Μην ρίχνουμε το... ανάθεμα στα παιδιά, δεν φταίνε!

on .

 Πολύς λόγος γίνεται και πάλι τον τελευταίο καιρό για βία στα σχολεία από παιδιά, για μπούλινγκ (εκφοβισμός) μαθητών σε μαθητές, για «παιχνίδια θανάτου» εφήβων στο ίντερνετ και άλλα τέτοια απογοητευτικά. Και, όμως, το πιστεύουμε και το διακηρύττουμε ανεπιφύλακτα, τα παιδιά σήμερα είναι και έξυπνα και οξυδερκή και χαρισματικά και ικανά και δημιουργικά και δυναμικά και ευαίσθητα. Κάποιοι, μάλλον απερίσκεπτα, σπεύδουν να «πετροβολήσουν» τους νέους, να τους ρίξουν το... ανάθεμα ότι έχουν πάρει τον κακό δρόμο, χωρίς να συλλογίζονται ότι γι' αυτό δεν ευθύνονται τα παιδιά. Δεν δικαιολογούνται, βέβαια, σε καμία περίπτωση κακοποιητικές ή εγκληματικές πράξεις εκ μέρους των νέων, οι οποίες είναι απερίφραστα καταδικαστέες, ούτε αναιρείται το γεγονός ότι έχουν γίνει διαδικτυακά «εξαρτήματα».

Όμως, ζουν σε μια ατμόσφαιρα ηθικής σήψης και διαφθοράς, σε μια λαίλαπα, όπου εισπράττουν αδιαφορία και αρνητισμό και οδηγούνται σε εσωτερικό αδιέξοδο, με μόνη τους παρηγοριά και μοναδικό σύντροφο ένα κινητό και έναν υπολογιστή! Όταν η οικογένεια, το σχολείο, το κράτος, η Εκκλησία, η κοινωνία, που θα μπορούσαν να τους σταθούν, διέρχονται μια παρατεταμένη κρίση και έναν διαρκή ευτελισμό, που εκφράζεται με ουσιαστική απουσία και ανικανότητα ορθής διαπαιδαγώγησης και καθοδήγησής τους. Όταν τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν πρότυπα όχι προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή, και αναδεικνύουν τον εκφυλισμό και όχι τον πολιτισμό, ποια ευθύνη έχουμε το θράσος να καταλογίσουμε στα παιδιά για ό,τι βιώνουν και το μετατρέπουν σε ανεξέλεγκτη συμπεριφορά; Ενώ εμείς νομίζουμε ότι τίποτα δεν τους λείπει, εκείνα νιώθουν ότι τους λείπουν τα πάντα. Ενώ εμείς νομίζουμε ότι έχουν τα πάντα, εκείνα νιώθουν ότι δεν έχουν τίποτα. Πεθαίνουν, νεκρώνουν όλα μέσα τους από πνευματική ασιτία. Θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους και όχι να φυτοζωήσουν, ποθούν να την απολαύσουν και, στο τέλος, φυλακίζουν και καταδικάζουν τη ζωή τους στα κάτεργα τυραννικών λαβυρίνθων, όπου τα σπρώχνουμε, με τις επιλογές μας, ή δεν τα βοηθάμε αποτελεσματικά να τους αποφύγουν. Αφήνονται και ρίχνονται έρμαια στον κόσμο του διαδικτύου, που φυσικά είναι ωφέλιμος, αλλά μπορεί, με την κακή χρήση του, χωρίς κανόνες και προϋποθέσεις, να αποβεί και μοιραίος. Και το μαχαίρι είναι εργαλείο απαραίτητο όταν τεμαχίζουμε τα τρόφιμα, αλλά δολοφονικό όπλο όταν σκοτώνουμε με αυτό. Οι θεσμοί της ελληνικής κοινωνίας έχουν ατονήσει σήμερα, οι αξίες έχουν υποχωρήσει και δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος να μιλήσει καθαρά στα παιδιά για να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να κατεβάζουν τη ζωή τους, ούτε καν να τη διατηρούν στο ίδιο οριζόντιο επίπεδο, αλλά να την ανεβάζουν κάθε ημέρα και κάθε στιγμή. Να, η πρόκληση για τους νέους. Στην κατηφόρα, που τους έχουμε ορίσει και στο παρόν τους και στο μέλλον τους, να αντιδράσουν με την ανύψωση της καρδιάς τους. Να μην ανέχονται το άγριο μαστίγωμα των αισθήσεων, που γίνεται με κάθε λογής ψυχοκτόνους τρόπους. Να μην δέχονται να γίνονται άβουλα νούμερα της οποιασδήποτε μάζας και άψυχα ρομπότ ή κατευθυνόμενες μαριονέτες ή πιόνια ή κομπάρσοι. Να μην αποδέχονται την πλύση εγκεφάλου, που συστηματικά διάφορα κέντρα επιχειρούν, με σκοπό να τους κάνουν θλιβερούς δούλους. Να μη συμβιβάζονται με την αγελοποίηση μέσα σε στάβλους καταπάτησης των ιδανικών, διακρίνοντας πρόσωπα από ιδέες. Οι νέοι ας το πάρουν απόφαση να μη συνθηκολογήσουν με ό,τι τους σερβίρουν, με την απαιδευσία, με την ελάχιστη προσπάθεια, με τη βολικότητα, με τη μετριότητα, με την ήττα, με την σκλαβιά, με τα κατώτερα ένστικτα, με τον ηθικό τελματισμό, με τη σαπίλα και τη μούχλα. Αλλά θα πετύχουν τους στόχους τους και θα ξεφύγουν από την βαρβαρότητα της εποχής μας όταν προχωρούν, όταν βελτιώνονται, όταν μεταμορφώνονται και όταν εξευγενίζονται. Και δεν είναι αυτά φιλοσοφίες και ηθικολογικές φόρμουλες, αλλά μια πρόταση να ξεκολλήσουν από το βούρκο και να γίνουν αετοί, όχι με κομμένα, αλλά με ξεδιπλωμένα τα φτερά τους για υψηλά πετάγματα...