Ο αγώνας ενάντια στον εσωτερικό μας εχθρό…

Ο άνθρωπος, από της νεανικής του ηλικίας μέχρι και τα γεράματά του, βρίσκεται αντιμέτωπος με πολλούς εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς και διεξάγει αγώνα αδιάκοπο και πολλές φορές πεισματώδη. Τους εξωτερικούς εχθρούς, όπως είναι η κακοβουλία και η εμπάθεια μοχθηρών ανθρώπων, οι ασθένειες και οι φυσικοί καταναγκασμοί, τους αντιμετωπίζει ευκολότερα και αποτελεσματικότερα, διότι τους γνωρίζει, τους εντοπίζει και έχει την δυνατότητα να λάβει όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα προς εξουδετέρωσή τους. Ασύγκριτα σκληρότερος είναι ο αγώνας προς τον εσωτερικό εχθρό, τον κακό εαυτό μας, τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Ο εσωτερικός εχθρός δεν αντιμετωπίζεται εύκολα διότι είναι πολυδύναμος σαν την Λερναία Ύδρα. Παρουσιάζεται σαν εγωισμός, σαν φιλαυτία, σαν μισαλλοδοξία, σαν μνησικακία, σαν υπέρμετρη φιλοδοξία. Τα πάθη αυτά και οι κακίες φωλιάζουν μέσα στον άνθρωπο και έχουν την  έδρα τους στην ψυχή και στο πνεύμα του. 

Η πάλη λοιπόν προς αυτά είναι δυσχερής και επώδυνη, απαιτεί επιμονή και υπομονή και όχι σπάνια και θυσία. Η εξουδετέρωση των παθών έχει σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ανθρώπου από τον δυνάστη του και ακολούθως την εξημέρωση και τον εξευγενισμό του.

Με αυτόν τον τρόπο αποκτώνται: συνείδηση του κοινωνικού του προορισμού, σέβεται την προσωπικότητα των άλλων, αναγνωρίζει την αξία, όπου υπάρχει, και έτσι γίνεται επιεικής και μακρόθυμος. Οι συνάνθρωποί του τον περιβάλλουν με την εκτίμησή τους και την αγάπη τους. Η καταξίωση του ανθρώπου, του απαλλαγμένου από τα πάθη που δυναστεύουν την ψυχή και το πνεύμα, ισοδυναμεί με ευδαιμονία.

Αντίθετα ο δούλος των παθών και των αδυναμιών του βρίσκεται σε αντίθεση προς την κοινωνική δεοντολογία. Έτσι γίνεται αντιπαθής και καταντά στοιχείο αντικοινωνικό, χάνει την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά του.

Όλος αυτός ο πρόλογος έγινε με αφορμή τον εν λόγω κι’ όπως τον αποκαλούν τα ΜΜΕ άθλιο, χυδαίο, νοσηρό βιαστή - μαστροπό, ανθρωπόμορφο τέρας και όσα να του προσάψουν λίγα είναι. Αυτόν που εκ συστήματος ασελγούσε, κακοποιούσε, βίαζε, εξέδιδε, και τσέπωνε το νταβατζιλίκι και… ΕΛΕΟΣ συνέχιζε να επισκέπτεται, χωρίς αιδώ, την εκκλησία να ψέλνει, να σηκώνει τον Τίμιο Σταυρό με τα βέβηλα αυτά χέρια, να σταυροκοπιέται και να φιλάει το χέρι του παπά. Κι αντί να ζητάει από τον Θεό να τον απαλλάξει από το βδελυρό αυτό πάθος, με τις κινήσεις του αυτές περιγελούσε εκκλησία και περίγυρο, ότι πρόκειται για άτομο «ευυπόληπτο» και υπεράνω πάσης υποψίας.

Παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ των καναλιών, εστίασα την προσοχή μου στο πρόσωπο αυτού του τέρατος και βλέπω έναν άνθρωπο μόνο  από το πρόσωπό του γλειψιματία, είρωνα, νάρκισσο, να «κοκκινίζει» ξεκαρδιζόμενος και ποιός ξέρει τι έβαζε στο αρρωστημένο μυαλό του; (Προς Θεού δεν είναι ψυχοπαθής, είναι νορμάλ) και γνωρίζει τι κάνει. Αυθόρμητα μου ήρθε κατά νου ο Μαρκ Τουαίν που είχε πει: «Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα σ’ όλη τη δημιουργία που μπορεί να κοκκινίζει από ντροπή». 

«Έγινε παπαρούνα απ’ τη ντροπή του» λέει και ο λαός μας.

Κι ερχόμαστε στη σημερινή εποχή και διαπιστώνουμε ότι οι σημερινοί άνθρωποι αναψοκοκκινίζουν περισσότερο από θυμό, από αγανάκτηση, από το κυνηγητό της ζωής. Από ντροπή δεν κοκκινίζουν γιατί δεν ντρέπονται! Αντί να κοκκινίζουν βρήκαν πιο εύκολο να καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους. Η ντροπή χάθηκε αν δεν πέθανε. Χάθηκε και πέθανε μαζί όσο υπάρχουν στην κοινωνία μας τέτοια ανθρωπόμορφα τέρατα. Χάθηκε μαζί της κι ένα ρήμα: «Κοκκινίζω».

Το πανελλήνιο παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τον βιασμό – ενταφιασμό από τα ανθρωπόμορφα αυτά, όχι κτήνη γιατί θα αδικήσουμε τα καημένα τα τετράποδα, και αναρωτιέμαι αν παρακολουθούμε από πραγματική συμπόνια για την κακοποίηση το παιδιού και αν ζητάμε να βγούνε και άλλες τέτοιες περιπτώσεις στην επιφάνεια. Άραγε κοκκινίζουμε από αυτά που ακούμε; Ή υπάρχουν και μερικοί όπως ο πα- τέρας του βιαστή μαστροπού να επιχαίρονται; Δεν θέλω να πιστεύω ότι θα βρεθούν τέτοιοι άνθρωποι και επιτέλους η περίπτωση αυτή του βιασμού να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία και την γειτονιά όταν βλέπουν κάτι που δεν είναι φυσιολογικό να το καταγγέλλουν. 

Επίσης, το κράτος να φροντίσει ώστε η δικαιοσύνη, η αστυνομία, οι κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι να είναι στην πρώτη γραμμή σε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα και όταν δικάζονται αυτοί οι «ευυπόληπτοι» κύριοι σε ισόβια «να εννοούμε ισόβια».