Ελληνισμός και Αλβανία

Κατά την προπολεμική περίοδο οι δυτικοί για δικούς τους σκοπούς χάιδευαν τους Αλβανούς και τους αποκαλούσαν απόγονους των αρχαίων Πελασγών. Βέβαια, καμιά σχέση δεν υπάρχει μεταξύ των Πελασγών και των σημερινών Αλβανών. Οι σημερινοί Αλβανοί είναι αρχαία λείψανα που αναμείχτηκαν με Έλληνες, Τούρκους και Σλάβους. Να διευκρινίσουμε επίσης ότι κανένα κοινό δεν υπάρχει μεταξύ των Αλβανών και του Σκεντέρμπεη (Γεωργίου Καστριώτη), ο οποίος ήταν Έλληνας. Ο Γεώργιος Καστριώτης δεν αγωνιζόταν  για την αποκατάσταση της Αλβανίας, αλλά υπέρ του Ελληνισμού μαζί με τον Ουνιάδη και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Ο Σκεντέρμπεης δεν λογάριαζε την αλβανική φυλή ως εθνότητα, αλλά ως εποίκους, που κατοίκησαν σ’ αυτά τα εδάφη.

Αλλά, ακόμη και γρηγορότερα από τον Σκεντέρμπεη ο Αριανίτης Κομνηνός, που φέρεται ως ηγεμόνας της Αλβανικής φυλής, Έλληνας ήταν.

Πολλοί Τούρκοι ιστοριογράφοι αρνούνται την ύπαρξη αλβανικής εθνότητας. Τους Αλβανούς τους θεωρούν εξ επιμιξίας Ούνων, Σλάβων, Ελλήνων και Τούρκων.

Η Αλβανία κατά τον μεσαίωνα ήταν η κοιτίδα του Σερβικού κράτους. Η Σκόδρα ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Σερβίας και το Δυρράχιο σερβικός λιμένας κατά τον 12ο αιώνα. Όλα τα μνημεία που σώζονται γύρω από τη Σκόδρα είναι Σερβικά. Ο αυτοκράτορας των Σέρβων Δουσάν στον κώδικά του αναφέρει και περί των υπηκόων του Αλβανών.

Κατά τον 20ο αιώνα, οι ντόπιοι Πασάδες της Σκόδρας και του Δυρραχίου έλεγαν ότι κατάγονται από σερβικές δυναστείες. Επομένως, γίνεται φανερό ότι το νεοσύστατο αλβανικό κράτος δεν υπήρξε στο παρελθόν, απλώς δημιουργήθηκε σε εδάφη που ανήκαν ιστορικώς στους Έλληνες, Σέρβους και Μαυροβούνιους.

Με την ίδρυση του Αλβανικού κράτους, η Ευρώπη ίδρυσε, όπως αποδεικνύεται και από τα αδελφικά αγκαλιάσματα του Ράμα με τον Ερντογάν, ένα μικρό τουρκικό κράτος, το οποίο εγκυμονεί κινδύνους και για την Ευρώπη. Όλοι οι εθνολόγοι που επισκέφτηκαν την Αλβανία και έγραψαν για τους Αλβανούς, χωρίς να εξαιρούνται οι Ιταλοί και οι Αυστριακοί, ομολογούν ότι οι Αλβανοί είναι χωρισμένοι σε πολεμικές φατρίες. Και ο πιο τέλειος αυστριακός χάρτης του αυστριακού Επιτελείου το 1913 περιέχει μόνο ορισμένα τμήματα Αλβανίας χαρτογραφημένα που βρίσκονται πέρα από τον Άψο ποταμό.

Μεγάλα τμήματα της Αλβανίας δεν χαρτογραφήθηκαν, γιατί οι ερευνητές απέφευγαν να μπουν στο εσωτερικό της χώρας, η οποία παρουσιαζόταν ως χώρα βάρβαρη και απολίτιστη.

Σε τέτοιον απολίτιστο λαό οι ισχυροί της γης παρέδωσαν πολιτισμένους πληθυσμούς, τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Η ονομασία Αλβανία πραγματοποιήθηκε κατά τον 15ο αιώνα. Γρηγορότερα δεν υπήρχε χώρα με το όνομα Αλβανία. Οι ίδιοι οι Αλβανοί τον εαυτό τους δεν τον ονόμαζαν έτσι. Οι Αρβανίτες χριστιανοί τη χώρα που κατοικούσαν την ονόμαζαν Αρβανιτιά, ενώ οι Αλβανοί ονόμαζαν τους εαυτούς τους «Σκιπετάρ».

Με όσα εκτέθηκαν γίνεται φανερό ότι η ονομασία Αλβανία είναι νεότερη. Ακόμη και ως έθνος η Αλβανία δεν παρουσιάζει ομοιογένεια. Διαιρείται σε φυλές, με κυριότερες τους Τόσκηδες, τους Γκέγκηδες, τους Λιάπηδες, τους Τσάμηδες, τους Μιδρίτες και άλλες.

Σήμερα από τους Αλβανούς ομιλούνται διάφορα γλωσσικά ιδιώματα. Πρεσβεύουν επίσης διάφορες θρησκείες.

Ποια ιδέα έχουν οι Έλληνες Ηπειρώτες για τους Αλβανούς δηλώνεται από τις παρακάτω εκφράσεις: «Αρβανίτη αν κάμεις φίλο, βάστα και κομμάτι ξύλο» και «Αρβανίτης πλένεται, η ποδιά του χαίρεται».

Η παροιμία αυτή λέγεται για τους Αλβανούς, διότι οι Αλβανοί πλένοντας το πρόσωπό τους, το καθαρίζουν μετά με τη φουστανέλλα τους.

(Πηγή: Αγγελική Β. Μεταλλινού, «Βόρειος Ήπειρος», Θεσ/νίκη 1950)