Το σχολείο, η οικογένεια και ο κορονοϊός…
Είναι ευρύτερα γνωστό και αποδεκτό ότι ερχόμενος στο σχολείο ο μικρός μαθητής έχει ως πρώτη αποστολή και ως πρώτο καθήκον του να μάθει να διαβάζει και να γράφει. Σταδιακά θα αρχίσει να διδάσκεται και άλλες γνώσεις που θα συντελέσουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, του χαρακτήρα του, αλλά και της μελλοντικής επιστημονικής του συγκρότησης και ταυτότητας που θα διαμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι το σχολείο δεν επιτελεί μόνο
έναν ρόλο μετάδοσης γνώσεων και δεξιοτήτων στους μαθητές. Παράλληλα, συντελεί καθοριστικά στην κοινωνικοποίηση των μαθητών, στη λειτουργική συνύπαρξή τους στην τάξη και στον χώρο του σχολείου, στον αμοιβαίο σεβασμό απέναντι στους δασκάλους και στους συμμαθητές τους, στην αποδοχή συμμαθητών από άλλες χώρες και άλλους πολιτισμούς, στην αμοιβαία αλληλοκατανόηση και συνεργασία με τους δασκάλους και την οικογένειά τους, στην ανάδειξη κοινωνικών αρχών και αξιών. Γίνεται, επομένως, αντιληπτό ότι στο σχολείο λαμβάνουν χώρα σημαντικές περαιτέρω διεργασίες, πέρα και δίπλα από τη διδασκαλία και τη διδακτική πράξη που πραγματοποιείται καθημερινά στην τάξη. Πρόκειται για διεργασίες που προσδιορίζονται από σημαντικό περιεχόμενο και που μπορεί να επηρεάσουν καθοριστικά τη μελλοντική πορεία και διαδρομή των μαθητών στην κοινωνική και επαγγελματική διαδρομή τους.
Ωστόσο, οι σημερινοί μαθητές έχουν βιώσει, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, έντονες καταστάσεις, οι οποίες, χωρίς αμφιβολία, επηρέασαν όλες τις συμμετοχικές λειτουργίες τους και κυρίως αυτή που έχει να κάνει με την επικοινωνία, τη συνύπαρξη και τη συλλειτουργία με τους συμμαθητές τους και ευρύτερα την κοινωνία. Μικροί και μεγάλοι μαθητές βρέθηκαν απομονωμένοι να διδάσκονται τα μαθήματά τους διαδικτυακά, χωρίς να είναι πάντοτε εξασφαλισμένες οι ανάλογες προϋποθέσεις, στερήθηκαν φίλους, γενέθλια, περιπάτους, εκδρομές, με άλλα λόγια απομονώθηκαν για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα από την ίδια τη σχολική κοινότητα και ευρύτερα από την κοινωνία. Αυτό ισχύει, σε έναν βαθμό, ακόμη και όταν οι μαθητές φορούσαν υποχρεωτικά τη μάσκα κατά την επίσκεψή τους στο σχολείο.
Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστός ο καθοριστικός ρόλος που διαδραματίζει η οικογένεια στην πνευματική εξέλιξη του παιδιού, καθώς, συνειδητά ή ασυνείδητα, αποτελεί παράδειγμα σε πολλές επιλογές του παιδιού είτε αυτές έχουν να κάνουν με έναν γνωσιακό και μαθησιακό χαρακτήρα είτε έχουν να κάνουν με την κοινωνικοποίηση και την κοινωνική δράση του κάθε παιδιού-μαθητή. Οι μικροί μαθητές έζησαν πρωτόγνωρες καταστάσεις στο οικογενειακό τους περιβάλλον, καθώς έπρεπε να προφυλάξουν άλλους και να προφυλαχτούν οι ίδιοι, καθώς δεν μπορούσαν να συναντήσουν και να δουν αγαπημένα τους πρόσωπα, καθώς δεν μπορούσαν να συναντηθούν με τους φίλους της γειτονιάς. Φυσικά είναι πιθανό το γεγονός οι μαθητές να έχουν χάσει, όπως όλοι μας, αγαπημένα τους πρόσωπα, χωρίς να επιτρέπεται ούτε ο τελευταίος αποχαιρετισμός σε αυτά.
Όλες αυτές οι έντονες και δύσκολες καταστάσεις που βίωσαν οι μαθητές και αφορούν πρωτίστως την ίδια την προσωπικότητά τους δεν μπορούν να μη ληφθούν υπόψη στη νέα πιο αισιόδοξη πραγματικότητα που αρχίζει με τη νέα σχολική χρονιά. Απαιτούνται από δασκάλους και γονείς μεγαλύτερη ανεκτικότητα, αποδοχή, κατανόηση και ευαισθησία. Απαιτούνται επιμονή και υπομονή, αλλά απαιτούνται και άλλες γενικότερες σχολικές πρωτοβουλίες και δράσεις που θα δώσουν χαρά και αυτοπεποίθηση στα παιδιά και που θα τα απομακρύνουν από τις δύσκολες εμπειρίες που βίωσαν.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι, σε στιγμή που θα κρίνει ο δάσκαλος ή το σχολείο, δεν πρέπει να γίνει και η ανάλογη ενημερωτική συζήτηση για την πανδημία και όσα βιώσαμε και επιμέρους εξακολουθούμε να βιώνουμε. Το σχολείο ανήκει στην κοινωνία και υπηρετεί την κοινωνία και κυρίως τα παιδιά, με πρωτοβουλίες και δράσεις που θα αποβούν για αυτά χρήσιμες και ωφέλιμες.
