ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Αλληλεγγύη μόνο στα λόγια!..
Κύπρος. 48 χρόνια κατοχής. 48 χρόνια διολίσθησης της Ελληνοκυπριακής ηγεσίας με τις συνεχείς και ακατανόητες υποχωρήσεις και «δώρα» προς τους Τουρκοκυπρίους (γρ. Τουρκία) στην παγίδα του Χένρυ Κίσινγκερ. Ποια ήταν η παγίδα; Οι δικοινοτικές συνομιλίες δήθεν για εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσεως αφ’ ενός και στη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία. Από το ουσιαστικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από την παράνομη εισβολή και κατοχή, αγωνίζεται η Κυπριακή (και δυστυχώς συνοδοιπορεί και η Ελληνική πολιτική ηγεσία) στη λύση της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα, που δεν είναι άλλο παρά αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής και μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Πώς είναι δυνατόν να δεχτεί κανείς αυτή τη λύση, ξέροντας τον απώτερο στόχο της Τουρκίας, την τελική επανακατάκτηση και προσάρτηση ολόκληρης της Κύπρου; Πρέπει κανείς να έχει διανοητική μυωπία, για να μην τα βλέπει! Ποιος οργάνωσε το πραξικόπημα και την εισβολή το γνωρίζουμε. Δεν είναι άλλος από τον πρώην υπουργό Eξωτερικών των ΗΠΑ, τον Κίσινγκερ, που την εποχή του Ψυχρού Πολέμου ήθελε να απαλλαγεί από τον « Κάστρο» της Μεσογείου, τον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Χωρίς όμως τους Εφιάλτες, χωρίς τη μεγάλη προδοσία, χωρίς τους εκτελεστές, δεν θα μπορούσε να πετύχει το σχέδιό του. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί, οι οποίοι έθεσαν πάνω από το εθνικό συμφέρον άλλα, ξένα, συμφέροντα.
Την κρίσιμη ώρα που η Ελλάδα μπορούσε να απειλήσει ή να αναλάβει στρατιωτική δράση, αν η Τουρκία δεν σταματούσε τα ειδεχθή εγκλήματά της κατά της Κύπρου, αυτό που ακούστηκε και έσπειρε την απελπισία σε όσους αγωνίζονταν να ανακόψουν την προέλαση των Τούρκων ήταν το «Η Κύπρος κείται μακράν»!
Τι απέγιναν τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών για αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων και σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας; Τα ξέχασαν πρώτα οι ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδος και εν συνεχεία τα Ηνωμένα Έθνη, ο Γενικός Γραμματέας του οποίου είναι συνήθως ανδρείκελο των Βρετανών και Αμερικανών. Και τι έκανε η Ελλάδα ως εγγυήτρια της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου; Τίποτα. Σύρεται πίσω από το «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα στηρίζει»!
Φαίνεται ότι δεν κατανόησαν ποτέ οι Έλληνες πολιτικοί τη μεγάλη γεωστρατηγική θέση της μεγαλονήσου για την ίδια την Ελλάδα. Ο Ελληνισμός της Κύπρου είναι το δεξί χέρι της πατρίδας μας στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν το αφήσουν να κοπεί, θα είναι για άλλη μια φορά ανάπηρη η Ελλάδα. Και η Διεθνής κοινότητα; Απολύτως τίποτα. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η Κύπρος είναι πλήρες μέλος από το 2004 και, επομένως, ένα τμήμα Ευρωπαϊκού εδάφους είναι υπό κατοχή μιας χώρας υποψήφιας για ένταξη σε αυτήν; Τίποτα. Αλληλεγγύη στα λόγια μόνον. Ούτε αυτή, η Ε.Ε. φαίνεται να κατανοεί τη μεγάλη γεωστρατηγική σημασία της νήσου. Αλλιώς, διαφορετική θα ήταν η πολιτική της.
Τι δέον γενέσθαι; Πρώτο, επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη σωστή του βάση, δηλαδή ως προβλήματος παράνομης εισβολής και κατοχής. Δεύτερο, ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας Κύπρου και ενίσχυση με κάθε τρόπο των αμυντικών δυνατοτήτων των δύο αδελφών χωρών. Τρίτο, άμεσο κλείσιμο των οδοφραγμάτων, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του Τάσου Παπαδόπουλου. Λάθος που συνέτεινε στην εξοικείωση πολλών Ελληνοκυπρίων με την κατοχή. Τέταρτο, πιο αποφασιστική και αποτελεσματική εξωτερική πολιτική για ανάδειξη του προβλήματος της κατοχής Ευρωπαϊκού εδάφους, ιδιαίτερα τώρα που η Δύση αντιμετωπίζει το Ουκρανικό. Πέμπτο, στρατιωτικές αμυντικές συμφωνίες με φίλες χώρες που έχουν να αντιμετωπίσουν τον Τουρκικό επεκτατισμό. Έκτο, ανάπτυξη με κάθε δυνατό τρόπο της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας με την επιδίωξη κατασκευής έξυπνων όπλων. Υπάρχει το ανάλογο δυναμικό και εντός και εκτός Ελλάδος. Έβδομο, καταγγελία της Τουρκίας για τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει στην Κύπρο.
Πλανάται αναπάντητο το ερώτημα, γιατί δειλιάζουν να προβούν σε αυτές τις καταγγελίες! Όπως η συστηματική καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και η μετονομασία πόλεων και οδών, η με κάθε μέσο Τουρκοποίηση των κατεχομένων, η συνέχιση του παράνομου εποικισμού και η δημογραφική αλλοίωση.
Οι Τουρκοκύπριοι κατέστησαν μειοψηφία στη δική τους πατρίδα, αφού οι έποικοι είναι πολλαπλάσιοι από αυτούς. Τι θα πράξει η Κύπρος και η Ελλάδα, αν κάποια στιγμή η Τουρκία προκηρύξει δημοψήφισμα δήθεν για αυτοδιάθεση στα κατεχόμενα και, δεδομένου του ελέγχου της ψήφου των εποίκων, αποφασιστεί ένωση με την Τουρκία;
Αντί Κύπρος και Ελλάδα να ασθμαίνουν τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις που διαμορφώνει η Τουρκία, δεν είναι πλέον καιρός τις εξελίξεις να τις διαμορφώνουν Ελλάδα και Κύπρος; Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται αποφασιστικότητα και προγραμματισμός. Υπάρχει παράδειγμα προς μίμηση: το Ισραήλ.
