Σήμα κινδύνου!

• Τα καλοκαίρια, ακόμα και στις πιο δύσκολες περιόδους, ήταν από μόνα τους μια πηγή αισιοδοξίας και χαλάρωσης και ο επόμενος χειμώνας δεν πολυαπασχολούσε τη σκέψη των περισσοτέρων.

Το φετινό καλοκαίρι είναι ίσως το πρώτο κατά το οποίο οι πάντες (εκτός από λίγους που κάνουν διακοπές δίχως αύριο), από κυβερνήσεις μέχρι τον τελευταίο Ευρωπαίο πολίτη βλέπουν σαν εφιάλτη τον χειμώνα και αδυνατούν να συλλάβουν τι ακριβώς θα μας συμβεί στην περίπτωση που ο Πούτιν κλείσει οριστικά την παροχή φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.

Επί του παρόντος, με τη μειωμένη παροχή και τις παιδαριώδεις δικαιολογίες με τις τουρμπίνες, τη συντήρηση τους και τα ήξεις αφίξεις, από τη μια στέλνει μηνύματα στην Ε.Ε. για το τι μπορεί να συμβεί, από την άλλη δεν αφήνει περιθώριά αποθήκευσης των απαραίτητων ποσοτήτων. Ταυτόχρονα εξακοντίζει την τιμή του φυσικού αερίου στα ύψη κι έτσι ενώ παραδίδει λιγότερες ποσότητες, στα ταμεία της Ρωσίας εισρέουν περισσότερα λεφτά ακόμα κι από το αν δούλευε στο 100% ο αγωγός! Και το γεγονός είναι ένα. Η Ε.Ε. βρίσκεται στο τρέχον εξάμηνο ήδη, σε μικρή έστω, ύφεση καθώς συρρικνώνεται η παραγωγή.

Όμως στο κακό σενάριο που ο Πούτιν κλείσει εντελώς τις στρόφιγγες οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές καθώς όπως λένε οι αναλύσεις που γίνονται, η ύφεση στη Γερμανία μπορεί να φθάσει στο δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους στο 3,2% και στην Ιταλία στο 4,1% και περιορίζοντας ταυτόχρονα τις πιθανότητες ανάπτυξης στο α’ εξάμηνο του 2023. Οι δε επιπτώσεις δεν θα είναι ίδιες σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. καθώς υπάρχουν χώρες με διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικό ενεργειακό μείγμα αλλά και διαφοροποιημένη εξάρτηση από το Ρωσικό φυσικό αέριο.

Πέραν αυτού καθαυτού του προβλήματος με τη Ρωσία όμως, οι διεθνείς αναλυτές λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την πολιτική αστάθεια που διαφαίνεται στην Ευρώπη, το έλλειμμα στιβαρών πολιτικών ηγεσιών αλλά και την ενίσχυση των λαϊκιστικών κομμάτων που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την αγανάκτηση των πολιτών με την ακρίβεια και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τους.

Στη Γερμανία η οποία αντιμετωπίζει και το μεγαλύτερο πρόβλημα των τελευταίων 40 ετών, είναι ένας αδύναμος Σολτς επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνεργασίας με τα δημοσκοπικά ποσοστά του κόμματος του να έχουν κατρακυλήσει πολύ χαμηλότερα από αυτά που σημείωσε στις εκλογές λίγους μόλις μήνες πριν.

Στη Γαλλία ο Μακρόν που θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο μιας Ευρωπαϊκής ηγεσίας, οι λαϊκιστές της ακροδεξιάς και της αριστεράς κατάφεραν να ψαλιδίσουν τη δύναμη του και να τον καταστήσουν ουσιαστικά πρόεδρο μειοψηφίας με ανίσχυρη φωνή τόσο στο εσωτερικό, όσο και στην Ευρώπη.

Και το κερασάκι στην τούρτα, στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε., την Ιταλία, που μετά τον εξαναγκασμό του Ντράγκι σε παραίτηση και πρόωρες εκλογές, κινδυνεύει να μετατραπεί στον πιο αδύναμο κρίκο όλης της Ένωσης.

Παράλληλα και σε πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. οι λαϊκιστικές φωνές, κερδίζουν έδαφος χωρίς να ξέρουμε ακόμα όλες τις συνέπειες. Τουλάχιστον εμείς, τα ζήσαμε όλα αυτά, στην περίοδο των μνημονίων κι ελπίζω να βάλαμε μυαλό και να μην ξαναδούμε στη Βουλή φασιστικά μορφώματα.

Με άλλα λόγια, την ώρα που η Ε.Ε. χρειάζονταν όσο ποτέ άλλοτε, ισχυρές και κυρίως σταθερές κυβερνήσεις που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν με πυγμή το πρόβλημα που προέκυψε στην ήπειρο μας, οι «σοφοί» λαοί φροντίζουν για το εντελώς αντίθετο.

Δυστυχώς, η Ε.Ε. μετατράπηκε σε παιδί για τα θελήματα των ΗΠΑ, και ενεργεί ως βασιλικότερη του βασιλέως στις αποφάσεις εναντίον της Ρωσίας αλλά στη συνέχεια, αναγκάζεται να πληρώσει το κόστος και τον λογαριασμό από το κλείσιμο της στρόφιγγας μόνη της.