έγινε εξωκοινοβουλευτικός «Πρωθυπουργός» της χώρας μας. Η όλη δημόσια δράση του πιστεύω ότι δικαιώνει την κρίση μου, όπως την διατυπώνω ως επικεφαλίδα του παρόντος κειμένου μου και να γιατί. Μόλις είχε πάρει το διδακτορικό του, πριν περάσουν δυο χρόνια, το 1980 ο Λ. Παπαδήμος προσελήφθη ως οικονομικός εμπειρογνώμονας στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED). Στο μεταξύ, την περίοδο 1975-1984 διατέλεσε επίκουρος καθηγητής και στη συνέχεια αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, ενώ το 1988 διορίστηκε καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης, από το 1985 είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου αμέσως ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο 1985-1993. Το 1993 επί Σημίτη διορίστηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και τον επόμενο χρόνο διοικητής της Τράπεζας, όπου παρέμεινε έως το 2002. 

Ο  Παπαδήμος είναι αυτός που έστρωσε ως ο «τεχνοκράτης» τραπεζίτης, υπό την εποπτεία τού Κώστα Σημίτη την καταστροφή της εθνικής οικονομία μας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα και να γιατί.

Τα μέγιστα συνέβαλλε το 1998 η δραχμή να μπει στον Μηχανισμό Ισοτιμίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με μία κεντρική ισοτιμία που ισοδυναμούσε με μία υποτίμηση 12,3% και στην υιοθέτηση του Ευρώ το 2001 ως νομίσματος της χώρας μας. Αυτές οι δυο πολιτικές οικονομικές επιλογές,  οδήγησαν ταχύτατα στην χειροτέρευση  της εξωτερικής θέσης της Ελληνικής οικονομίας. Μειώθηκε η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της χώρας μας και έγινε η  αιτία δημιουργίας  ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Να μην ξεχνάμε ότι έκτοτε έλλειμμα του προϋπολογισμού για την Ελλάδα με Ευρώ σημαίνει ότι «ψάχνουμε» στις αγορές για δανεισμό σε ξένο συνάλλαγμα, προκειμένου να καλύψουμε το έλλειμμα. Τέλος η κάλυψη με δραχμές, όπως πριν!

Επίσης, ήταν Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και επομένως υπεύθυνος για την λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας και αδιαφόρησε για τους ανήθικους κανόνες λειτουργίας του χρηματιστηρίου την περίοδο 1997 έως 2001. Το αποτέλεσμα γνωστό.  Την  περίοδο αυτή δημιουργήθηκε και έσκασε η φούσκα του Χρηματιστηρίου, που είχε ως αποτέλεσμα να διαφθαρούν ηθικά με την καλλιέργεια -μέσω του τζόγου- της πλεονεξίας και να καταστραφούν οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά της χώρας μας, ενώ παράλληλα ελάχιστα «κοράκια» εγχώρια και διεθνή, άτομα και εταιρείες,  να ρουφήξουν το χρήμα που υπήρχε στην οικονομία της κοινωνίας μας.

Σε ανταμοιβή για την ληστεία αυτή επιλέχθηκε από το κονκλάβιο των Ευρωπαίων Τραπεζιτών  αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θέση από την οποία αποχώρησε το 2010, όταν είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση και στην Ελλάδα.

Είναι προφανές από τα γεγονότα που ακολούθησαν ότι, το αφανές διευθυντήριο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος τον είχε ετοιμάσει για τον επόμενο ρόλο του, αυτόν του «Πρωθυπουργού» στην Ελλάδα. Αυτό αποκαλύφθηκε από το εξής γεγονός. Η πρώτη αναφορά στο όνομα του Παπαδήμου ως  Πρωθυπουργού για την Ελλάδα, έγινε από τον  Μπαρόζο στη σύσκεψη των Καννών τον Νοέμβριο του 2011 («Καθημερινή», 13.05.2014).  Ο Παπαδήμος ήταν η επιλογή τους έχοντας ως εγγύηση το ότι ήταν «ορθόδοξος νεοφιλελεύθερος» τραπεζίτης, μέλος της Trilateral και πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ. Τα τελευταία χρόνια επίσης ήταν και επισκέπτης καθηγητής της δημόσιας πολιτικής στη σχολή διακυβέρνησης Κένεντι του Χάρβαντ.

