Οι Τούρκοι δεν έχουν το... Θεό τους!

on .

 Πάντοτε προκαλούσαν οι Τούρκοι (και όταν λέμε Τούρκοι αναφερόμαστε στην ηγεσία και όχι στο λαό, που στην πλειοψηφία του επιθυμεί, θέλουμε να πιστεύουμε, ειρηνικές σχέσεις με την Ελλάδα), αλλά το τελευταίο διάστημα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο!

Ωστόσο οι Έλληνες έχουμε αποδείξει ότι, παρά τις διαφορές μας και τις διχόνοιες μας, δεν είμαστε μικροί στις μεγάλες ώρες. Βεβαίως κανείς από τους Έλληνες δεν θέλει πόλεμο με τους Τούρκους, γιατί ο πόλεμος δεν λύνει ουσιαστικά κανένα πρόβλημα. Μόνο αιματοχυσία και μίσος δημιουργεί...

Ωστόσο αποτελεί αδιαπραγμάτευτη θέση μας, βασισμένη στο διεθνές δίκαιο και αναγνωρισμένη απ' αυτό, ότι το Αιγαίο είναι και θα παραμείνει ελληνικό, την οποία οφείλουμε να υπερασπιστούμε ανυποχώρητα.

Κάτι, που διαχρονικά και υπό οποιοδήποτε κυβερνητικό καθεστώς, δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, αλλά και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, αμφισβητούν οι Τούρκοι. 

Πλέον διεκδικούν  απροκάλυπτα νησιά του Αιγαίου, επιχειρούν έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην Αν. Μεσόγειο, εκτός των χωρικών τους υδάτων, βεβηλώνουν την Αγία Σοφία όλο και περισσότερο, επιδίδονται σε θρασείς πολεμικές δηλώσεις. Και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αναστάτωση, που επικρατεί στα Βαλκάνια, αλλά και από τον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, σε βάρος της Ελλάδας. 

Αλλά και η πρόσφατη ιστορία είναι αποκαλυπτική. Το 1974 οι Τούρκοι κατέλαβαν τη μισή Κύπρο. Το 1983 ανακήρυξαν το ψευδοκράτος του Ντενκτάς. Το 1987 προκάλεσαν κρίση στο Αιγαίο. Το 1996 έγινε η προβοκάτσια των Ιμίων, ενώ καθημερινές είναι οι παραβιάσεις των εναέριων και θαλάσσιων συνόρων μας. 

Οι χώρες της Ευρώπης, κοντά σ' αυτές και η Ελλάδα, δεν πρέπει να λησμονήσουν όλα αυτά, ούτε να αγνοήσουν την τουρκική επιθετικότητα.

Ναι στο διάλογο και στις καλές σχέσεις, αναμφισβήτητα, να μην ξεχνάμε, όμως, το ρίγος, την ανατριχίλα και τη φρικίαση, που φέρνει η γειτονία με την Τουρκία, η οποία λειτουργεί σαν μάστιγα με αποκλειστικά μέσα επεκτάσεων τον βαρβαρισμό της ψυχής και το σκοτάδι του πνεύματος.

Η Ελλάδα, που έζησε 500 σχεδόν χρόνια αβάσταχτης σκλαβιάς, σφαγών, βιασμών, μαρτυρίων, καταπιέσεων, πως να μην αισθάνεται το σύγκρυο, που προκαλεί η ανάσα του βάρβαρου γείτονα. Αυτού που ανερυθρίαστα επιδιώκει να καταπατήσει, πέρα από κάθε στοιχειώδη νόμο τον τόπο μας, τη θάλασσά μας, την τιμή μας. 

Ο φιλόσοφος της Ιστορίας Όσβαλντ Σπέγκλερ στο βιβλίο του «Η παρακμή της Δύσης», επεσήμανε ότι υπάρχουν έθνη, που έργο τους είναι να δημιουργούν πολιτισμούς. Και υπάρχουν έθνη, που έργο τους είναι να σβήνουν πολιτισμούς. Στα έθνη των φωτοσβεστών μνημονεύει «τιμητικά» πρώτο το Τουρκικό.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και οι συνεχείς βανδαλισμοί της Αγίας Σοφίας, οι οποίοι δεν έχουν τελειωμό από τότε, που μετατράπηκε σε τζαμί, και καταγγέλλονται ακόμη και από τουρκικά μέσα ενημέρωσης!

Και όμως η Αγία Σοφία, το χριστιανικό και καλλιτεχνικό αυτό θαύμα και όραμα, τι και αν βρίσκεται στα χέρια των Μουσουλμάνων! Δεν έχασε και δεν θα χάσει, ούτε σπιθαμή από το μεγαλειώδες «ανάστημά» της. «Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνει και η Αγιά Σοφιά το μέγα μοναστήρι» και  οι Έλληνες δεν ξεχνούν.

Η Αγία Σοφία συνδέεται στενά, αληθινά άρρηκτα, με την ιστορία της Πόλης και όλου του Ελληνισμού, τη θρησκευτική και όχι μόνο. Η ονειροφάνταστη αίγλη της, αλλά και η αρχιτεκτονική της έξαρση, με τους μαρμάρινους λειμώνες και τα γεμάτα κάλλος δάπεδά της, όπου συμπλέκονται πολύτιμοι λίθοι, δεν αμαυρώνεται, όσο σκοτάδι και αν πέφτει πάνω της, γιατί «βαστάζει» και εκφράζει έναν ασύλληπτο ουρανό ελευθερίας, απέναντι σε οποιοδήποτε πικρό «νανούρισμα».

Αν με τη φαντασία μας ταξιδέψουμε στην Αγία Σοφία και κοιτάξουμε προς την Πλατυτέρα του αγίου Βήματος, θα νομίσουμε, όχι ότι βρισκόμαστε σ' έναν βεβηλωμένο ναό, που τον έκαναν παράνομα τζαμί, αλλά ότι τα αυτιά μας συνέλαβαν κάτι, που πρόφεραν τα χείλη της Παναγίας για τα δεινά τα παλαιά και τα νέα του Ελληνισμού.

Όμως την ίδια στιγμή, θα δούμε και τα Σεραφείμ, στις γωνιές του θόλου, με τις χρυσές τους πτέρυγες, σαν να ανακινούνται, σαν να θέλουν να πετάξουν, για να φέρουν κάποιο ελπιδοφόρο μήνυμα. Αλλά και πάλι μένουν καθηλωμένα, ωστόσο «ζωντανά»...