Η Παναγιά μαζί μας...

on .

Οι δύσκολες στιγμές, όταν τις ζούμε, μας πιέζουν ασφυκτικά, με αποτέλεσμα να ανησυχούμε και να αγωνιούμε. Είτε αφορούν το Έθνος, είτε αφορούν το λαό, είτε αφορούν την κοινωνία, είτε αφορούν τον καθένα από μας.

Πάντοτε, όμως ειδικά τέτοιες ημέρες, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι πέρα από τις δικές μας προσπάθειες, που πρέπει να είναι συνεχείς και δυναμικές και άγρυπνες, η Παναγιά είναι μαζί μας.

Και αυτό δεν είναι μια ευσεβιστική, θεωρητική και υποκριτική και ασόβαρη παπαδίστικη αναφορά (δυστυχώς κάποιοι από εμάς τους ιερείς έχουμε δώσει το δικαίωμα με τις υπερβολές μας και τις αδυναμίες μας και τις ασυναρτησίες μας πολλές φορές να μην μας παίρνουν στα σοβαρά), αλλά είναι, βίωμα, από την ίδια τη ζωή.

Μπορεί η ψυχική σήψη να αυξάνεται και το ηθικό  αισθητήριο ολοένα να υποχωρεί και το κακό να μην αναχαιτίζεται.

Και, όμως, υπάρχει η Παναγιά μας.

Οι Έλληνες τιμήσαμε και φέτος την Παναγιά.

Οι Έλληνες αισθανόμαστε την Παναγιά πολύ κοντά μας και τη γιορτάζουμε έστω αν περνούμε χαρά ή πόνο.

Τηρήθηκαν τα έθιμα, στα γραφικά ξωκκλήσια της Παναγιάς, σε βουνά και θάλασσες, σε πολιτείες και χωριά, σε νησιά και στη στεριανή χώρα, και ο αγέρας πήρε το άρωμα από το θυμιατήρι και σκόρπισε ολούθε.

Οι χαρμόσυνες καμπάνες γέμισαν με παρηγοριά τους ανθρώπους, που έχει ανάγκη από την προστασία της Παναγιάς.

Του μοσχολίβανου η οσμή, των αναμμένων κεριών η θωριά, οι ψαλμωδίες, όλα ξυπνάνε γλυκά, ιερά, άδολα αισθήματα.

Σε κάθε γωνιά και της Ηπείρου στολίστηκαν οι εικόνες της με άνθη και ψάλθηκαν ύμνοι στην Παναγιά, με την προσδοκία ότι η Θεοτόκος θα φέρει μόνιμα την άνοιξη στις καρδιές μας και μια καινούργια ελπίδα θα γεννηθεί μέσα στην απελπισία...

Αν δεν θέλουμε να κυνηγάμε σκιές, ας «ζυμώσουμε» τα ιδανικά μας με το ακατάλυτο υλικό, που μας δίνει η Παναγιά. Την αγάπη της.

Η μεγάλη έλλειψη, που έχει στη ζωή του σήμερα ο άνθρωπος, είναι η αγάπη. Δηλαδή η ιδιότητα εκείνη, η δύναμη, η χάρη, η αρετή, που κάνει τον άνθρωπο να είναι Άνθρωπος.

Γιατί, αλήθεια, πολλοί από μας, να νιώθουμε μόνοι, κατάμονοι και να μένουμε ερμητικά κλεισμένοι στο κάστρο της ψυχής μας και να μην γίνουμε πρωταγωνιστές του ίδιου μας του εαυτού;

Γιατί δεν αφήνουμε του ήλιου την αχτίδα, τη ζωογόνο αύρα του ήθους, να περάσει μέσα μας; Τι περιμένουμε; Τι καρτεράμε; Δεν υποφέρουμε;

Ας ακούσουμε τους παλμούς της Παναγιάς. Για μας κτυπάει η καρδιά της. Μας αναζητάει. Μας προσμένει. Μας καρτερεί. Ας σηκωθούμε και ας τρέξουμε στην αγκαλιά της Παναγιάς, θα μας δώσει ζωή...

Έχουμε την Παναγιά μας. Η Παναγιά είναι μαζί μας.

Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και το πιστέψουμε αληθινά, μέσα στη θύελλα θα μείνουμε σταθεροί, ακλόνητοι, άτρωτοι και με κατεύθυνση προς τα άνω. Θα διασχίσουμε το πεδίο το ναρκοθετημένο σε κάθε βήμα μας με θάρρος, αποφασιστικότητα και προ παντός νικηφόρα.

Αν δεν το ξεχνάμε αυτό, η πορεία μας, και αν ακόμη ξεκινά από τέλματα μιας ζωής, που έως τώρα ζούσαμε, χωρίς στο βάθος της ψυχής μας να το θέλουμε έτσι, θα πάρει άλλη, ελπιδοφόρα διάσταση, όπου ο πόνος και η θλίψη μπορούν, ναι μπορούν, αρκεί να το διεκδικήσουμε, να γίνουν ειρήνη και ευτυχία.

Ο δρόμος της Παναγίας είναι της μεταμόρφωσής μας ο δρόμος.