Ακραίες συμπεριφορές οδηγούν σε αδιέξοδο τα ΕΠΑΛ!..

on .

Έπεσαν από τα σύννεφα αρμόδιοι και αναρμόδιοι με τις καταγγελίες του αναπληρωτή καθηγητή που παραιτήθηκε καταγγέλλοντας την κατάσταση στο ΕΠΑΛ που διορίστηκε. 

Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σ’ αυτό τον εκπαιδευτικό, διότι πιστεύει το αυτονόητο: ότι πληρώνεται για να κάνει μία δουλειά και αν δεν μπορεί να την κάνει παραιτείται.    Προφανώς αυτή του η απόφαση θα έχει συνέπειες στην επαγγελματική του σταδιοδρομία, αφού για δύο χρόνια δεν θα έχει δουλειά και θα μείνει πίσω στους πίνακες διορισμών. Πληρώνει, δηλαδή, πολύ ακριβά την ευσυνειδησία του. 

Το ερώτημα όμως που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί αυτά τα παιδιά δεν θέλουν να κάνουν μάθημα και γιατί είναι τόσο βίαια; Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη. Κανένα παιδί δεν θέλει να κάνει μάθημα, διότι είναι πολυσύνθετο πράγμα η μάθηση. Οι ανάγκες της εφηβείας είναι πολύ διαφορετικές από τη γνώση που παρέχεται από το σχολείο. Το να μη θέλουν να κάνουν μάθημα είναι αναμενόμενο. Το να το επιβάλλουν όμως είναι πρόβλημα.

Πολλές είναι οι παράμετροι που οδηγούν σε παρόμοιες ακραίες συμπεριφορές, που δεν αφορούν, βέβαια, όλους τους μαθητές, ούτε όλα τα ΕΠΑΛ. Κατ’ αρχάς πρόκειται για παιδιά που, συνήθως, δεν έχουν καλές επιδόσεις στο σχολείο και επιλέγουν τα ΕΠΑΛ ως τον ευκολότερο δρόμο για ένα επάγγελμα που θα τους επιτρέψει να κερδίσουν τα προς το ζην. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν καλές επιδόσεις, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, από μικρές ηλικίες, από το Δημοτικό ή το Γυμνάσιο. Είναι πολλοί οι λόγοι που μπορεί να έχουν συντείνει σ’ αυτό: το σχολείο δεν είναι ελκυστικό, κάποιος κακός δάσκαλος μπορεί να βρέθηκε στο δρόμο τους και να έχασαν το βηματισμό τους, προβλήματα στην οικογένεια, πιθανές μαθησιακές δυσκολίες, οικονομικές δυσκολίες δεν επέτρεψαν να έχουν κάποια βοήθεια για να κάνουν βήματα μπροστά. Το θέμα είναι ότι για αυτούς τους διάφορους λόγους έχασαν το τρένο της γνώσης και η επιλογή των ΕΠΑΛ έγινε αναγκαστική.

Οι μαθητές των ΕΠΑΛ θα μπορούσαν να κάνουν τα μαθήματά τους, να πάρουν το απολυτήριο και το πτυχίο της ειδικότητάς τους και να πορευτούν στη ζωή. Τι κάνει, όμως, πολλά άλλα να βγάζουν τόση οργή; Πέρα από την οικονομική κρίση που τσάκισε κάποιες οικογένειες και τον εγκλεισμό που μας αποσυντόνισε όλους, τα παιδιά αυτά νιώθουν ότι δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τα άλλα παιδιά για να διεκδικήσουν μία αξιοπρεπή εργασία και ένα καλό μισθό. Είναι αυτό που λέμε κομψά ότι αυξήθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες και αυτό περνάει και στα παιδιά.

Ο τρόπος που εξωτερικεύουν αυτό το συναίσθημα έχει να κάνει με τον τρόπο που εκφράζεται η κοινωνία μας συνολικά, αφού το σχολείο είναι μία μικρογραφία της. Μεγαλώνοντας μέσα στη βία που καθημερινά βλέπουν στην τηλεόραση και το διαδίκτυο, η βία τους φαίνεται κάτι φυσιολογικό. Η βία εγκαταστάθηκε στην κοινωνία μας για τα καλά. 

Η τιμωρία είναι απαραίτητη και ως παιδευτικό εργαλείο, καθώς οι έφηβοι δοκιμάζουν τα όριά τους και τα όριά μας. Η ατιμωρησία εκτραχύνει την κατάσταση και, δυστυχώς, έχει επικρατήσει στα σχολεία μας. Φυσικά η τιμωρία δεν αποτελεί λύση κανενός προβλήματος. Απλά δείχνει τι είναι ανεκτό και τι όχι και έχει την αξία της. Διότι μία μικρή τιμωρία όταν είναι στην αρχή μπορεί να δείξει, σε κάποιους μαθητές, ποιες συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές και να προφυλάξει τα παιδιά από μεγαλύτερες κακοτοπιές αργότερα. Το να υπάρχουν κανόνες και η απαίτηση να γίνονται σεβαστοί είναι επιτακτικό στην κοινωνική ζωή. 

Οι εκπαιδευτικοί έχουν απαξιωθεί. Η έλλειψη σεβασμού που διακατέχει την κοινωνία μας συνολικά απέναντι στους εκπαιδευτικούς εντείνει τη βία στα σχολεία, αφού τα παιδιά, όπως και η κοινωνία μας, δεν θεωρούν το έργο τους σημαντικό, ούτε θεωρούν ότι αξίζουν το σεβασμό τους. Βέβαια ο σωστός δάσκαλος, τελικά, πάντα κερδίζει το σεβασμό των μαθητών του.

Το Υπουργείο Παιδείας δεν γνώριζε τίποτα, καθώς δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά προς τα υψηλότερα κλιμάκια, όπως ανακοίνωσε. Φαίνεται ότι πιστεύουν στο Υπουργείο Παιδείας ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Φαίνεται ότι δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στα σχολεία μας. Είναι και αυτό ένα μεγάλο πρόβλημα. Παίρνουν αποφάσεις για την Εκπαίδευση άνθρωποι που δεν έχουν μπει ποτέ σε αίθουσα ή έχουν πολλές δεκαετίες να μπουν. Δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα γι’ αυτό και, πολλές φορές, οι αποφάσεις τους φαίνονται εξωπραγματικές. Είναι και αυτός ένας από τους λόγους αποτυχίας κάθε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, χωρίς να είναι ο μόνος. Δεν γνωρίζουν αυτοί που αποφασίζουν τι συμβαίνει στα σχολεία μας, οπότε οι αποφάσεις τους αποτελούν ασκήσεις επί χάρτου. Δεν μπορεί να κρυφτεί άλλο το πρόβλημα, που φυσικά δεν αφορά ένα και μόνο σχολείο!