Έτσι, με διαδικασία που αποτελούσε εκτροπή από αυτά που προβλέπει το Σύνταγμά μας (άρθρα 37 και 38), τον επέβαλαν ως «Πρωθυπουργό» στις  11 Νοέμβριου του 2011. Στην έξωθεν αυτή επιλογή, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, συναίνεσαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ. Ο νέος «Πρωθυπουργός» βέβαια είχε ως αποστολή, εκείνη που το διευθυντήριο των Βρυξελλών του είχε αναθέσει. Αυτή συνίστατο στην υλοποίηση των συμφωνιών της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου και η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές και όχι η ανόρθωση της οικονομίας της δύσμοιρης χώρας μας.

Πού θα οδηγούσε αυτή η πολιτική το ήξερε, όμως γι’ αυτόν άλλα μετρούσαν. Ως κοσμοπολίτης σημασία είχε η προώθηση της Παγκοσμιοποίησης με το οικονομικό σύστημα του Νεοφιλελευθερισμού και όχι το μέλλον της Ελλάδος. Η κυβέρνησή του οδήγησε την Ελλάδα σε βιβλική καταστροφή. Ήδη ουσιαστικά είχαμε χρεοκοπήσει με το πρώτο μνημόνιο. Επικυρώνοντας τη δανειακή σύμβαση, αφόπλισε τη χώρα από το ισχυρότερο χαρτί της. Έτσι, διευκολύνθηκαν στα σχέδια να επιτεθούν στη χώρα μας οι «ύαινες» του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η δικαιολογία που πρόβαλε το σάπιο πολιτικό μας σύστημα ήταν ότι αυτό ήταν αναγκαίο για να μείνουμε στο ευρώ και ότι σε δύο χρόνια θα αποκτήσουμε ξανά την εμπιστοσύνη των χρηματαγορών. Το εγνωσμένο ψεύδος του επιχειρήματος αυτού αποδείχθηκε από τα γεγονότα.

Σε σκοτεινά γραφεία και με άκρα μυστικότητα ο τότε Υπουργός των Οικονομικών Ε. Βενιζέλος συναίνεσε στο θλιβερό PSI, που αλυσόδεσε την Ελλάδα στην τυραννία ενός αθέμιτου, αέναου δανεισμού και διόγκωσης του χρέους μας. Την επομένη της ολοκλήρωσης του PSI (9-03-2012) το πιστωτικό γεγονός έγινε και επίσημη πραγματικότητα. 

Παράλληλο έγκλημα ήταν η υπαγωγή της Ελλάδος στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Αυτό έγινε με όρους που διασφάλιζαν τη σωτηρία του νομισματικού συστήματος του ευρώ και των  γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που ήταν υπερβολικά εκτεθειμένες σε κερδοσκοπικές αγορές ελληνικών ομολόγων.

Επίσης, παράλληλο έγκλημα είναι το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες με την αναίσχυντη συνδρομή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, αλλά και με τις ευλογίες των ευρωπαϊκών αρχών, μεταβίβασαν το κολοσσιαίο ποσό των 240 δις στο κράτος και με αδιαντροπιά το βάπτισαν ελληνικό δημόσιο χρέος. Κατ’ αυτό έγινε με αχρείο τρόπο. Μετονομάστηκαν οι ζημιές και οι υποχρεώσεις των τραπεζών σε δημόσιο χρέος και εντάχθηκαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς του 2012 και 2013. Αυτή η κοινωνικοποίηση των ζημιών και υποχρεώσεων μετέτρεψε τον ελληνικό λαό σε νέο Σίσυφο του μαρτυρίου της αποπληρωμής του χρέους. Ενός επαχθούς μη βιώσιμου χρέους που εκτείνεται μέχρι το 2060.

Το πολιτικό μας σύστημα επαίρεται σήμερα ότι έπαψε η ισχύς των μνημονίων. Όμως αυτό δεν αληθεύει όσο θα ισχύει η διάταξη του νόμου 4334/2015 που ορίζει ότι: «Η Κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου στους σχετικούς τομείς, με επαρκές χρονικό περιθώριο, πριν την υποβολή τους για δημόσια διαβούλευση ή το κοινοβούλιο». Η διάταξη αυτή είχε ψηφισθεί και από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της σημερινής Βουλής...

 * Ο Νικήτας Αποστόλου είναι συνταξιούχος πρ. Τμηματάρχης του Υπουργείου Γεωργίας