Η εξωτερική πολιτική και το τάγμα Αζόφ…

on .

Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δείχνει τις προτεραιότητες, τις διεκδικήσεις, τα συμφέροντα και γενικότερα τον προσανατολισμό του κράτους στα πλαίσια του σύγχρονου κόσμου. Και αναμφισβήτητα το περιεχόμενό της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ιστορικό παρελθόν, από τις σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς και οπωσδήποτε από κυρίαρχες κοινωνικές αντιθέσεις, εφόσον βέβαια εκδηλώνονται στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας. Με βάση αυτή τη θεώρηση σήμερα είναι γενικά αποδεκτό ότι η χώρα ακολουθεί μια σταθερή πολιτική στα εθνικά ζητήματα και προσαρμόζεται επιτυχώς στο διεθνές περιβάλλον, δημιουργώντας συνθήκες ευνοϊκές για την ενίσχυση της χώρας μέσα στο γεωπολιτικό σύστημα. Και προφανώς το στίγμα και η πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι η ενεργότερη και πιο ουσιαστική ένταξη στην Ευρ. Ένωση.

Έτσι ερμηνεύεται και η πλήρης ταύτιση της χώρας και συμπόρευση με την Ευρώπη στη στήριξη της Ουκρανίας με ανθρωπιστική και στρατιωτική βοήθεια, αφού οι Ευρωπαίοι έχουν καταδικάσει τον βάρβαρο πόλεμο του Πούτιν και επιδιώκουν να προστατέψουν τα δικαιώματα των Ουκρανών. Σεβαστές οι διαφωνίες κάποιων μειοψηφιών, αλλά η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των κομμάτων ακολουθεί τη γραμμή της Ευρώπης.
Και ενώ η συνέχιση του πολέμου και οι βαριές συνέπειες για όλους τους λαούς απειλούν το μέλλον του κόσμου, κάποιοι επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες από τα μεγάλα θέματα του πολέμου και να στρέψουν το ενδιαφέρον σε ζητήματα ήσσονος σημασίας. Τούτο συνέβη με την ομιλία του Ζελένσκι στην Ελληνική Βουλή.
Ενώ θα έπρεπε να ασχοληθούμε με το δράμα του ουκρανικού λαού, όπως το παρουσίασε ο Πρόεδρος της χώρας, κάποιοι ξέχασαν τον πόλεμο και έδωσαν διαστάσεις μεγάλες στην ολιγόλεπτη εμφάνιση μαχητή της Μαριούπολης, ο οποίος δήλωσε «Έλληνας ομογενής» και μαχητής στις τάξεις του τάγματος Αζόφ. Αυτή η δήλωση ξεσήκωσε θύελλα αντιπολιτευτικού λόγου και ορισμένοι το θεώρησαν «ντροπή» για το Κοινοβούλιο με ευθύνη του κ. Τασούλα. Δηλαδή τα σημαινόμενα της αντίδρασης είναι η δήλωση του μαχητή και όχι οι βόμβες των Ρώσων που σκοτώνουν χιλιάδες αμάχων και ισοπεδώνουν ολόκληρες πόλεις!
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι το τάγμα Αζόφ απειλεί την Ευρώπη με ναζισμό και γι’ αυτό ο Πούτιν κήρυξε τον πόλεμο. Ίσως αυτό αποτελεί το πιο παράδοξο θεώρημα του ρώσικου πολέμου κατά της Ουκρανίας. Εύλογα τα παρακάτω ερωτήματα: -Η ιδεολογία αυτής της στρατιωτικής οργάνωσης μπορεί να εξαπλωθεί και να δράσει σε βάρος των αξιών και των αρχών της δημοκρατίας; -Σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα να αντισταθούν; -Αυτοί οι μαχητές δεν πολεμάνε μόνο εναντίον των Ρώσων που εισέβαλαν στη χώρα τους; -Αν το τάγμα Αζόφ είναι οργάνωση ναζιστική, πώς εξηγείται η συμμετοχή σ’ αυτή Ουκρανών, Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων μαζί; Όλοι γνωρίζουμε ότι ο ναζισμός είχε ως κύριο επιχείρημα την ανωτερότητα της αρίας φυλής και στόχευε στην υποταγή ή εξαφάνιση των άλλων λαών.
Έχω τη γνώμη ότι η προπαγάνδα του Κρεμλίνου έχει κερδίσει έδαφος και προσπαθεί να ξυπνήσει αντιφασιστικά αισθήματα στους ευρωπαϊκούς λαούς ώστε να σκεπάσει τα εγκλήματα του επεκτατικού του πολέμου. Σήμερα ο ουκρανικός λαός δεν αγωνίζεται με τη σκέψη του στον Χίτλερ, αλλά για να προστατέψει τα σύνορα της χώρας του, τη ζωή των παιδιών του και την αξιοπρέπειά του.
Άρα εμείς οι Έλληνες που πληρώσαμε ακριβά τον φασισμό – ναζισμό και πιεσμένοι από την αμφισβήτηση της ακεραιότητας της πατρίδας μας από τον Ερντογάν, έχουμε την ηθική και ιστορική υποχρέωση να στηρίζουμε με κάθε μέσο τον αγωνιζόμενο λαό της Ουκρανίας.
Βεβαίως θα έπρεπε ο Ζελένσκι να αποφύγει τις αναφορές του στο σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» και την προτροπή για «Φιλική Εταιρεία», μια και η φιλική του σχέση με την Τουρκία δεν του επιτρέπουν ανάλογες προτάσεις και δράσεις.
Ας αφήσουμε τους μαχητές της Ουκρανίας να συνεχίσουν τον ιερό τους αγώνα και εμείς ως Βουλή και ως κόμματα έχουμε μπροστά μας αγώνες δύσκολους για την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία του λαού.