Ελληνική παράδοση και σύγχρονο σχολείο…

on .

Το ελληνικό πανηγύρι για κάθε Ελληνικό Σχολείο πρέπει να αποτελεί γνήσια έκφραση, ζωντανή εκδήλωση και ανεξίτηλο βίωμα στην διαδικασία μύησης και στην προσπάθεια καλλιέργειας αντισωμάτων του Ελληνικού Πολιτισμού στα παιδιά μας. Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι, στις συνθήκες κυοφορίας και γένεσής του, έπρεπε, όπως λέει ο ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ερατοσθένης Καψωμένος «να καλύψει, πολλαπλές λειτουργίες∙ την ψυχαγωγία, αλλά και την τελετουργία της λαϊκής εθιμικής ζωής∙ την καλλιτεχνική έκφραση, αλλά και την παιδεία (τη γνώση, την ιστορική μνήμη, την ιδεολογία και τα αξιακά πρότυπα της κοινότητας)».

Η κάλυψη και ανάδειξη όλων αυτών των θαυμαστών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών συντελείται με σταδιακή μύηση. Και η μύηση των παιδιών στην αίσθηση, τη χάρη και την αρμονία του κύκλιου χορού, αποτελεί μια διαδικασία ιδιαίτερα απαιτητική, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών δεν μεταλαμβάνει στον ευρύτερο και στενότερο κοινωνικό ιστό που ανατρέφεται «των αχράντων μυστηρίων» της ελληνικής παράδοσης.

Αυτή η συνειδητοποίηση του συλλογικού μέτρου, του συλλογικού ρυθμού, της συλλογικής αρμονίας προϋποθέτει υψηλό βαθμό αυτοσυγκέντρωσης, πειθαρχίας και δυναμικής για κατάργηση του «εγώ» και καθιέρωση του «εμείς». 

Αυτή η κατάργηση του «εγώ» και η καθιέρωση του «εμείς» αποτελεί για τον τόπο μας, με την κρίση που περνά, την αναγωγική κλίμακα με τη βοήθεια της οποίας «θα αναγάγωμεν εαυτούς εκ της φθοράς» της δυσπιστίας, την παγίδα της απληστίας και την απαίτηση της ευκολίας ή της νοοτροπίας να συντελούνται όλα σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, τη δική μας βολή.

 Οι καθηγητές της Φυσικής Αγωγής  έχουν τη μεγάλη τιμή, την εξαιρετική ευθύνη και το μοναδικό χρέος να οδηγήσουν τα παιδιά στην κατάκτηση των πρώτων χορευτικών βημάτων.

Οι καθηγητές Φυσικής Αγωγής σαν τους παλιούς πρωτοχορευτάδες στις «Κοινότητες των Ελλήνων» θα μάθουν στα παιδιά μας τους ελληνικούς  ρυθμούς, θα τα λούσουν με τα βότανα της λαϊκής μουσικής παράδοσης και θα τους μεταγγίσουν με μαγικό τρόπο τα ένζυμα μιας τελετουργίας που εμπεριέχει όνειρο, προσδοκία, αγάπη, πόνο, βουνό, θάλασσα…

Αυτή η μύηση στη συλλογική αρμονία, είναι το ίδιο σημαντική με τη μύηση στην αρμονία και την αλληλουχία των αριθμών που πίστευαν οι Πυθαγόρειοι και αποτελεί το πρώτο βήμα για την ανάγνωση της συμπαντικής αρμονίας, για την ένταξη στη λειτουργία της ομάδας και τη συνειδητοποίηση της συνευθύνης που έχει ο καθένας μας, όταν συνυπάρχει μαζί με άλλους και συνεργάζεται για ένα κοινό αποτέλεσμα.

Με την καθιέρωση του Ελληνικού Πανηγυριού το κάθε Ελληνικό Σχολείο, θα δρομολογήσει μια γραμμή μύησης και βαπτίσματος των παιδιών μας στα νάματα της Ελληνικής Παράδοσης. Μιας παράδοσης που διατηρείται ζωντανή εδώ και 2.500 χρόνια. Η διαχρονικότητα αυτή αποδεικνύεται τόσο από το κύκλιο χώρο των Νηρηϊδων, όπως αυτός απεικονίζεται στην επιφάνεια ενός μελανόμορφου αττικού κύλικα, όσο και από τους κύκλιους χορούς, που χορεύονται ακόμη και σήμερα από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο.

Κάθε λαμπρή και κάθε καλοκαίρι οι πανέλληνες κατακλύζουν την ελληνική επαρχία που την πλημμυρίζουν οι ήχοι των βιολιών και των κλαρίνων, της λίρας και της γκάιντας. «Χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραγούδια…»

 «Μες του Αιγαίου τα νερά αγγέλοι φτερουγίζουν και  μέσα στο φτερούγισμα τριαντάφυλλα σκορπάνε»

«Βασίλεψε ο αυγερινός γλυκοχαράζει η ημέρα, παν τα πουλάκια στη βοσκή όλα ζευγαρωμένα…»

   Σ’ αυτά τα ατελείωτα χοροστάσια, όπου «Το φεγγάρι κάνει κύκλο…» απλώστε τα χέρια, ανοίξτε τις καρδιές σας και ακολουθήστε τα βήματα του μπάλου, της κρητικής πεντοζάλης, του συρτού στα τρία…

 

 * Ο κ. Ελευθέριος Γείτονας είναι ιδρυτής και Γενικός Διευθυντής των ομώνυμων Εκπαιδευτηρίων στη Βάρη Αττικής