Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ στους εξοπλισμούς…

Για μια φορά ακόμη ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει ακριβά την αμυντική θωράκιση της χώρας, όπως αποφασίστηκε στη Βουλή για την αγορά αεροπλάνων και πλοίων. Και είναι φυσικό κάποιοι να αμφισβητούν αυτή την αναγκαιότητα των εξοπλισμών σε μια περίοδο όπου ο λαός στενάζει κυριολεκτικά από την ακρίβεια των αγαθών και της ενέργειας.

Αλλά η ιστορία των στρατιωτικών δαπανών του νεολληνικού κράτους από το 1833 ως τα σήμερα δεν αφήνει κανένα περιθώριο να αμφισβητήσουμε ή να αρνηθούμε την ενίσχυση της άμυνας, έστω και σε βάρος άλλων αναγκών της επιβίωσης. Γιατί, αν η χώρα δεν έχει την ασφάλεια και την προστασία της εθνικής της κυριαρχίας, τότε όλες οι άλλες ανάγκες και όλα τα δικαιώματά μας δεν έχουν κανέναν σεβασμό από τους νόμους μας ή από τους διεθνείς οργανισμούς.
Ανατρέχοντας, λοιπόν, στις ιστορικές πηγές βλέπουμε ότι η Ελλάδα στα 190 χρόνια ξοδεύει δαπάνες που κατατρώγουν από το 17% μέχρι και 30% στο σύνολο των δημοσίων δαπανών. Επίσης διαπιστώνουμε ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο η χώρα μας μαζί με την Τουρκία μοιράζεται μια από τις δύο πρώτες θέσεις στον κόσμο στις δαπάνες σε σχέση με το Ακαθόριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ). Γι’ αυτό και ο ιστορικός Γ. Δερτιλής σημειώνει: «τα ποσοστά της Τουρκίας και της Ελλάδας είναι συνήθως διπλάσια ή και υπερδιπλάσια των άλλων».
Και δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην αντιλαμβάνεται γιατί αυτές οι δύο χώρες ξοδεύουν τα περισσότερα χρήματα για όπλα. Δυστυχώς η χώρα μας θα πορεύεται σταθερά στο χρόνο μ’ αυτά τα βάρη, γιατί η εξάρτησή της από τη Γεωγραφία και από την Ιστορία είναι απόλυτη και μη αναστρέψιμη.
Αυτή την εθνική μας ανάγκη σ’ όλα τα χρόνια παρατηρούμε να αναγνωρίζουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου και να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τους εξοπλισμούς.
Έτσι, βλέποντας από την Μεταπολίτευση (1974) την ψήφο των κομμάτων στις δαπάνες του ετήσιου προϋπολογισμού, διαπιστώνουμε ότι κάθε χρόνο τα κόμματα ψήφιζαν τις αμυντικές δαπάνες πλην του ΚΚΕ για λόγους ιδεολογικούς… Αυτή η παράδοση δεν τηρήθηκε στο νομοσχέδιο που έγινε νόμος για το εξοπλιστικό πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει, για την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας αγορά αεροπλάνων και φρεγατών από τη Γαλλία.
Συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «παρών» για το νομοσχέδιο, όχι για τα RAFALE και ναι για τις φρεγάτες. Πρόκειται για μια πολιτική στάση που δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για το πως η αξιωματική αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται τις απειλές από την Τουρκία και πώς σκέφτεται να διαχειριστεί την επεκτατική πολιτική του Ερντογάν. Και το πλέον παράδοξο και μάλλον ακατανόητο ήταν που ο Γ. Τσίπρας υποστήριξε ότι η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός της!
Αν η Αξιωματική Αντιπολίτευση κινείται στα σοβαρά εθνικά ζητήματα με τόση ελαφρότητα, τότε υπάρχει, πρόβλημα στη διαμόρφωση εθνικής γραμμής της χώρας στη σχέση με την Τουρκία. Γιατί, όταν ο Ερντογάν αμφισβητεί ακόμη και την εθνική κυριαρχία στα νησιά, μπορεί κάποιο ελληνικό κόμμα να κινείται σε λογικές που δεν υπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα και δεν λειτουργούν παιδαγωγικά στη διαμόρφωση εθνικού φρονήματος;
Προσωπικά θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεραπευτεί από σύνδρομα διεθνιστικά, τα οποία σε άλλες εποχές προσδιόριζαν ιδεολογικά κινήματα ανατρεπτικά. Ίσως όμως να κρύβει η άρνηση ψήφου και ένα στοιχείο λαϊκισμού, αφού ο Τσίπρας θέλει την πόλωση σε όλα και την εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας του λαού για τα πραγματικά μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Επιτέλους ας αρκεστούνε τα κόμματα σε τόσα προβλήματα που έχουμε σήμερα και ας πολιτεύονται με προτάσεις ρεαλιστικές για την επίλυσή τους. Κραυγές, όπως «όχι σε όλα» ή «φύγετε» ή «εκλογές τώρα» δεν αγγίζουν τις σκέψεις της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου και απλώς προσφέρουν ένα χάδι παρηγοριάς σε ανθρώπους που κινούνται ακόμη στα πεδία του δογματισμού και του φανατισμού.
Και η χώρα μας ας μην αναπαύεται μόνο με την αγορά εξοπλισμών, αλλά να αγωνίζεται ώστε η Ευρώπη να αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί για τη αμυντική μας ικανότητα μιας και τα σύνορα της Ελλάδας είναι Ευρωπαϊκά.